Zrypka.

Nigdy nie uciekam przed Synciem, gdy muszę wyjść.
Da się.
Wierzcie mi na słowo. Aczkolwiek sama też nie wierzyłam...
Odkąd mały miał kilka dosłownie miesięcy, tłumaczyłam mu zawsze, jak "staremu": "Nacio mamusia idzie do sklepu, zaraz wróci", "Natanku idę na ćwiczenia, wrócę za godzinkę", "Natanciu mamcia idzie do pracy, jak się zdrzemniesz, to już będę  z powrotem".
Po kilku tygodniach Natanek, nawet nie podnosił już wzroku, zajęty zabawkami, tylko machinalnie robił pa pa. I nie było tematu.

W drugi dzień Świąt - rano , mówię do Syncia, jak zwykle: "Nacio mamunia idzie do Kościółka, wrócę za godzinkę". Łapię za klamkę...
A Nacio w ryk.
No to wracam się, tłumaczę, obiecuję, uspokajam - nie skutkuje. "Ciółka nie! Ciółka nie!" - woła mały.
Musiałam. Wyszłam.

Po godzinie wracam. Patrzę - maluszek w pokoju zajęty zabawą z tatą. Zorientował się po chwili, że wróciłam i jak zwykle rzucił się w mamine ramiona na powitanie.
Ale nagle, krok przed, zatrzymał się. Skrzywił ustka w podkówkę. I do matki swej rzecze:
"Nu nu mama! Ciółka nie!Ciółka nie mama! Nu nu!" - i w ryk. A łzy jak grochy kapały.

Stanęłam zdumiona, sama nie wierząc w to, co widzę.
Ale tak - w tym właśnie momencie dostałam pierwszą od Syna zrypkę;-P

Przytuliłam go mocno. Wybaczył ;-)