Matki nie bójcie się!

Nie bójcie się!
Matki zlęknione!
Nie bójcie się!
Nocników.
Przedszkoli.
Odstawienia cyca.
Wyjazdów z dzieckiem w podróże dalekie.
I lotów samolotem.
Mycia zębów.
Regularnie i porządnie.
Podawania syropów
Robienia inhalacji.
I tysiąca innych rzeczy, które budzą w was lęki.

Nie bójcie się.

Ja się bałam bardzo.
A hasło: "nie da się" kołatało się po głowie regularnie i miarowo.
Matka to już z natury tak chyba ma.
Bo lęk o swoje dziecko dostaje wraz z nim w pakiecie.
Gratis.
Ja dziękuję za takie gratisy.

No ale.
Jeśli już ten lęk jest z nami, to trzeba się nauczyć z nim sobie jakoś radzić.
Ameryki nie odkryję stwierdzeniem, że najbardziej boimy się tego, co nieznane.
Strach, czy nawet jego mniejsza siostra obawa, karmią się naszą niewiedzą.
Żeby wypełnić czarną dziurę, która nas przeraża, zaczynamy sobie wyobrażać.
Ja to będzie...
A wierzcie mi, że nie ma bardziej kreatywnej i nieokiełznanej wyobraźni od tej, która należy do zlęknionej matki.
Bo czy to tylko ja widziałam oczyma wyobraźni jak mój syn regularnie i z uporem maniaka, przez kilka dobrych miesięcy zasikuje WSZYSTKIE powierzchnie gładkie w naszym nomu, łącznie z kanapą i łóżkiem. Zelewa je strumieniami dziecięcej uryny, doprowadzając nas w końcu do białej gorączki?

Czy to tylko ja widziałam w swej głowie scenę, gdy dziecko moje wyniuniane łka niemal do nieprzytomności, wrzeszczy zdzierając gardło i wyciąga ręce, z rozpaczy, że chcę go porzucić tutaj w tym przedszkolu na pastwę losu, gdzie nikt się nim nie zainteresuje i będzie tak siedział w kąciku z pękniętym serduszkiem, bo matka zamiast tulić go całymi dniami, dobami całymi w ramionach, zdecydowała się oddać go do przechowalni?
Wyrodna!

Czy to tylko ja widziałam siebie z obgryzionym do krwi paznokciami, czerwonymi oczami, z łbem jak sklep, gdy po dwunastu godzinach podróży autem, dwunastu godzinach walki z zaryczanym ze złości  i znudzenia dwulatkiem, w końcu dojeżdżamy do odległego celu naszej podróży?

Czy to tylko ja w końcu widziałam, jak roczny bobas bierze do ust łyżkę syropu. Gorzkiego. Po czym wypluwa z impetem jedną partię, zalewając kleistą substancją łóżko. Drugą częścią zaś zadławia się prawie na śmierć i po próbach przywrócenia dziecku normalnego oddechu wymiotuje na siebie, mnie, misia i zieloną żabę?

I mogłabym tak w nieskończoność opisywać milion innych sytuacji, które wyobrażałam sobie malowniczo...
A które przyniosły w rzeczywistości zaskoczenie i wielką ulgę.
Dlatego nie bójcie się.
Matki dzieci, które jutro rozpoczną przedszkole.
Nie bójcie się.
Nie ma czego.
Warunek jest jeden.
Żeby Wasze koszmarne wizje nie znalazły związku z rzeczywistością wystarczy, że wsłuchacie się w swoje dziecko i usłyszcie jego potrzeby.
Obawy.
Emocje.
Gotowość lub jej brak.
Znacie je przecież najlepiej na świecie. Czasem tylko psotnica - rutyna zasłania Wam oczy swymi małymi łapkami.
Podejdźcie bliżej.
Z czułością wsłuchajcie się i uwzględniając potrzeby swego dziecka ułóżcie plan.
Poszukajcie patentu.
Dzięki mojemu mężowi nauczyłam się, że syrop najłatwiej podaje się strzykawką, która jest dla dziecka ciekawostką. Po kawałeczku.

W długą podróż najlepiej wybrać się tak, aby większą jej część małe dziecko przespało. Można też zabrać laptopa z bajkami.
Inhalacje robimy wdychając napar z majeranku z termosa. Nacio wymawia zaklęcie i za każdym razem napar pachnie inaczej - raz jak truskawka, innym razem jak mucha. A mucha śmierdzi i jakie to przecież śmieszne;-)

Jeśli chodzi o przedszkole, to czekałam cierpliwie na moment, gdy będę wyraźnie widziała, że moje dziecko jest gotowe. Moment ten nastąpił po trzecich urodzinach, ale nie od razu. Nie chciałam go naciskać, ani zmuszać. Jego gotowość spokojnie dojrzała.
Jestem przeciwna dwu - trzy tygodniowym histeriom dzieci przy rozstaniach  z rodzicami. Nie oceniam tego, bo często zmusza do tego rodziców sytuacja materialna. Ja wiedziałam, że nie godzę się na to i tego nie zniosę.
Nacio od urodzenia jest nieśmiałym, lękliwym wrażliwcem. Typ idealny do przeżycia sceny z mojej wyobraźni.
Dlatego znalazłam małe przedszkole z domową atmosferą.
Zawsze mu tłumaczyliśmy i opowiadaliśmy gdzie idziemy, co go czeka, z kim zostanie.
Tak było i tym razem. Wytłumaczyłam mu, że przez dwa dni będzie chodził do przedszkola z mamusią, a trzeciego dnia zostanie z ciocią i dziećmi, a ja za godzinkę po niego wrócę. Czwartego dnia został trzy godziny. piątego też. A od następnego poniedziałku pięć. Wprowadziliśmy go spokojnie i łagodnie, biorąc pod uwagę jego nieśmiałość i strach przed nowym.
Nacio chodzi do przedszkola drugi miesiąc.
Nie popłynęła ani jedna łza.
Ani razu się nie sprzeciwił. Ani razu się nie skrzywił.
Uwielbia tam być i ma jeden problem - chciałby zostawać dłużej.
A moje koszmarne wizje pokrył już kurz i dawno poszły w niepamięć.