Żółw i zając.

Boooooooosze!!!
A teraz głęboki wdech. . .
I wydech. . .Spokojnie.

Dobra. O początku.
Mamy z Tatą Maciusiem pewien straszny rozjazd. Każdego dnia mijamy się w pewnej kwestii. Kwestii takowych pewnie znalazłoby się dużo więcej, ale skupię się dziś na jednej;-P
Mam wrażenie, że mijamy się tak co najmniej kilkanaście razy dziennie, co zaczyna prowadzić mnie do frustracji. Ba! Do szału mnie doprowadza! Mianowicie mijamy się  w kwestii tempa.

Wiem, że pora iście walentynkowa i pewne skojarzenia mimowolnie nasuwają się na myśl, ale nie, nie;-) Tempo owe jest dużo bardziej prozaiczne. Mijamy się w tempie obsługiwania bobasa naszego.

Nigdy nie należałam do osób powolnych, ale mam wrażenie, że po urodzeniu Nacia mego zaczęłam funkcjonować trzy, a nawet cztery razy szybciej. I tak oto w tempie sprintera jestem w stanie przygotować mleko, gdy maluch obudzi się w nocy, zanim jeszcze zdąży się rozedrzeć i obudzić na dobre.
Ekspresowo też organizuję zaginiony smoczek lub TERAZ potrzebne picie.
Nie mówiąc już o obsłużeniu małej zakupcianej dupalindy, czy ubraniu na zimowy spacer.
Z prędkością światła czyszczę też całościowo bobasa, gdy dopiero co zjadł samodzielnie posiłek, zanim jeszcze zacznie do końca wcierać go sobie w swą zacną buziunię, włosy, czy ubranie. Chustki nawilżane mam w ręku, zanim jeszcze przyjdzie mu owy pomysł do głowy.
Tempo sprintera osiągnęłam nie wiem nawet kiedy. Tak trzeba i koniec. Tak jest łatwiej. Tak można uniknąć wielu dziecięcych krzyków, łez, odparzeń, prania i tak dalej.

Tatuś Maciuś niestety nie pojął tej tajemnej wiedzy do dziś.
Jak sobie radzi biedaczysko, będąc z Nataszkiem sam - nie wnikam i nie wtrącam się.
Ale kiedy jesteśmy razem, kiedy potrzebuję pomocy, bo jestem uziemiona i proszę. I kiedy Tatuś wysoce powolny, smoczka przynosi przez minut trzy, a mały drze się już w niebogłosy, bo z braku "poszukiwanego" się rozbudził, to przyznaję - robię się nerwowa.
Kiedy Tatuś przez pięć minut w tempie żółwim poszukuje czapki we wskazanym przeze mnie miejscu (gdzie jest na 200%), a ja stoję ze spoconym i wyjącym z gorąca bobasem - czuję, że poziom mojej frustracji sięga zenitu.
A kiedy wysyłam Żółwia mego do sklepu po świeżą bułeczkę, bo Synu obudził się baaaaaardzo głodny i bułka potrzebna jest nał (bo nic innego o poranku nie jest przez malca akceptowane),  sklep mamy dwadzieścia metrów od klatki schodowej, a ja stoję piętnaście minut w oknie z drącym się z głodu dzieciakiem, czekając na pie......ą jedną bułkę za osiemdziesiąt pie.....ych groszy, to TRAFIA MNIE SZLAG!

PS. Mimo wszystko kocham Cię moja walentynko i rozumiem, że czasem sklep bywa zamknięty i trzeba iść sporo dalej do następnego;-*