Oby do wiosny...

Dzisiaj będzie gorzko. Zamierzam się poużalać.

Chyba znowu dopadł mnie kryzys. Samopoczucie. . .? Hmmmmm. Do d.......y, co tu będę w bawełnę owijać. Nasz bąbelek przeobraził się w małego słodkiego z wyglądu, ale wrednego z charakteru potworka.

Czy matka może znielubić swoje dziecko? Ja mówię, że może. Kocham mojego słodkiego maluszka nad życie i absolutnie nie żałuję, że go mamy, ale ostatnio nie lubię tego łobuza jednego. Bo mnie wykańcza. Osaczyła mnie ta pchła mała i wysysa ze mnie całą energię i radość. Jak to?

Ano tak to, że od około półtorej miesiąca rumburak nasz codziennie bez wytchnienia jęczy, stęka i wyje. I ciągle "na rączki". Kiedy chcę na moment rozprostować kręgosłup i stawiam go na ziemi, żeby móc cokolwiek w domu zrobić, mały w moment przychodzi, czepia się nogawki i klęcząc z głową zadartą do góry, wyje, żebym go wzięła. Jak chcę dokończyć np. zmywanie to wyje tak, że wpada w histerię i gile wiszą po pas. Aż serce pęka. Kiedy wezmę go wówczas na ręce, cichnie w jednej sekundzie. Gdy odkładam, w jednej sekundzie wyje z powrotem. I tak bez wytchnienia.

Bez wytchnienia bo nawet drzemka trwa jedyne trzydzieści, maksymalnie czterdzieści minut. W ciągu dnia są takowe dwie. Wtedy albo ekspresowo ubieram się, myję, czeszę i zwykle nie zdążam dojeść śniadania, albo kładę się z maluszkiem, żeby choć przez ten moment nabrać trochę sił i się wyciszyć.

Spać zwykle chodzi o 22.00, wstaje o 7.00, więc nie ma mowy o luźnym, wolnym wieczorze. O wyspaniu porannym też nie. . .

Spokój następuje jedynie podczas spaceru, ale przy -15 stopniach i wietrzychu jak na Uralu, zaczynam mieć stracha. Zatem siedzimy w domu. Zamknięci w czterech ścianach, gdzie maluch mnie regularnie torturuje;-P Od tygodnia mamy też gluty - nosa zaklejacze, dla urozmaicenia.

I tak wygląda moje słodkie życie od półtorej miesiąca, więc od dzisiaj protestuję! Ja już nie chcę! 

Półtorej miesiąca wytrwałam, ale czuję, że za moment nastąpi kres mojej wytrzymałości. Tylko co wtedy?

Ostatnio kumpelka blogowa napisała mi pocieszając zdanie "Oby do wiosny..."

I takaż prawda głęboka. . .

Wierzę, że wytrwamy, doczekamy i nie zwariujemy, w końcu mam ambitny plan bycia najlepszą mamą na świecie! ;-P

PS. No dobra, przyznaję, że może nie wyje cały czas. Czasami jeszcze łobuzuje, śmieje się i kombinuje, matkę swą zaślinionym pysiem całuje i z gołą dupcią po łóżku ucieka podczas przewijania. . . 

Ogólnie rzecz ujmując i tak wspaniałym jest skarbem moim. Tylko te dwie jedyny górne wyleźć nie mogą, dziąsełko dziecięce rozpychając niemiłosiernie.

Biedaczysko. . . A matka tak się tu nad sobą użala i narzeka.