Biała Tablica Syna mego. . .

Nataszek śpi od dwóch godzin.
Biorę z szafy piżamę i idę do łazienki. Staję przed lustrem. Widzę rozczochraną dziewczynę z bałaganiarskim supłem związanym niedbale na czubku głowy. Makijaż ma się ku końcowi.

Przecieram dłońmi twarz, jakby w nadziei, że dzięki temu zniknie z niej zmęczenie.
Wyjmuję z uszu kolczyki. Zdejmuję zaplamiony od marchewki tiszert. Coś zaswędziało na szyi. Drapię. Pod paznokciami czuję suche "coś". Aaaa to kaszkowy całus od Natasza.
Zdejmuję dresiaki. Nie cierpię ich, ale są niezawodne do wygibasów z bobasem.

Wchodzę po prysznic. Woda leje się gorącym strumieniem. Uwielbiam ten moment.

Przebrana w piżamę, z wykremowanym twarzem sprawdzam jeszcze maila. Takie wieczorne zboczenie po-koncernowe.

Idę spać. Wchodzę do sypialni, a tam On. Na środku wielkiego łóżka śpi mały chłopczyk z rozdziawonymi mięsistymi ustkami. Nynol przyklejony pod brodą.
Zbieram stertę "zabezpieczeń" z brzegu łóżka. Delikatnie wsuwam się pod kołdrę. Kładę się na boku.
Patrzę na tą malusią buziunię. Przybliżam do niej ucho. Jest. Słychać delikatny dziecięcy oddech. Bardzo spokojny. Głaszczę mięciutkie włoski. Dotykam malusich paluszków. Całuję rączkę. No, teraz mogę zasnąć.

Układam się wygodnie. Zamykam oczy. Myśli krążą energicznie po głowie: jutro trzeba pojechać po prezenty, aaaa i choinkę już trzeba by było, kurcze miałam tą kurtkę do pralni zawieźć cholerną, a bigos ugotuję w piątek przed Wigilią, tylko co ubiorę w tym roku, cholera nie mam nic takiego wyjściowego, hmmm może ta biała koszula . . .

Po piętnastu minutach następuje spokój. Przez zmęczony umysł wolno przepływają obrazy.
Przypominam sobie Nataszka z dzisiaj: jaki on już mądry jest, i tak wspina się już na tych kolankach swoich malutkich; ale złośnik też straszny, kiedy on się odzwyczai w końcu od tych komórek, jeszcze trochę i w ogóle nic przez słuchawkę nie będę słyszeć; a nie daj mu, to Ryk! Ale śmiesznie karmił mnie tymi chrupkami cwaniaczek! Tylko musimy zaprzestać z Tatą Maciusiem tych "głośnych dyskusji", kiedy jest przy nas, tak nie może być! Dziecię się nam znerwicuje . . .

I wtedy oblewa mnie zimny pot. A do tego nagle uderza przerażająca myśl:
Jeny!
Święty Boże!
To już! To już się dzieje!
Biała tablica naszego Synka zaczęła się zapisywać. My ją zapisujemy! Cholera, już?! I co teraz?!
Chyba trzeba jakieś podręczniki poczytać!
Koniecznie!
Tak jutro poczytam o tym wychowywaniu.
Jutro . . .

I matka zasnęła snem kamiennym.