Nieskromnie o Synu.

Zawsze uważałam, że mój Syn jest totalnie, bezwzględnie najcudowniejszy na świecie. Jednak przez ostatni rok czasami zdarzało mi się grzeszyć przeciwko niemu.
Z nutką zazdrości patrzyłam na mamy, których noworodki praktycznie nie płakały, tylko spały... i spały... Jadły dużo. Tyły dużo. Piły herbatki ze smakiem. Nie miały kolek. Przesypiały całe noce z jednym tylko karmieniem. Nie budziły się, kiedy wózek na spacerze nie był w ruchu, z chęcią jadły słoiczki i kaszki, w wieku 6 miesięcy miały kilka zębów i raczkowały, w wieku ośmiu - chodziły. I tak dalej i tak dalej.

Mój Kurczak jako noworodek spał niewiele. Wiele płakał. Jadł zawsze dużo mniej, niż było w normie. I ważył też. W ogóle nie chciał pić, nawet latem. Do piątego miesiąca miał kolki, a i teraz zdarzają mu się problemy z brzusiem. W nocy do niedawna budził się na karmienie co 3 godziny. Na spacerze, kiedy tylko próbowałam na moment przysiąść na ławce, od razu otwierał oczy i....buzię, wyjąc wniebogłosy ;-) Nigdy nie lubił kupnych zupek, przecierów owocowych, nie mówiąc już nawet o kaszkach, które odrzucił całkowicie około 9 miesiąca. W wieku 13 miesięcy ma zębów - trzy i nie chodzi samodzielnie...

Ale, ale. Nie o wyliczanie anomalii Nacia mi tutaj chodziło.

Dzisiaj korzystając z uroków wiosennej pogody wybraliśmy się na spacer. Przed blokiem mamy ogromny nowoczesny plac zabaw, z całym rojem szalejących dzieciaków i ich rozgadanych rodziców. Już od jakiegoś czasu Natanek zerkał na ten oto plan z wyjątkowym zaciekawieniem.
Dzisiaj poczułam, że to już chyba czas. Czas na piaskownicową inicjację.

Nacio był zachwycony. Z zapałem grzebał malusimi rąsiami w piasku obserwując dziecięcą brać dookoła. Cichutko. Z tak ogromnym skupieniem, że aż ślina zaczęła lecieć mu z buziaka;-) Kiedy zrobiło się chłodno, wyszliśmy grzecznie z piaskownicy. Wytrzepaliśmy się z piasku. Natek wsiadł do wózka i zgodnie pojechaliśmy do domu.

A inne dzici? Inne dzieci w podobnym wieku uciekały mamom, wpylały piasek, zdejmowały sobie czapki, wrzucały butelkę z piciem do piasku, tupały i krzyczały i z wózków zwisały, kiedy trzeba było pójść do domu.

I może zabrzmi to głupio, ale wtedy poczułam się cudownie. Bo w końcu dostrzegłam jaki mam luksus. Luksus grzecznego dziecka w czapce bez sznurków, bo nie ma manii jej ściągania. I ślicznego, z bajecznie oliwkową skórą, w czym systematycznie co najmniej cztery razy dziś mnie upewniono ;-) Dlatego właśnie pozwoliłam  sobie na tę blogową nieskromność ;-)