Milion dolarów.

Mailowałam sobie ostatnio z pewną znajomą.
Temat zszedł na dzieci.
Ona planuje, ale się waha. Ja planuję i nie mogę się doczekać...
Na etapie, na którym obecnie jestem, z uśmiechem i przymrużeniem oka obserwuję strach kobiet przed zajściem w pierwszą ciążę.

Tak samo uśmiecham się do siebie samej sprzed czterech lat.
Niby też nie mogliśmy się doczekać, kiedy już przyjdzie ten upragniony moment, gdy będziemy mogli powołać do życia nasze dziecko.
No właśnie  - niby. Bo gdy nadeszła ów chwila... Na drugi dzień... Obudziłam się z panicznym strachem - CO MY WŁAŚCIWIE NAJLEPSZEGO ZROBILIŚMY?!
I ten strach nie minął wcale tak szybko... Miałam strasznie mieszane uczucia... Choć już było "po ptakach"...

Ty? - zapytasz.
Tak ja.
Bałam się bo za dużo obserwowałam. Za dużo słuchałam. I za dużo sobie wyobrażałam.
A to wszystko nie miało absolutnie NIC wspólnego z tym, co przeżyliśmy, co czuliśmy  i czujemy do teraz.

I dlatego tak uśmiecham się pod nosem, gdy obserwuję wahania przyszłych mam...Najchętniej wzięłabym taką za rękę, pogłaskała po policzku i powiedziała - na co Ty czekasz dziewczyno? Nie ma na świecie nic lepszego! Podaruj sobie to szczęście! Zobaczysz, za moment wspomnisz moje słowa, tuląc w ramionach swoje maleństwo i śmiejąc się z samej siebie.

W podobny sposób opowiadałam o macierzyństwie mojej przyjaciółce, gdy zaszła w ciążę i trzęsła się ze strachu, jak to będzie.
Uśmiechnęła się do mnie i powiedziała, że jestem chyba jakimś wybitnym okazem, bo nie zna drugiej  mamy tak bardzo zakochanej w swoim dziecku i zachwyconej byciem matką. Nie wierzyła mi... Raczej myślała sobie, że to jakiś mój "odpał od normy"... Tak, tak Paulinko - mimo, że bardzo się starałaś, dało się to odczuć ;-*
Potem, gdy jej syn pojawił się już na świecie i skradłyśmy chwilę na rozmowę przez telefon pomiędzy jednym karmieniem a drugim,  powiedziała mi to, co byłam pewna usłyszeć... Pomimo zmęczenia, powyciąganych i obolałych piersi, bałaganu w domu, i worków pod oczami z niewyspania, była absolutnie przeszczęśliwa. Najszczęśliwsza na świecie.
Zaraz po mnie ;-)
A ja mogłam wtedy bezkarnie, z uśmiechem powiedzieć - a nie mówiłam?

Ostatnio podczas tej wymiany myśli ze znajomą w mailach, przyszła mi do głowy pewna refleksja, którą z Tobą też chcę się podzielić.

Gdyby ktoś Ci powiedział, że za niespełna rok wygrasz milion dolarów, wahałabyś się przed zagraniem na loterii? Odkładałabyś tę wygraną w czasie? Czy raczej ze zniecierpliwieniem czekałabyś, kiedy już będzie można zagrać?
No to wyobraź sobie, że gdy dostaniesz swoje dziecko po raz pierwszy w ramiona, poczujesz takie szczęście, jakbyś wygrała MILION ZIELONYCH DOLARÓW;-)
W zasadzie poczujesz chyba jeszcze większe. I tak każdego dnia od nowa...CODZIENNIE...

Skąd wiesz, jak się czuje człowiek, który wygrał milion? - zapytasz.
Nie wiem.
Wiem natomiast, że ani za milion, ani za dwa, ani za sto milionów nie oddałabym mojego synka.
I nie znam żadnej matki, która zrobiłaby inaczej...