Mamusia wróciła.

Wróciła. Z ciemnego kręgu zgryzoty ;-P Przetrwała. Odżyła. |I cieszy się z tegoż.

Bardzo dziękuję za wszystkie dobre i ciekawe rady, którymi mnie obdarowałyście przy ostatnim wpisie.Dziękczynny całusek posyłam ;-*

W piątek czułam już, że jeżeli nie podejmę jakiś konkretnych kroków, to palnę sobie chyba w łeb, a że panicznie boję się śmierci, to raczej poproszę o kaftan i pokój bez klamek. Krótkie relaksiki typu kąpiel, spacer czy kupienie sobie czegoś dla poprawy humoru, a nawet rozładowanie nerwa na mężu, przestały skutkować. Trzeba było uderzyć z grubej rury.
I tak oto zapewniając Maluchowi opiekę Tatusia uciekłam z domu.

Uciekłam i pobiegłam na saunę, do pobliskiego centrum odnowy. Wypociłam tak jakąś połowę smutków. Wyleżałam się też, nasłuchałam relaksacyjnej muzyki, wyciszyłam, a momentami nawet mi się chrapnęło. A wszystko za tak przystępną cenę |(jeden dziecięcy bodziak ;-P ), że obiecałam sobie taki czilałt co najmniej raz w tygodniu.
Po prawie trzech godzinach wróciłam.

Ale tylko na moment, bo zaraz poleciałam na fitness. Tam wypociłam smutków jeszcze jedną czwartą.  Kolejną małą część zostawiłam na jakże niezdrowym solarium. Dzień minął bosko! Odpoczęłam.

Ale rano. . . Rano znów zaczęło się synowe wycie, a ja poczułam, że zgryzota wraca. Za mało! Za mało przyjemności się okazało!
Dlatego, żeby zgryzotę ową dobić wybraliśmy się z Tatusiem Maciusiem do Poznania, do naszych dawno niewidzianych przyjaciół. Jakże mi było cudownie tak się rozgadać, wygadać, posłuchać, pośmiać i zainspirować. Tak! Tego mi trzeba było najbardziej. Luuuuudzi! Towarzystwa, które się nie ślini, nie jęczy, nie  wisi u mojej nogawki od spodni i nie robi publicznie kupy!
Wróciłam w wyśmienitym humorze, a zgryzota zginęła, zaginęła, przepadła bez śladu i oba na jak najdłużej ;-P

Tymczasem Synu też jakoś lekko zaczął odpuszczać. I humor jego jakby lepszy ciut. Ciut, bo w kość nadal momentami daje, ale mnie to już "nie rusza". Znów chce mi się powalczyć z jego nastrojami. Znów mam siłę tulić, nosić i zabawiać tego mojego rumburaka, bez złości. I uśmiechnąć się też znowu potrafię.

PS. No i oczywiście teraz nastąpił etap wyrzutów sumienia, co do zachowania mego wobec Synka. Te reprymendy, głośniejsze upominania, skwaszona mina mamina, a czasem nawet całkowite milczenie. Jak ja tak mogłam?! Głupia ja jakaś?!
Moje biedne maleństwo... ;-P