Zwykły poranek.

Zwykły poranek.
Taki jakich w roku trzysta sześćdziesiąt pięć.
Poranek niczym nie różniący się od pozostałych.
Matka parzy poranną kawę. Dziecko ogląda poranną bajkę...

Śniadanie.
Posadziła chłopca na blacie kuchennym. Śniadanie szykują razem.
Tak sobie postanowiła. Chociaż tyle razem...
Czasem udaje się razem więcej.
Częściej nie...
Ostatnio.
Dlatego przynajmniej to zwykłe szykowanie śniadania razem.

Popiła gorącej kawy z mlekiem. Wyjęła wędlinę z lodówki i masło.
Na czystym blacie rozłożyła dwie kromki chleba.
Masło twarde. Zmarznięte na kość.
Skrobie matka to masło i zerka w szare okno...
Położyła na desce szynkę. Udało się kupić taką prawdziwą. Bez słonej wody w środku. Mała, wędzona szynka w siateczce, z cienkim paskiem tłuszczyku na brzeżku.
Taka jak kiedyś.
A jak pachnie...
Ostrym nożem ukroiła plaster...
- Nie lugie...
- Co? Czego nie lubisz?
- Nie lugie tego mamo...
Nieletni wskazuje na szynkę, z której matka taka dumna przecież...
- Synku to jest pyszna szyneczka. Mmmmm... Zobacz jaka pyszniutka.

Ukroiła drugi plaster. Chwyciła w palce. Położyła na kromce świeżego chleba. Kromce z odkrojonymi wcześniej skórkami.
Spojrzała na kromkę z szynką...


- Babciu nie lubię tego...
- Czego kiciu?
- Tego białego. O tego.

Mała dziewczynka z długim warkoczem stała przy swojej babci, ledwo wystając nosem ponad kuchenny blat...
- Kochanie...To jest tłuszczyk po prostu. A tłuszczyk jest najpyszniejszy.
Babcia uśmiechnęła się ciepło...Chwyciła w swe zgrabne palce plasterek szynki i położyła na kromce chleba.
- Nie-e . Nie lubię tego. Baaaabciu. - zbuntowała się dziewczynka.
Babcia przekroiła kromkę i położyła na talerzu.
- To jest pyszne. Zobaczysz. Chodź kiciu. Trzeba zjeść śniadanko...

- Mamo! Maaaamo! Naciu ście am!

Matka przekroiła kromkę i położyła na talerzu...
Uśmiechnęła się do siebie...
Bo teraz dopiero zrozumiała...