Decyzja o drugim dziecku.

Otworzyłam oczy.
Na dworze już jasno.
Wewnątrz mnie potężny niepokój.
Obok,  cicho i bardzo spokojnie oddychał mój synek.
Dziecięca twarzyczka podczas snu jest tak rozczulająca, jak nic innego w świecie.
I to ciałko rozgrzane, pachnące pościelą.
Pocałowałam małoletnią główkę.
Kocham to uczucie bliskości.

Spojrzałam na zegarek była 5.55.
Nie obudził mnie budzik, nie obudził mnie płacz dziecka.
Nie musiałam wstawać.
Obudził mnie niepokój.
A dylematy nie pozwalały ponownie zasnąć.

Dotarłam do celu.
Wybiła godzina zero.
Dotrwałam do upragnionej chwili, tak bardzo wyczekiwanej od dobrych kilkunastu miesięcy.
W końcu może spełnić się to, o czym tak bardzo marzę.
Za czym tęsknię już od dawna.
Na reszcie, według planu, jaki powzięliśmy z tatą mojego syna, możemy zacząć starać się DRUGIE DZIECKO!
Już nie będę musiała tęsknym, zazdrosnym okiem spoglądać na okrągłe brzuszki przyszłych mam.
Już nie będę musiała marzyć i wspominać jak to jest czuć maleństwo w łonie.
Już nie będę musiała czekać i odliczać miesięcy, kiedy w końcu to nastąpi.
To może się zacząć dziać.
Po prostu!

A ja umieram ze strachu!
Pietra mam jak diabli i trzęsę się jak osika.
Była szósta nad ranem, a ja nie mogłam spać, bo gryzły mnie myśli.
Bo szkoda mi.
Szkoda mi wygody. Spania do ósmej. Łatwości w obsłudze trzylatka. Luzu. Naszych długich spacerów we dwoje. Wspólnego oglądania bajek pod kocem, głaskania po głowie bez pośpiechu, pocałunków, pieszczotek.
Szkoda mi, że już nie będę miała dla niego tyle czasu, że będę musiała ten czas dzielić.
Czuję się jak zdrajczyni.
Tak trochę, jakby się nam nasza laleczka zestarzała, znudziła i chcielibyśmy sprawić sobie nową.
Boję się, że nie będzie się cieszył z rodzeństwa, że nie będzie tego dziecka lubił, akceptował, że będzie go wkurzało.
Że wyrządzamy mu tym krzywdę.
Boję się, że z dwójką jest strasznie trudno. Trudniej wyjechać, trudniej zwiedzać, plażować trudniej i chodzić po górach. Jak my będziemy chodzić po górach?! A wybrać się na zakupy? Albo na niedzielną kawkę i lody? No jak? Czy to się w ogóle da?

Mam kilka znajomych, którym z dwójką jest bardzo trudno. BARDZO! Otwarcie o tym mówią. Z resztą widać to gołym okiem. Są "zajechane" i nie sprawiają wrażenia szczęśliwych. Ich życie to jakby codzienna walka o przetrwanie kolejnego dnia.
Boję się tego. Nie chcę tak żyć.

Boję się ciąży. Żal mi mojego ciała, o które walczę od kilkudziesięciu miesięcy treningami i ciągłą dietą. Żal mi brzucha, na którym zaczął rysować się mięsień. Boję się, że będę źle się czuła, że będą komplikacje, że będę musiała pójść do szpitala i zostawić mojego synka. Boję się, że znów będę musiała leżeć i wówczas będę dla niego bezużyteczna.

W reszcie boję się, że kolejne dziecko będzie chore, upośledzone. Za pierwszym razem mieliśmy szczęście, ale kto powiedział, że za drugim też się uda. Jeśli się nie uda, to nasze życie z wygodnej sielanki, zamieni się w koszmar.

Boję się, że chodząc do przedszkola, Nacio zacznie przynosić choróbska, którymi będzie obdarowywał najpierw swoją ciężarną matkę, a potem naszego noworodka, wpędzając nas do szpitala...

I tak dalej, i tak dalej.

Z drugiej jednak strony to dziecko to moje marzenie. Noszenie go w łonie, czucie ruchów, potem tulenie maleńkiego zachwycającego ciałka, karmienie piersią, to moje największe pragnienie. Znacie mnie przecież...

Gdyby ktoś zaproponował mi w zamian ekskluzywne auto, dom, milion dolarów, nigdy bym się nie zamieniła! Wiem, że jeśli się nie zdecydujemy, do końca życia sobie nie daruję, że odebrałam sobie to "cudowne wszystko", co związane z przyjściem na świat dziecka. Już nigdy miałabym tego nie doświadczyć?!

Wiem też, z własnego doświadczenia, że rodzeństwo jest w życiu człowieka niesamowicie ważne. Kocham swoje siostry bardzo. Jesteśmy przyjaciółkami. W zasadzie to łączy nas dużo więcej - łono mamy, więzy krwi, wspólne dzieciństwo, wspomnienia. Dlatego NIGDY nie zawiodę moich sióstr, wiem też, że bezgranicznie możemy sobie ufać i na siebie liczyć. Chciałabym, aby także mój synek miał takiego "swojego" w rodzinie. Jak mogłabym świadomie skazać go na... hmmm swego rodzaju samotność?

Liczę także, może naiwnie, że jeśli pierwsze dziecko jest podrośnięte, wówczas będzie łatwiej, niż gdy trzeba ogarnąć dwoje maluszków. Dużo zależy też od temperamentu i zasad jakie są wprowadzone w domu. My mamy to szczęście, że Nacio jest raczej spokojny. Psoci - oczywiście, wyraża też swoje emocje, małe bunty, ale łatwo się z nim dogadać, wytłumaczyć i zażegnać awanturkę. Niestety nie jestem w stanie przewidzieć, jak będzie się zachowywał w stosunku do drugiego dzieciątka. Mogę liczyć jedynie na to , że czterolatkowi łatwiej cokolwiek wytłumaczyć, niż dwulatkowi.

Przecież niepowiedziane, że u nas też będzie jazda bez trzymanki. Będzie ciężko. Wiem. Zawsze jest ciężko z noworodkiem. Mamy ten surwiwal za sobą, więc jestem świadoma. To przeżyję, ale może jednak nie będzie jeszcze gorzej? Są chyba takie rodziny, z dwójką dzieci, które są z tego powodu szczęśliwe i uważają, że z dwójką, trójką jest lepiej, niż z jednym? Są? Czy to możliwe, że zawsze podwójne macierzyństwo to tylko łzy i zgrzytanie zębów?

Mam przecież cudownego męża, który od samego początku, na równi ze mną opiekował się naszym synkiem. Jest tatą pełną gębą. Takim, który nakarmi, ukołysze, wykąpie, obetnie paznokietki, zostanie z dzieckiem sam, i to bez najmniejszego problemu.
Do tego nasza strasznie zaangażowana rodzina. Dziadkowie, którzy nigdy nie zawiedli, a Nacio ich uwielbia. Kochające ciocie, które przenigdy nie odmówiły pomocy...
Nie jesteśmy sami, oj nie. Ja nie jestem sama. Mój mąż ma wygodne, elastyczne, gdy trzeba, godziny pracy.

Staram się sobie wszystko jakoś racjonalnie tłumaczyć, pocieszać się, że podobnie bałam się pierwszego dziecka, a w gruncie rzeczy jego narodziny rozpoczęły najtrudniejszą, ale też najcudowniejszą podróż w moim życiu. To co najbardziej kocham w życiu, to bezwzględnie bycie mamą. Tęsknię za czasem, gdy na dwa lata, cała oddałam się naszemu dziecku, domowi... Tęsknie za tym absolutnym zjednoczeniem z dzieckiem. Za pępowiną, która w przypadku Nacia stale się wydłuża. Za rok, dwa trzy będzie już dużym, poważnym gościem, którego będzie denerwować nadmierna bliskość z mamą.
A ja...
Ja nie wyobrażam sobie bez niej żyć.
Przynajmniej na razie...