Jutro mija rok. . .

Zawsze lubiłam robić bliskim niespodzianki. Niespodziankowy prezent, niespodziankowa impreza urodzinowa. Radość osoby obdarowywanej, zaskoczenie, czasem łzy wzruszenia to miód na me serce.

Od kilku dni obmyślam, planuję i kolejno realizuję najpiękniejsze i najbardziej wyjątkowe chyba przyjęcie niespodziankowe w mojej organizatorskiej karierze. Jutro są pierwsze urodziny mojego synka.
Wiem, że zdania na temat hucznych roczków są podzielone. Wiele mam do tego tematu ma negatywny stosunek. Bo przecież taki Roczniak jest za mały, żeby czerpać radość ze zlotu babć i ciotek. Bo i tak nie będzie pamiętał. I wiele jeszcze takich "bo".

Ja przyznaję - na punkcie urodzin, świąt, prezentów i pamiętania o datach, mam chyba jakieś spaczenie w psychice. Uważam, że zawsze trzeba pamiętać, świętować i nieraz strzeliłam książkowego focha, kiedy ktoś (czytaj - mąż) temat owy zbagatelizował.

Co do pamiętania zaś. . .  Otóż pamiętam moją szklaną butlę od kachy z pomarańczowym smokiem, pamiętam swój tzw. bobas i takiego niedźwiedzia od ruskich, co był nakręcany na kluczyk. Zatem jest, nikła bo nikła, ale zawsze, szansa, że wspomnienie z bujnej imprezy roczkowej też gdzieś się zachowa.

A nawet jeśli nie, to warto chyba zrobić frajdę maluchowi taką "tu i teraz". Wzbudzić uśmiech, piski, śmiech, zwykła radochę. Po to przecież giglamy, cmokamy, rozśmieszamy nasze maleństwa każdego dnia. Pierdzimy im w brzuchy i fąchamy gołe girki, udając że strasznie śmierdzi.

Mój Synek uuuuwielbia towarzystwo. Piszczy na widok swoich babć, wujków i cioć. Kocha gwar, kolory, muzykę, głośne śpiewanie.

Dlatego właśnie cały dom wypełniony będzie balonami, girlandami, banerkami. Dlatego będzie miał straszszsznie kolorowego torta, którego oczywiście będzie mógł degustować. Dlatego wszyscy goście będą mieli kolorowe czapeczki i śmieszne nochale. I będą leciały jego ulubione dziecięce przeboje. I dwa klauny będą. I trąbki też. I tylko szkoda, że jeszcze kucyka i kózki nie udało mi się zorganizować, ale to tylko ze względu na kiepską porę roku i słabą dostępność ;-P

Bo jutro będziemy mięli prawdziwe święto! Natanek - bo to pierwsza rocznica jego narodzin.
Święto będę miała też ja. Takie swoje. Po cichu. W sercu.
Bo jutro mija rok jak "przeniosłam górę", rok odkąd dokonałam największego wyczynu w swoim życiu. Rok odkąd przezwyciężyłam skrajny ból, swoją słabość, zebrałam siłę w każdej komórce swojego ciała i wydałam na świat moje wyczekiwane, wyśnione i wytęsknione maleństwo. Rok odkąd przestałam być tylko Sobą, a stałam się Mamą. Rok odkąd rozpoczęłam najcudowniejszy etap w swoim życiu - macierzyństwo. . .