I tak i nie.

Ostatnio bardzo często Synu towarzyszy mi w czynnościach kulinarnych.
Gdy tylko przyuważy mnie przy kuchennym blacie, przybiega i oznajmia, że cyt. : "Mamo, Mamo Nacio ście być duziiiiiiii". Co w wolnym tłumaczeniu oznacza, iż Synu ma ochotę zasiąść na blacie.

I wówczas ja - Matka sadzam go.
Zupełnie niehigienicznie i nieodpowiedzialnie ;-P
Ale co tam, po prostu bardzo lubimy te nasze kuchenne chwile. Syna podczas jego urzędowania na wysokościach nie spuszczam z oczu, a blat po posiedzeniu dokładnie się wyciera i już.

No i właśnie wczoraj, tak siedział pierworodny mój wieczorową porą, dotrzymując matce towarzystwa przy szykowaniu kolacji.
W pewnym momencie począł wiercić się i coś kombinować.
Pytam zatem: "Synku, chcesz zejść?".
Po chwili zastanowienia Nieopierzony odpowiada strasznie z siebie zadowolony: "I tak i nie".
Zdziwiona tym co usłyszałam, upewniam się: "Słucham? Chcesz zejść?".
"I tak i nie, mamo" - odpowiada syn, co ewidentnie zalatuje mi prezydentem Wałęsą.

I gdybym była pawiem, to właśnie rozpostarłabym swój olbrzymi pawi ogon i kroczyć poczęła z dumą po kuchennej przestrzeni. Bo przecież jeśli tak przebiegłe sformułowania Syn mój w wieku dwóch lat już prawi, to co będzie dalej...

Pawiem nie jestem. Odrzekłam zatem tylko z dumą: "Synku, ale Ty jesteś spryciarz!"
"Tak mamo." - pewnie odrzekł Synu - "Nacio jeś śplyciaś"...