Urodzinowo, czyli o tym, jak Syncio przyszedł na świat. . .

Już wyjaśniam dlaczego tak długo mnie nie było.
Zatem od początku. Dzień urodzin mojego Synuśka był wyjątkowo bogaty w emocje. O samej imprezie powiem krótko - urodzinki wypadły superaśnie, co dokumentuję na załączonych fotkach.
Dużo radości było, oj duuuuuuuużo i śmiechów, chichów, a Nacio fisiował na całego, widząc że jest w centrum zainteresowania ;-P

Ale. . .
No właśnie, ale z Matką porobiły się rzeczy niestworzone, dziwne i niepojęte.
Już tydzień przed, jakieś takieś myśli zaczęły nachodzić ją melancholijne, dylematy typu egzystencjalnego, nad przemijaniem przemyślenia. . .

W przeddzień Matka tak wezbrała, że zaczęło już co nie co wyciekać pokątnie. Kulała się tak po domu niczym rozmoknięta gąbka, rozpamiętując, że tak oto za godzin sześć ból pierwszy ją obudzi (ł), a potem będzie się przez godzin kilka bujać na łóżku, brzuchol wielki masując i liczyć minuty będzie i oddychać, jak położna uczyła.
A potem pojadą. . .

Tak ją te wspominki zmęczyły na sercu, że zasnęła w końcu.
Od rana lista czynności do załatwienia i jazda z koksem, co by wszystko wypadło na sześć, a Synu miał najpiękniejsze i najcudowniejsze urodziny na świecie.
Oczy w mokrym miejscu pobyć, czasu nie miały wcale. Matka poślady spięła, rozmoknięcie swe do środka wciągnęła i do wieczora samego, do gościa ostatniego twarda była jak skała.
Czasem tylko na zegarek zerkając, że   o, właśnie do szpitala dojechali. Zerknięcie drugie - że najgorsze się już zaczęło. . . Że za niedługo będzie. . . Uśmiechając się do gości, patrząc na Syncia miny ku uciesze wszystkich na zawołanie trzaskającego, pamiętała każdą kolejną chwilę. . . Każde słowo lekarza. Każdą radę położnej. . . Ból w każdym odcinku ciała.

Kiedy wyszli ostatni goście, jubilat zasnął od ręki.
Rodzice zostali sami.
Tata.
I rozmoknięta gąbka, która była już tak bardzo wezbrana i rozmoknięta, że zaczęło wyciekać.
W końcu.
I miejsca sobie znaleźć nie mogła i już sama nie wiedziała co ma ze sobą zrobić. . . Bo wiedziała, że to już za moment, że za chwilę. Że zaraz będzie. Że męczarnie tej dziewczyny cierpiącej zaraz się skończą i zaleje ją ogromna, olbrzymia fala szczęścia.
O 22.47 Matka siedziała na kanapie obok męża swego. Na kolanach trzymała album dziecięcy. Przed oczami twarzyczka nowonarodzonego Synusia. A z oczu ciekły jej łzy, jedna za drugą.
I spadały na kolejne zdjęcia. . .

Bo tak ciężko jest poradzić sobie z przemijaniem. Zawsze było ciężko. A teraz, kiedy los zaserwował jej najcudowniejsze chwile w życiu, a one przemijać zaczynają powoli, to już żal wyjątkowo mocno.



PS. A z tego wszystkiego rozchorowałam się okrutnie i dopiero co, dochodzić zaczęłam do siebie.