Szczęśliwego Nowego Roku!

Weszli do sypialni. Światło od dawna było zgaszone. Tylko łuna lampy podwórkowej wpadała do wnętrza pokoju i oświetlała dziecięce sprzęty. Delikatnie położyli się na łóżku. W ubraniach. Była 23.56. Zapali się za ręce. Pomiędzy nimi spał mały chłopczyk. Oddychał spokojnie i miarowo. W oddali słychać było już pierwsze fajerwerki. Niektórzy nie mogli się doczekać, aby pożegnać ten rok . . .

Ona miała w głowie tysiąc myśli. Krążyły wokół minionego roku.
Szybko pojawiły się wspomnienia. Przeskakiwały jak klatki filmu dokumentalnego.

Koniec ciąży. Wielki brzuch, stukający od środka. Poród . . . Nie da się o nim zapomnieć. Pierwszy dotyk ukochanego dziecięcego ciałka. Główki. Z mięciutkimi włoskami. Słodkie ustka przyssane do piersi i te czarne, z oddaniem patrzące oczka. Bezsenne noce. Setki bezsennych nocy. Kolki. Wycie Dziecięcia. Wycie Matki.
Szpital. Brrrrrrrr.
Wakacje. Lato. Plaża. Morze. Spacery z maleństwem w chuście. Mokry piasek pod stopami. Szum fal. Tysiąc bezzębnych uśmiechów. Pierwsza kaszka. Dziecięca uradowana buzia ubrudzona pierwszą kaszką. Kolejne sukcesy. Siadanie. Wykrzykiwanie pierwszych nieświadomych słów. Pełzanie na robaka. Klękanie przy maminych nogach. Raczkowanie. Wstawanie na chwiejących się nóziach. Klaskanie z piskiem radości. Przytulanie. . . Mały łepuszek przytulający się do maminego brzucha o poranku. . . 

On myślał o przyszłości. Ściskał dłoń swojej żony i myślał, że tyle w tym roku musi. Musi dla niej i ich synka. I, że tyle może. Bo ma dla kogo walczyć. . .

W jednym momencie zerknęli na zegarek. Wyświetlał godzinę 00.00. Rozszalały się fajerwerki. Ścisnęli się mocniej za dłonie. Pocałowali malusią główeczkę każdy ze swojej strony. Życzyli sobie "Szczęśliwego Nowego Roku"-  banał, który skrywał w sobie wszystko, co oboje mieli na myśli.

W tę noc nie potrzebowali niczego więcej. Wszystko mieli tutaj na miejscu. Rodzinę.

Po prostu życzę. . .

Kochani moi Czytacze Szanowni wielce!

Z okazji tych wielbionych przeze mnie Świąt z całego serca życzę Wam:

Aby atmosfera w Waszych domach była rodzinna, pełna ciepła, życzliwości i wzajemnego wsparcia

Abyście w tym cudownym dniu wigilijnym zostali przytuleni szczerze przez kogoś bliskiego i wycałowani zostali szczodrze,

Aby łzy Wasze poliki zacne ominęły szerokim łukiem, powodu wystąpienia swego nie znalazłszy,

Oraz abyście poczuli tę magię cudowną i niechaj zostanie z Wami przez cały następny rok!!!

                                            Mamuśka Martuśka

                                                                                       wraz z bohaterem tegoż bloga Nataszkiem Natosławem Natulkowatym vel Szuszuniem

Jest i On!

Wymarzony. Wyśniony. Już co najmniej 6 razy o przybycie podejrzewany. Przyszedł w końcu. Wyszedł raczej. W każdym razie pokazał się. No może nie do końca pokazał, a dał się usłyszeć bardziej. Nie ważne! To wszystko nie ważne!

W każdym razie tak oto ogłaszam i dokumentuję z radością wielką, iż w końcu JEST I ON! Ząb! Natowy cudowny ząb! I odkryłam go Ja - mamusia! Nie tata, nie babcia, nie dziadek, pani doktor też nie! Tylko ja własnoręcznie łyżeczką zastukałam i usłyszałam odgłos cudowny o poranku!

Wiem, wiem - kolejne nudy o ząbkowaniu. No tak, bo wygląda na to, że my z całego towarzystwa ostani zębole zaliczyliśmy. Przypomnę i odnotuję, że nasz Nacio pierwszego ząbka dostało w wieku miesięcy dziewięciu i dni do tego dwunastu. . .

A było to tak.
Dni temu jedenaście wyobserwowałam łopaty dwie pod dziąsłem dolnym. Pagórki aż się zrobiły. I tak rosły i rosły z dnia na dzień coraz bardziej. Natulek stał się bardziej przytulaczkowy, jęczący i jęzor wytykający. Jęczenie z serii - "na rączki chcę i nic tego nie zmieni" towarzyszyło nam niemal codziennie, ale z nasileniem zróżnicowanym.
Spanie stało się formalnością jeno - zaliczane po 40 minut 2 drzemki w ciągu dnia. Na spoczynek nocny Syn mój chadzać począł około godziny 23. Ciężko było, ale że nie ma lekko zdążył już wcześniej mamusie swą przyzwyczaić, więc jakoś strasznie tego nie przeżywałam, a na wcześniejszych jazdach  niemowlęctwa nawet cierpliwość chyba wytrenować mi się udało, bo i jakoś nerwy poskramiać się nauczyłam, z czego dumna jestem najbardziej!

Najgorsza była miniona noc. Budzona. Jęczona. Wędrująca po łóżku całym. No, ale rano efekt - cudowny.
Tylko tyle, że pagórki były dwa, a stukało dzisiaj z jednego - lewego. W ciągu dnia płaczki Natasia dopadły powtórne i spać nawet popołudniu nie dawały. Pogoniliśmy je ibupromem i dentinoksem N - polecam jako koło ratunkowe. . . Szuszuniu obudził się z katarem, jednak owoż był chwilowy. Płaczki minęły, więc może i "drugi" już wylazł. . . Okaże się w nocy, ha ha ;-P

Ale co by się nie okazało - damy radę! Bo jesteśmy mocne zawodniki dwa!

Świąteczna zmiana warty.

Wygląda na to, że cierpię na chroniczny brak świątecznej atmosfery.

Poczułam ową w listopadzie, kiedy to pojawiły się pierwsze Mikołaje w tv i na wystawach sklepowych.
Atmosfera była.
I się zmyła.

Dzisiaj jednak mnie olśniło. Jechałam tak sobie autem po zakupy, w radiu leciała audycja wspomagana kolędami. Kiedy prowadzący zapowiadał kolejną, wspomniał, że to wszystko po to, aby wprowadzić nas w świąteczny nastrój.

Łał! - pomyślałam - Jakie to proste. No jasne! Przecież świąteczna atmosfera nie bierze się znikąd! Tworzą ją kolędy płynące z radia, zapachy gotowanego bigosu, grzybów, pieczonego makowca; widok choinki, lampek przy domach i na balkonach, generalne - odświętne porządki, pakowanie prezentów, robienie ozdób, stroików, a przede wszystkim ludzie. . .

Mistrzynią świątecznej atmosfery była, jest i będzie moja mama. I wiecie co, jej ta atmosfera zawsze wychodziła jakoś tak sama. Bez większego wysiłku, skupiania się nad tym i analizowania, czy już ją czuć, czy jeszcze nie.
Nasze małe mieszkanko zawsze było pełne. Pełne nas - rodziny, pełne zapachów, dźwięków kolęd . . . Zbliżające się święta czuć było w każdym kącie.

Do dziś pamiętam, jak po kryjomu wyszywałam świąteczne serwetki dla mamy na prezent. Jak z siostrą przyklejałyśmy taśmą klejącą  na oknie w naszym pokoju lampki w kształcie choinki. Za chiny ludowe nie chciały się trzymać.  Pamiętam też szopkę z plastikowych figurek - owieczki, krowę, Jezuska w żłóbku. I małą choineczkę tylko dla mnie i siostry. No i trenowanie kolęd z tatą na kilka tygodni przed wigilią - ja śpiewałam, tata grał - stąd przecież znam je wszystkie. . .

No i właśnie. Teraz chyba na mnie kolej. Tak, tak - i każdej z Was Mamuśki. Trzeba wziąć d . .  ę w troki i niejako przejąć wartę.Przecież atmosfera nie zrobi się sama. Przecież mój syneczek też musi mieć takie wspomnienia. Przecież też musi doświadczyć tej cudownie przyjemnej aury. W tym roku będą jego pierwsze Święta - czyli wyjątkowe . To nic, że jeszcze nie do końca rozumie całe to zamieszanie. . .

Dzisiaj wzięłam go na ręce, stanęliśmy razem w oknie, za którym padał śnieg. Zaczęłam śpiewać mu kolędę. Najpierw patrzył z namaszczeniem na białe podwórko, a potem skierował swoje mądre oczka na mnie i tak patrzył z nieśmiałym uśmiechem na pysiu i zdziwieniem pt. co ta mama?
Po chwili zaczął klaskać w rączki i piszczeć z zadowolenia . . . On zawsze klaszcze kiedy coś mu się bardzo podoba ;-)

Na choinkę też klaskał ;-)

Pałaszownik podłogowy

Nasz Natello w ciągu dwóch miesięcy poczynił takie ogromne postępy, że do dziś z jego tatą nie możemy się - jak to się teraz mówi - ogarnąć. Z małego pełzaka stał się super sprytnym i zwinnym małym cwaniakiem, mistrzem w pałaszowaniu podłogowym.

Już wcześniej pisałam o wyrywaniu kłaczydeł z dywanu . . .  No bo przecież niemowlaki tak mają, że uwielbiają te paprochy wszelakie. Jednak teraz pałaszowanie podłogowe osiągnęło zupełnie inny wymiar.

Nato pogina na czworaka poprzez kolejne pomieszczenia klumkając standardowo lub głośno wołając po maluszkowemu np. "Je je je" - jest ostatnio na tapecie.
Idzie żwawo - raz, dwa, raz, dwa. . . Z oddali słychać naprzemiennie jego rąsie klapające po podłodze - plask, plask . . . plask, plask.
Nagle cisza. Zerakam na malucha, bo zwykle cisza oznacza jakąś "niespodzinkę" - typu lizanie wtyczki od suszarki lub wcinanie papieru do rąk.

Tym razem jednak nie. Szuszek pochyla się nad podłogą. Oho - myślę - cel namierzony. Przed jego skupionymi oczętami widnieje - On. Paproch. Okruch, tudzież inna ciupina.
Natuś najpierw tyka go palcem. Hmmm. Patrzy. Lekko otwiera ustka. Tyka onego po raz wtóry. Po czym skrobie. Skrobie. A z ustek wypływa ciurkiem ślina, która dynda jeszcze chwilę i z plaskiem spada na podłogę.
Nacio chwyta okrucha w dwa paluszki niczym zegarmistrzowską pensetą. I podnosi. Podnosi, ogląda jeszcze przez chwilę palcy swych zawartość i ciach - do pysia! W tym momencie mama - obserwatorka rzuca się susem długim w kierunku Syna swego na ratunek. Po czym robi dokładnie to samo, co wszystkie mamy pałaszowników podłogowych . . .
Uffff. Tym razem był to okruch bułki rano pałaszowanej.

Dlaczego "tym razem"? Ano dlatego, że zdarzyły się już - kawałeczek waty, ścinek materiału z szycia ozdób zapodziany, kawałeczek selera z porannego gotowania zupy, a ostatnio - uwaga - psia chrupka. Wszystko oczywiście bez wiedzy Matki spałaszowane. Dzięki Bogu, że już poznaję Ten tajniacki wyraz twarzy, kiedy To jest smakowane. Wtedy reakcja mamina jest natychmiastowa ofkors.

Tylko kurcze zastanawiam się jak tego uniknąć, bo kiedyś "obiekt badany" może okazać się tfu, tfu, tfu, odpukać w niemalowane - czymś strasznie szkodliwym.

Podłogi zatem są regularnie pucowane, widoczne ciupiny, na bieżąco usuwane, ale czy to wystarczy?

Ostatnio byliśmy u Pradziadka Nataszka. Maluszek zasówał po dziadkowej podłodze w najlepsze. W pewnym momencie usiadł i począł zabawkę wcześniej zrzuconą w buzi cmokać. Pradziadziuś zszokowany no i do małego, że to fuj i do buźki nie można. Na to moja siostra - studentka w temacie - "Dziadziuś buzia to teraz dla niego trzecie oko, on musi wszystkiego skosztować . . ."


No i chyba to racja jest, bo Nato bada otoczenie permanentnie zaśliniając namiętnie wszystko dookoła. Tylko, że kurcze już nie jest to jedynie czyściutka, podana przez mamę grzechotka. . .

Nacio na Tym długowłosym dywanie ;-)

A tutaj na żabkowym dywanie, czyli Natowej okruszkolandii

Pałaszownik chrupkowy z ciocią kochaną Martynką. Ciocia jest super, bo jest prawie w tym samym wieku

 ;-P

Prawie robi wielką różnicę, ale Nacio jeszcze tego nie kuma :-)

Cioci Asi dziękujemy za wypożyczenie huśtawki. Jak już nic nie pomoże, to tylko Ona pomoże ;-)

Kochane mamy, mamusiowanie wychwalamy!!! - FINAŁ

Jeju, jak cudownie wyszła nam ta akcja . . . Śmiem twierdzić, że SAMOPOMOC BABSKA kwitnie;-)A kolejne akcje wychodzą coraz lepiej ;-D

Jestem Wami Kochane Mamusie zachwycona! Jesteście fantastycznymi babkami! Pisałyście o macierzyństwie w tak przejmujący, szczery i wzruszający sposób, że co najmniej kilka razy solidna łza popłynęła po mym zacnym poliku, a i do tego ogilałam się siarczyście. Każdy, powtarzam każdy wpis, miał w sobie coś wyjątkowego.

Życzyłabym sobie, aby ta moja akcja chociaż jednej kobietce, która się waha, czy zajść w ciążę i zostać mamą, pomogła podjąć słuszną decyzję. Bo jak widać chórem tutaj potwierdzamy i ręcami i nogami popieramy, że nie ma w życiu kobiety nic cudowniejszego niż posiadanie dzieciątka . . .

Sama obawiałam się tej decyzji, a teraz pukam się w czoło i żałuję tylko, że wcześniej się nie zdecydowaliśmy . . .Bo to życie bez Natasia naszego, to marnotrawstwo było straszne.

Ale wróćmy do tematu. Teraz powiem kilka wyciuchranych zdań, które zwykle powtarza się przed ogłoszeniem werdyktu. Są wyciuchrane, ale strasznie szczere. Na prawdę wybór był strasznie trudny. Z chęcią obdarowałabym nagrodami Was wszystkie, ale. . . Nie da się ze względów czysto materialnych.

Zdecydowałam zatem, że po prostu wybiorę dwie autorki tekstów, które najbardziej zapadły mi w pamięci . . .
I tak też ogłaszam, że wygrały:

Agata, autorka bloga http://thelifeofusualwoman.blogspot.com/
oraz
Dorota - mama Dawidka

Ale zaraz, zaraz na tym nie koniec. Nagrody od firmy Lovela mamy dwie, ale postanowiłam dorzucić też coś od siebie dla jeszcze dwóch Mam, bo nie mogłabym sobie darować, gdybym je ominęła. I tak oto moje osobiste wyróżnienie oraz drobnostkę-niespodzinkę otrzymają również:
Evelio, autorka bloga http://evelio-ciezarowka.blogspot.com
oraz
Monika, mama Michałka.

Wszystkie cztery mamy proszę o podanie adresów, w celu przesłania nagród ;-D

I tutaj oczywiście przypominam, że sponsorem tego konkursu była przemiła firma Lovela ;-D

Jeszcze raz bardzo Wam dziękuję i ściskam cieplutko . . .

Biała Tablica Syna mego. . .

Nataszek śpi od dwóch godzin.
Biorę z szafy piżamę i idę do łazienki. Staję przed lustrem. Widzę rozczochraną dziewczynę z bałaganiarskim supłem związanym niedbale na czubku głowy. Makijaż ma się ku końcowi.

Przecieram dłońmi twarz, jakby w nadziei, że dzięki temu zniknie z niej zmęczenie.
Wyjmuję z uszu kolczyki. Zdejmuję zaplamiony od marchewki tiszert. Coś zaswędziało na szyi. Drapię. Pod paznokciami czuję suche "coś". Aaaa to kaszkowy całus od Natasza.
Zdejmuję dresiaki. Nie cierpię ich, ale są niezawodne do wygibasów z bobasem.

Wchodzę po prysznic. Woda leje się gorącym strumieniem. Uwielbiam ten moment.

Przebrana w piżamę, z wykremowanym twarzem sprawdzam jeszcze maila. Takie wieczorne zboczenie po-koncernowe.

Idę spać. Wchodzę do sypialni, a tam On. Na środku wielkiego łóżka śpi mały chłopczyk z rozdziawonymi mięsistymi ustkami. Nynol przyklejony pod brodą.
Zbieram stertę "zabezpieczeń" z brzegu łóżka. Delikatnie wsuwam się pod kołdrę. Kładę się na boku.
Patrzę na tą malusią buziunię. Przybliżam do niej ucho. Jest. Słychać delikatny dziecięcy oddech. Bardzo spokojny. Głaszczę mięciutkie włoski. Dotykam malusich paluszków. Całuję rączkę. No, teraz mogę zasnąć.

Układam się wygodnie. Zamykam oczy. Myśli krążą energicznie po głowie: jutro trzeba pojechać po prezenty, aaaa i choinkę już trzeba by było, kurcze miałam tą kurtkę do pralni zawieźć cholerną, a bigos ugotuję w piątek przed Wigilią, tylko co ubiorę w tym roku, cholera nie mam nic takiego wyjściowego, hmmm może ta biała koszula . . .

Po piętnastu minutach następuje spokój. Przez zmęczony umysł wolno przepływają obrazy.
Przypominam sobie Nataszka z dzisiaj: jaki on już mądry jest, i tak wspina się już na tych kolankach swoich malutkich; ale złośnik też straszny, kiedy on się odzwyczai w końcu od tych komórek, jeszcze trochę i w ogóle nic przez słuchawkę nie będę słyszeć; a nie daj mu, to Ryk! Ale śmiesznie karmił mnie tymi chrupkami cwaniaczek! Tylko musimy zaprzestać z Tatą Maciusiem tych "głośnych dyskusji", kiedy jest przy nas, tak nie może być! Dziecię się nam znerwicuje . . .

I wtedy oblewa mnie zimny pot. A do tego nagle uderza przerażająca myśl:
Jeny!
Święty Boże!
To już! To już się dzieje!
Biała tablica naszego Synka zaczęła się zapisywać. My ją zapisujemy! Cholera, już?! I co teraz?!
Chyba trzeba jakieś podręczniki poczytać!
Koniecznie!
Tak jutro poczytam o tym wychowywaniu.
Jutro . . .

I matka zasnęła snem kamiennym.

Miszyn imposible czyli walka łychą o brzucha napełnienie

No nie wiem. No nie wiem, więc może Wy mi powiedzcie. Czy to już tak jest? Czy to dzieciaki dziewięciomiesięczniaki już tak mają? Że nie potrafią tak jakoś w spokoju. W skupieniu takim, posiłki przyjmować? Czy to zawsze musi się kończyć wszechobecną na otoczeniu kachą?

Od pewnego czasu jedzenie stało się dla Natosława mego zajęciem iście przenudnym. Męką straszliwą. Co z resztą ostentacyjnie okazuje. Jak? Ano tak, że:

1. Narzeka - jęczy znaczy wielce, głośno i jednostajnie.
2. Nocha naciera piąstkami prychając do tego.
3. I dalej idąc, rozmazuje tymże nacieraniem kachę tudzież zupę, z brody w kierunku nosa, dalej oczu ( i tu już zaczyna się krzyk - nie mój bynajmniej ) oraz czoła, aby na włosach zakończyć.

Matka slalomem z łyżeczką usiłuje pomiędzy ruchliwymi łapskami Syna zdążyć do paszczy, którą tenże otwiera bez problemu, na lądowanie papki czekając. Je zatem chętnie. Tyle, że z akrobacjami.

Coraz częściej matka "pomiędzy" jednak nie zdąża i wówczas łychy zawartość na kolanach maminych, twarzy, a w najlepszym wypadku biuście ląduje. Czasem także na dziecięciu. Ale rzadko (cwaniaczek).


No i zawsze trzeba mieć jeszcze czym zagryźć. Czasem paluchami. Częściej maminym telefonem kom . Ostatnio - tym co pod ręką, żeby tylko zajął się czymś rumburak jeden i bezboleśnie pokarm pochłąnął. "To, co pod ręką" to na przykład druga łyżeczka, skarpetka z owcą, a ostatnio hitem sezonu jest  - uwaga - aspirator do nosa (odgilony ofkors) ;-)

Zabawne? Ha, jasne, że tak! Czasem nawet  - w zależności od stężenia matczynych hormonów - pośmiać się można. Jednak coraz częściej Matka wygibasami owymi Syna swego zmęczona się robi, a cenne pokłady jej cierpliwości mają się na wykończeniu. Nie mówiąc już o stratach w odzieży. Maminej tudzież dziecinej...
No i te ciągłe maseczki - wbrew swojej woli. Owsianka Bio na policzku, marchewa z pyrami i mięchem na ramieniu, jogurt na plecach. Ile można - pytam. No ile?

PS. Aaaaa i jeszcze jedno - wygląda na to, że idą. Idą i to w parze. I niedaleko są.
Zębiska. Dwa! Już widać nawet trochę. Prawie ;-)

Przypominam;-) KLIK !

KOCHANE MAMY, MAMUSIOWANIE WYCHWALAMY!!!

Nieniejszym z wielką przyjemnością ogłaszam moją kolejną akcję - konkurs z cyklu Samopomoc babska.

Serdecznie zapraszam wszystkie mamusie do wzięcia udziału w tej, jak sądzę,  zabawie.

Zasady są bardzo proste:

1. Napisz krótki tekst, może być na kształt eseju na temat: Czym jest dla Ciebie Twoje mamusiowanie. 

Napiszcie kochane co w macierzyństwie podoba Wam się najbardziej? Jakie wiąże się z tym najcudowniejsze wspomnienie? Co w swoich dzieciaczkach uwielbiacie? Co jest w tej więzi magicznego?Co Was rozłożyło na łopatki?

Temat - rzeka.

2. Tekst ten zamieśćcie w komentarzu pod tym postem, lub u siebie na blogu w osobnym poście, poświęconym temu tematowi (wówczas koniecznie dajcie znać o tym w komentarzu). Miło będzie, jeśli pojawią się zdjęcia, ukazujące Was z dzieciaczkami.

3. Powyższy symbol akcji umieśćcie u siebie i podlinkujcie do tego posta.

4. 18 grudnia wybiorę 2 autorki najbardziej kreatywnych i ujmujących tekstów osobiście.

Na koniec z przyjemnością ogłaszam, że tym razem mój konkurs ma wsparcie z zewnątrz;-)

Mianowicie patronem akcji i sponsorem nagród jest marka LOVELA.

Tak, tak mnie również udało się namówić tej diabelskiej firmie ;-)

Mimo moich usilnych starań, nie udało się zniechęcić przebiegłej i bardzo sympatycznej Leny-przedstawicielki firmy.

Leno pozdrawiam;-D

Oto zatem nagroda (2 takie zestawy, po jednym na każdej zwyciężczyni)

Dla formalności oto http://www.magazyn.heureka.serwery.pl/fb/Regulamin%20konkursu%20na%20blogu%20dla%20Lovela_MM.pdf  przygotowany przez firmę regulamin konkursu.

Zapraszam Was jeszcze do Ciekawego programu tejże firmy, który jest mniej marketingowy, niż by się wydawało

Czekam ze zniecierpliwieniem na Wasze opowieści moje kochane mamuśki;-D

Chłopczyk obdarowany ;-)

No i przyszedł.
Jasne, że przyszedł!
No bo jak mógł nie przyjść do najgrzeczniejszego, najcudowniejszego i najpiękniejszego małego chłopczyka na świecie?!

I tak oto dokumentuję nasze dzisiejsze mikołajkowych prezentów odpakowywanie ;-)

Mama pokazała, że Był i Przyniósł...

Nato zajrzał i zaakceptował...

Począł obadowywać ;-)

Po czym stwierdził, że odnalazł coś znacznie ciekawszego. . .

 i smaczniejszego. . .

A potem odnalazł drugie cudeńko. . .

Bo Natoś uwielbia też rwać. . .

Na drobne kawałeczki. . .

Które to uwielbienie widać na załączonym obrazku ;-D

Dokumentuję również nasze kolejne, matkę i ojca totanie rozbrajające, osiągnięcie. . .

Tak oto ogłaszam, że Nato macha.

Na pożegnanie macha.

 "Pa, pa" robi niczym fachura prawdziwy normalnie ;-D

A matkę duma rozpiera. . .

By znów móc pogłaskać swój zaokrąglony brzuch ...

Hmmmmm.................
Chyba zacznę po prostu od długiego ehhhhhhhhhhhhhhhhhhh................

Dzisiaj minął rok, odkąd prowadzę swojego bloga. Nigdy do tej pory nie czytałam wpisów wstecz. Nie mogłam.
Nie miałam odwagi. Dlaczego?
Z bardzo prostego powodu. Z tego samego, z jakiego nie oglądam zdjęć ciążowych i staram się nie oglądać zdjęć Natusia zaraz po urodzeniu.

Ze strachu. Tak, ze strachu, że coś we mnie pęknie. Serce chyba. Z tęsknoty.
Dziwne?
I w tym momencie, chyba przyda się mała weryfikacja.
Jeśli czujesz, że wiesz co chcę dalej powiedzieć i nie budzi to w Tobie sprzeciwu, zapraszam do dalszej lektury.
Jeśli nie - zapraszam do zaprzestania, żebyś nie wzięła mnie za wariatkę obłąkaną jedną ;-D

Wracając do tematu. Chyba już czas przyznać się, przede wszystkim przed samą sobą, że OKROPNIE TĘSKNIĘ za tym cudownym czasem ciąży. Straszliwie brakuje mi mojego rozwijającego  się dzidziusia w brzuszku. Okres tych dziewięciu miesięcy był chyba najcudowniejszym czasem (zaraz po tym odkąd jest z nami Natulek oczywiście) w moim życiu. I żadne z towarzyszących mu smutków, boleści, niedogodności, powikłań, szpital nawet czy też strasznie ciężki  poród, nie są w stanie tego przekreślić czy zmienić.

Za ciążą i ruchami dzieciątka w brzuszku tęsknię praktycznie każdego dnia.
Z iskierką zazdrości zerkam, na ciążowe brzuszki kobiet na ulicy. Niezmiennie wyję na scenach porodów choćby w filmach.
 Hafija pisała ostatnio, że oto mija 9 miesięcy, odkąd jej maluszek jest po drugiej stronie brzuszka. A mnie czas ten skojarzył się nieco inaczej. Dla mnie to 9 miesięcy bez Natanka w brzuszku. Za 9 dni minie tyle samo czasu, co trwała moja ciąża. Strasznie to jakieś rozczulające dla mnie.
Bo praktycznie codziennie powracają do mnie urywki ciążowych wspomnień.

Tylko nie pomyślcie sobie, że macierzyństwo spadło dla mnie na dalszy plan. Nic bardziej mylnego. Zachwycam się mamowaniem permanentnie. Kocham mojego rozwijającego się Syneczka ponad wszystko i cieszę się, że dzieli ze mną każdy dzień. Że mogę go tulić w ramionach, całowań, głaskać, troszczyć się o niego i podziwiać go niczym największy cud świata...

Często jednak zadaje się ludziom pytanie - "Co jest Twoim największym marzeniem?". Nigdy, powtarzam - nigdy takowych nie miałam.
A teraz jest. Marzenie o sile gwiazdki z nieba.
Czysto egoistyczne.
Marzenie tylko dla mnie.
Marzenie, żeby  móc tak jeszcze raz. Tego doświadczyć. Poczuć tą rozpierającą radość.
Móc poczuć ten specyficzny ruch w łonie.
By znów móc pogłaskać swój zaokrąglony brzuch ...


PS. Hafija dziękuję Ci, że jako pierwsza miałaś ochotę "mnie poczytać" i wytrwale zawsze zostawiałaś komentarze ;-D Często jako jedyna.

PS. Przeczytałam posty "sprzed" trzy. Na TYM poryczałam się, obsmarałam po uszy i czytania dalszego zaprzestałam. Przyjdzie kiedyś czas, kiedy przeczytam wszystko.Może, kiedy będę w drugiej ciąży. Kupię wcześniej kartonisko chusteczek. Bo cudowna pamiątka to moje bazgrolenie... Jak sądzę...