Matka widzi więcej.

Mam wrażenie, że odkąd zostałam mamą, jakieś okropne bielmo spadło z moich oczu.
Ów proces zdrowienia rozpoczął się już w ciąży, a "matczyne widzenie" zaostrza się stale coraz bardziej.

Jako mama dostrzegłam w końcu jakie są priorytety w życiu.
Dostrzegłam w czym tkwi szczęście.
Mało tego - codziennie widzę te mieniące się iskierki szczęścia w drobnych codziennych sprawach.
We wspólnym porannym garowaniu w łóżku.
W całowaniu dziecięcego brzuszka podczas ubierania.
W zakupach na targowisku, gdzie marchewka smakuje prawdziwą marchewką, a pomidor pachnie prawdziwym pomidorem.
W bratkach wiosennych kupionych za złoty pięćdziesiąt.
W zapachu dziecięcych włosków.
W promyku słońca na twarzy.

I gdy pomyślę o tym, jak wyglądało moje życie dotychczas, żal mi siebie.
Co ja sobie właściwie wtedy myślałam?
Gdzie ja miałam głowę?!
Oczy?!

Ostatnio zadzwoniła do mnie przyjaciółka.
Późny poranek.
Przyjaciółka rozpoczęła drugi trymestr ciąży.
Po pierwszych kilku sekundach dowiedziałam się, że była na miejskim targu, kupiła sobie niemiecki płyn do płukania prania, więc będzie jej pachniało w całym domu...
Kupiła też wiosenne kwiatki od takiej biednej babuni, którą z radości wycałowała po starych dłoniach.

Gdy Ona pełna radości mówiła zaaferowana, ja uśmiechałam się w duchu, bo oto własnie byłam świadkiem, jak przyszła mama zaczyna widzieć więcej.

A jeszcze niedawno jej pierwsze słowa podczas każdej naszej rozmowy mówiły tylko o tym, jak jest ciężko w pracy. Że w pracy dyrektorka znowu kazała... Że ona już się nie wyrabia... Że ile można... Że ona chyba w końcu się wykończy...
Praca. Praca. Praca.

Nie było Tej radości. Nie było "tego czegoś".

Ale gdy się zostaje matką, nie tylko widzi się inaczej pospolitą codzienność.
Inaczej widzi się także zło.
Więcej się go widzi.
Inaczej widzi się krzywdę.
Cierpienie widzi się na każdym praktycznie kroku.
W sytuacjach, których przez przed matczyny pęd, człowiek nawet nie zauważył.
Widzi się je w kasjerce w dyskoncie w niedzielne popołudnie.
W żebraku na parkingu.
W babuleńce, która sprzedaje kwiaty ze swojego ogródka i malutkie główki czosnku na targowisku po prostu, żeby przeżyć.
W dziadziusiu, który spaceruje w samotności i który co tydzień na tej samej mszy modli się, żeby Pan już go do siebie zabrał.
W innej matce, która w mroźny, wczesny poranek stoi z głębokim wózkiem na przystanku autobusowym.
Lub tej, która przed laty pochowała swoje niemowlę.
Ja widzę w niej cierpienie do dzisiaj.
Mimo, że tak skrzętnie je skrywa.

Jakiś czas temu byłam na pogrzebie.
No pogrzeb - ktoś by powiedział.
Przykra sprawa.
Szkoda zmarłej.
Mogła jeszcze pożyć.
Wieczny odpoczynek racz jej dać Panie.
Kaplica.
Miesięcznie tłumy żywych żegnają w niej tłumy zmarłych.
Stałam w tym tłumie.
Z różańcem w ręku, a łzy kapały mi po policzkach.
Bo widziałam...
Widziałam więcej, niż swój tylko żal.
Jako matka widziałam rozstanie.
Widziałam rozstanie matki z synem.
Dorosły, twardy facet żegnał swoją mamę.
Nie widziałam jego łez.
Widziałam zaciśnięte zęby.
Widziałam krwawiące serce.
Widziałam małego chłopca...
Widziałam, jak śmierć rozrywa najsilniejszą z możliwych więzi.
Więź matki z dzieckiem...
Widziałam.