KUPA

Zawsze lubiłam niespodzianki. Zwykle robiłam je sobie sama. Nie była to już niespodzianka, ale prezencik taki. Choćby malutki. Kolczyki z sieciówki, albo lakier do paznokci, skarpetki balerinki też dawały radę:-)
Był to sposób na humoru huśtawki, nagroda za zamknięcie planu w pracy, albo prezent od Tatusia Maciusia, jeszcze wtedy nie Tatusia, wymuszony, ale uskuteczniony.

Cuuudowna była fala małego szczęścia oblewająca po wyjściu ze sklepu. Potem jeszcze raz zerknięcie do torebeczki no i koniecznie pochwalenie się pierdółką ową chociażby siostrze...

Troszkę się teraz zmieniło, ale efekt taki sam. . .
Średnio raz na 4 dni dzidzia moja wstaje lewą nogą. Narzeka, jęczy, klei się do cyca maminego non stop i sama już nie wie, czy pocyckać jeszcze, czy może już ma dosyć...I tak mnie męczy i dręczy, a mnie humor opuszcza skutecznie, bo NIE CIERPIĘ gdy synkowi memu cokolwiek dolega.

Aż w końcu nie wiedząc już jak temu zaradzić, w pieluchę zaglądam, a tam . . . czeka na mnie. Niespodzianka! Cu - do - wna, przez syna mojego przygotowana, musztardowa, wielka KUPA!

I wtedy mamy święto. Oblewa mnie cudowna fala szczęścia, z zapałem myję dupkę mojego pisklaka, potem jeszcze raz zaglądam do pampersa już zwiniętego i podziwiam ją, a na koniec dzwonię do Tatusia Maciusia, żeby się pochwalić jaką dostałam dziś piękną kupę :-)

Tak teraz główkę będę trzymał!

A oto mój ukochany, kupowy darczyńca . . .

:-)