Alicja.

W minioną niedzielę wybraliśmy się na spacer. Mamy nowy patent na naszego krzykacza-umieszczamy go w wózku tylko wówczas, gdy nadchodzi pora drzemki.
Zatem wybraliśmy się.Na taki jędrny spacer, jaki lubię najbardziej.
Ciepło ubrani. Rajty pod spodniami. Rękawiczki. Czapka.
Uwielbiam.
Iść tak rodzinnie. Gadać o pierdołach, na które na codzień brakuje czasu. A para leci z ust.
Spacer był długi.Fryniu cały czas spał. Błogostan. Poczułam na reszcie odrobinę normalności.
Gdy już wracaliśmy, mówię do Maćka, że ja to takie spacery uwielbiam. I taką pogodę zimną, kiedy się trzeba cieplutko ubrać. I kiedy po powrocie ciepłą kaweczkę się parzy i nogi kocem owija na kanapie na rozgrzanie.


Weszliśmy do domu. Rozbieramy naszą trzódkę, a tu domofon dzwoni.
Maciek mówi, że to chyba ta pani starsza, co pieniądze zbiera, bo ją widział przed chwilą. Odbieram słuchawkę, a tam głos słaby i drżący. Otworzyłam.
Mamy na komodzie taki słój, co to do niego drobne z całego domu pozbierane wrzucamy. Biorę, więc garść i drzwi otwieram.
A tam...
Włosy srebrne...
Skóra pergaminowa i pognieciona...
I oczy błękitne...
Starsza pani. Normalnie ubrana. W fajnych śniegowcach. Babcinka jak Twoja i moja... Wysunęła w moim kierunku plik recept i dokumentów szpitalnych, skrupulatnie poskładany w koszulce. Ręka jej drżała i głowa. Głos słaby drżał też.
Zatkało mnie.
Włożyłam drobne, które miałam już przygotowane w jej dłoń. Bardzo dziękowała.
Ale to było za mało przecież!
Poprosiłam, żeby zaczekała. Wzięłam banknot, wsunęłam jej w dłoń i ucałowałam ją. Dłoń była sina, zgrabiała od zimna, a palce powykręcane artretyzmem.
Starsza Pani przytrzymała moją rękę i rozpłakała się... A ja razem z nią... Myślałam, że pęknie mi serce. Wyściskałam ją i wycałowałam.
Po chwili zapytałam ją dlaczego płacze, niech nie płacze już, bo co będziemy tak stać i ryczeć.
A ona, że jest taka zaskoczona i wzruszona, że są jednak dobrzy ludzie. Że znowu udało jej się trafić na kogoś dobrego i że jej wstyd, bo ja dzieci mam małe i że ona gdyby wiedziała, to nawet by nie prosiła mnie.
Ja na to, żeby natychmiast przestałam, bo to drobiazg, tylko że mi tak przykro strasznie, że Ona taka chora i musi po domach ludzi prosić.
A tak w ogóle to może na herbatę wejdzie, bo co tu będziemy na klatce gadać. Ona że jej tak wstyd, że jeśli już, to do kuchni tylko, bo niedziela jest, a ona nie chce przeszkadzać.
Weszła.
Usiadłyśmy w kuchni. Zaparzyłam herbaty. Ona poprosiła o słomkę. Przez te drżenia nie była w stanie trafić pełnym kubkiem do ust...
Zaczęłyśmy rozmawiać.
Opowiedziała mi, że jej najbliższa osoba- brat zmarł ze dwa lata temu, że siostrę ma, ale na śląsku i chorą jeszcze bardziej niż Ona. Że ona sama chorób ma co najmniej z sześć. Nazywała je niezmiernie profesjonalnie, opisując wszystko dokładnie, łącznie z pobytami w szpitalach i przebiegiem leczenia. Wyznała, że z innego miasta przyjeżdża. Gdy ma siłę. Wsiada w pociąg i przyjeżdża zwykle raz w miesiącu. Żebrać... Bo u siebie wstydzi się bardzo...
Że emerytury z dodatkiem za pierwszą grupę ma tysiąc złotych, a leków mnóstwo do wykupienia. Że jeden lek-ten przeciwko drżeniom , to dziewięćdziesiąt złotych kosztuje i że w tym miesiącu jej się udało, bo receptę wykupił jej znajomy i że Ona oszczędza tabletki, żeby starczyły jej na dłużej i zamiast dwóch dziennie, bierze jedną...
Wyznała mi też, że bardzo długo nie mogła się przemóc, aby wyjść do ludzi i prosić o pomoc... Że nigdy by nie przypuszczała nawet, że przyjdzie jej kiedyś żebrać... Że w wydawnictwie wiele lat pracowała...
Miała na imię Alicja.
Przeczytałam na dokumentach szpitalnych. Bardzo dobrze mi się z Nią rozmawiało. Przeurocza, starsza Pani, niezwykle błyskotliwa...
Na koniec pokazała mi zdjęcia.Takie z portfela.
Swojej mamy.
Swojego taty.
-A to jestem ja. - powiedziała, pokazując mi zdjęcie młodej, może dwudziestoletniej dziewczyny.
- Piękna dziewczyna. - powiedziałam bez namysłu.
Westchnęła.
- Piękna... I co z niej zostało... - jej oczy po raz kolejny zaszkliły się. A ja jak głupia stałam i tak, jak zawsze gęba mi się nie zamyka, tak tutaj... Zupełnie nie wiedziałam, co powiedzieć.


Opowiadam Wam to dzisiaj nie po to, aby się chwalić. Nie ma z resztą czym.
Opowiadam, bo bardzo silnie przeżyłam to spotkanie.
Ta starsza pani była uosobieniem moich największych lęków...
Starość, choroba, samotność, bieda. Zestaw tak strasznie przerażający, że aż trudno uwierzyć, że można go udźwignąć...
I nawet nie ma się kto Nią zaopiekować...
O ironio.
Podczas, gdy dla mnie takie spotkanie, taka rozmowa z " babcią" przy herbacie to był prawdziwy luksus...