Wstydliwe myśli matki.

Podkład muzyczny do poniższej opowieści;-)

Bo z tym macierzyństwem jest tak, że czasem rozpływasz się z zachwytu, a miłość do potomka kipi w każdej komórce twego ciała, a czasem...
Masz ochotę spakować małego ssaka w zgrabną przesyłeczkę zaadresowaną do Australii.
Oczywiście resztki rozsądku budzą w tobie ostatnie pokłady instynktu macierzyńskiego, co nie pozwoli Ci zapomnieć o wyposażeniu pakunku w nalepkę OSTROŻNIE SZKŁO!
A nawet dwie takie byś nalepiła, byle tylko ktoś zabrał od ciebie TO DZIECKO.

W łagodniejszej wersji masz ochotę wyskoczyć przez okno i wiać jak najdalej.
O ile oczywiście przeżyjesz ów lot...

Czasami przez twoją głowę przebiegają TAKIE MYŚLI, że aż wstyd się komukolwiek przyznać.


I tak oto czasami czujesz się jak BOHATER SWOJEGO DOMU, a czasami zadręczona wyrzutem sumienia w wersji "WYRZUT ZABÓJCA" masz ochotę wychłostać się i biegać po rozżarzonych węglach, ewentualnie poćwiartować się i posypywać solą.
W ramach zadośćuczynienia.
Nieee?
PIEPRZYSZ!
Nigdy w to nie uwierzę.

Gdy się urodził Frycuś z dnia na dzień zalała mię fala szczęścia.
Hormony.

Potem nadeszła proza życia i największy wróg matczynej miłości - NIEWYSPANIE.
Takie niewyspanie jak to, które czułaś na sali wykładowej o 8:05, po dwóch godzinach snu, bo impreza skończyła się o piątej...
Takie niewyspanie, że aż ci się język plącze, a oko zezuje, byś w końcu je zamknęła.
No.
Wiesz o co mi chodzi?
Różnica jest taka, że wtedy mogłaś położyć głowę na łokciu i przekimać wykład, a teraz nie ma mowy, bo:
ON JEST GŁODNY,
BO ON MA MOKRO,
BO ON CHCE PUŚCIĆ BĄKA.
BO TY zeżarłaś banana, bo nie wiedziałaś, że to cytrus, więc do kogo możesz mieć pretensje?

I w takich chwilach zaczynasz myśleć o paczuszce...
Ewentualnie o sznureczku...
Gałązce...
Oczywiście dla siebie!
Dobijcie mnieeee!
Brak snu to okrutna tortura.

Ja na przykład raz nawet wyłam.

Był późny wieczór.
Mąż klasycznie w pracy.
Ja padam na ryj.
Tak - NA RYJ.
A przede mną jeszcze kąpiel.
(I to bynajmniej nie moja)
Nadmienię, że poprzedzona czterogodzinnym (tak! nie pomyliłam się!) wiszeniem ssaka na cycu, podczas gdy OBIECAŁAM Naciowi, że gdy tylko dzidziuś zaśnie, w końcu porozwiązujemy łamigłówki.
Dzidziuś nie zasnął, a Nacio 825467 razy usłyszał "zaraz kochanie".
Przygotowałam w łazience milion dupereli, które szykuje się do kąpieli niemowlaka.
Odpaliłam bezpiecznie ulokowaną suszarkę, aby ciut dogrzać.(TAK WIEM, ŻE TO NIEBEZPIECZNE)
Nacio ze mną.
Najpierw stał z tyłu jak truśka z grzecznie założonymi z przodu rączkami.
Gdy to zobaczyłam popłynęła mi pierwsza łza.
Biedny mój...
Zaczęłam rozbierać dzidziusia.
Dzidziuś w ryk.
Nacio z nudów zainteresował się suszarką i zaczął obracać się przed strumieniem gorącego powietrza, chichocząc słodkim, dziecięcym głosikiem.
Zaczęłam szlochać.
Wkładam dzidziusia do wody, gile lecą, dzidziuś wyje, a ja nagle słyszę, że suszarka milknie.
Odwracam się i widzę ją w rękach Nacia, jedną stroną przytkniętą do ręcznika.
Wyobraźcie sobie moją panikę, w sekundę po tym, gdy do mojego zmęczonego mózgu dotarły powyższe fakty.
Nie wiedziałam co pierwsze.
Czy dzidziusia z wody, czy Naciowi suszarkę wyrwać, czy kabel z kontaktu. Łapska mokre.
Cooo roooobić?!

Sama nie pamiętam, co pierwsze zrobiłam, ale gdy zobaczyłam przerażoną minkę Nacia i podkówkę i gdy zaczął tak strasznie mnie przepraszać, choć przecież nie powiedziałam jeszcze słowa... Rozryczałam się jak dziecko.
Ryczałam kończąc kąpiel.
Ryczałam ubierając dzidziusia.
Ryczałam, gdy ZNOWU wisiał na moim obolałym już cycu.
I wtedy żałowałam.
Zaczęłam sobie wyobrażać jak łatwe i komfortowe życie mieliśmy przed ciążą.
Jak mogłam się cieszyć moją więzią z przegrzecznym, przemiłym i permanentnie przezachwycającym synkiem, przełatwym w obsłudze.
Oj jak ja szczerze żałowałam!
Wówczas właśnie najchętniej wysłałabym GO do Australii.
Żeby tylko się uwolnić.

Wtedy wrócił tata moich synów.
A ja otrzeźwiałam na umyśle.

Są za to też takie chwile...
Takie dni spokojne.
Gdy świeci słonko.
Gdy pachnące pranie powiewa na balkonie.
Gdy noc była prawie przespana, a niemowlęca pupa wolna od bąków...
Takie gdy nic nie zakłóca mojego matczynego szczęścia.
I wtedy gdyby ktoś chciał mi syna do Australii wysłać, w ryj by dostał i tyle.

Ostatnio byliśmy z Frydusiem sami.
Takie leniwe popołudnie. Nie mógł zasnąć.
Włączyłam moją ulubioną płytę. Tańczyliśmy przytuleni...
Pierwszy raz...
Było mi taaaak dobrze.
A maluszek zasnął po pięciu minutach...
I wtedy czułam się jak bohater swojego domu ;-)

Dlatego przerażona autorko komentarza pod ostatnim wpisem, nie martw się;-)
Nie będę Cię okłamywać, lekko nie jest...
Czasami nawet BARDZO CIĘŻKO.
Ale jest światełko w tunelu.
Gdy Fryderyk się urodził, przy życiu trzymała mnie jedna myśl, którą powtarzałam z uporem maniaka: 'To wszystko minie, pamiętaj, to wszystko minie".
Potem, gdy skończył dwa tygodnie, przypomniała mi się rada pewnej mojej mądrej koleżanki: "wsłuchaj się w swoje dziecko i w jego potrzeby".
Gdy skończył trzy - zaczęłam GO rozumieć.
Poddałam się mu, słucham go i pozwalam sobą sterować.
Jest lepiej.
Coraz rzadziej mam ochotę GO wysłać... ;-)
A gdy pojawiają się te haniebne myśli - wsłuchuję się w Niego i powtarzam sobie - to minie, to wszystko minie...