Przepraszam Cię Synku.

Nakrzyczałam dziś na moje dziecko.
Z natury raczej nie jestem typową krzykaczką.
A może, tak między Bogiem a prawdą, właśnie jestem, tylko staram się nie być.
Z całych sił się staram, ale nie zawsze wychodzi.
W modlitwie zawsze proszę: i napełnij mnie Panie spokojem i pokorą...
A potem wydarza się coś - cyk - i z moich starań nici. Wrzeszczę.
Na synka rzadko.
Sama nie lubię, gdy się na mnie krzyczy.
Nie cierpię tego i bojowa się robię, gdy ktoś tak wobec mnie czyni.
Dlatego trenuję swą cierpliwość stale.
Syn znacznie mi w tym temacie pomaga, bo sam do krzykaczy nie należy.
I z pełną świadomością oraz dumą mogę powiedzieć, że grzeczny jest.
I choć wiem, że w blogosferze dyskusji na temat pojęcia grzeczności ostatnio sporo, do tego stopnia, że gdy okazuje się, że dziecko twe grzeczne zwyczajnie, czyli upraszczając znacznie - miłe w obyciu z Tobą tudzież środowiskiem dookoła, to znaczyć zaczyna, że może emocjonalnie coś z nim nie tak, uciśnione albo chore, ewentualnie anemiczne. Pomimo to wszystko przyznaję - syn mój grzeczny, acz psotnik.

No i własnie, zbliżając się do sedna.
Jak można nakrzyczeć na grzeczne dziecko?
Ano można.
Mnie się zdarzyło.
Bo umyłam sandałki, żeby do przedszkola synu w czystych poszedł. Wystawiłam na balkon, żeby na słonku raz dwa wyschły.
Bo po pięciu minutach syn je przyniósł z powrotem, bo "siuche juś" i na kuchennym stole umieścił.
Bo poprosiłam, aby w przedpokoju postawił.
Bo przygotowania poranne, jak w zegarku zaplanowane były.
Bo dziesięć minut przed wyjściem okazało się, że sandałków w przedpokoju brakuje. Bo diabeł ogonem je nakrył, to znaczy syn na przekór prośbom matczynym nie postawił ich tam, gdzie był proszony, tylko...
No właśnie, tylko tam, gdzie na śmierć zapomniał gdzie i z żalem szczerym w oku sam zaskoczony był swą dziecięcą amnezją.
Bo na pięć minut przed czasem, gdy powinniśmy otwierać drzwi przedszkola nadal sandałki nie zostały odnalezione, mimo przerycia przez zapoconą z upału i zdenerwowania matkę wszystkich zakamarków domowych.
WSZYSTKICH!!!
Wydarłam się.
I drący monolog trwał około dwóch minut.
Spowodował ulżenie matczynym nerwom oraz znaczny wzrost przejęcia u pierworodnego, połączony z takim wyrazem jego dziecięcej buźki, że...
Wstydź się kobieto!

Sandałki odnalazły się.
Dziesięć minut po zaplanowanym czasie wyjścia z domu.
W szafie, w koszu na wysuszone pranie.
Ku ogromnemu zaskoczeniu syna.
I radości.

Emocje opadły.
Rumieniec wstydu oblał matczyny polik.
Ukucnęłam przed swoim okrzyczanym dzieckiem.
Przeprosiłam go.
Przeprosiłam, że na niego krzyczałam.
Wytłumaczyłam, że nie powinno się na nikogo krzyczeć.
Powiedziałam, że bardzo się zdenerwowałam, że mnie nie posłuchał i że przez to spóźnimy się do przedszkola.
Obiecałam, że postaram się już nie krzyczeć, bo nie wolno tak robić
Patrzył na mnie tymi swoimi wielkimi oczyskami.
Słuchał w skupieniu.
Zdziwiony był.
Zmieszany.
Widziałam też w nim ulgę, że już się nie złoszczę i radość.
Powiedziałam mu, że go bardzo kocham, przytuliłam.
Odpowiedział tym samym.

Ktoś powie - bez sensu, tracisz swój autorytet, pokazujesz swą słabość.
A ja nie wyobrażałam sobie tego nie zrobić. Po części, aby uspokoić swoje sumienie, no jasne.
Jednak także i głównie dlatego, żeby pokazać mojemu dziecku, że każdy popełnia błędy, każdy ma chwile słabości. Powinniśmy nad sobą panować, ale nie zawsze się to udaje. I kiedy już tak się stanie, dobrze jest zwyczajnie umieć przeprosić...