Jak się wlezie w te pieluchy, to już koniec.

"To już koniec!
Koniec wszystkiego!
Koniec życia! Swobody! Wolności!
Teraz to już tylko pieluchy, kupy, uwiązanie i obowiązek do końca życia!"

Pamiętam jak dziś te myśli szalejące po mojej głowie, na drugi dzień po tym, jak dowiedziałam się, że jestem w ciąży. W upragnionej, zaplanowanej ciąży.

Opętała mnie wówczas panika i ogólne przerażenie. Jakieś idiotyczne wyobrażenie zaburzyło pierwotną radość z rychłego macierzyństwa. Dziś aż trudno mi w to uwierzyć.

Gdy powraca do mnie to wspomnienie, chce mi się śmiać z samej siebie. A powróciło również na minionej majówce, kiedy było mi taaaaaaaaaak dobrze, miło, wesoło. Kiedy śmialiśmy się ze znajomymi, kiedy wygłupialiśmy się na pikniku przed kamerką, kiedy sapaliśmy drałując pod górę, śmiejąc się z wyrazów naszych twarzy, kiedy człapaliśmy po śniegu, podziwiając fantastyczne widoki i monumentalność gór, ubrani jedynie w krótkie rękawki, kiedy piliśmy moją ukochaną poranną kawkę na tarasie z widokiem na zaśnieżone szczyty, kiedy po całym dniu wędrowania moczyłam obolałe stopy w wodzie z solą, kiedy z radochą ubierałam dopasowany tiszert, bez stresu, że fałd brzuszny wisi i odstaje...

Bożesz! Jaka ja głupia wówczas byłam, gdy nasz ukochany krasnalek kiełkował dopiero w mym brzuchu. Czego koniec to miał być?! Przecież odkąd mój ukochany malec zjawił się na świecie, to dopiero wszystko się zaczęło! A na pewno nic się nie skończyło. Na pewno!

Skąd zatem takie wyobrażenie? Sądzę, że po prostu od ludzi. Tu wpadły w ucho narzekania jakiejś przemęczonej, samotnej w gruncie mamy, tam opowieści jakiegoś taty, który chyba tatą być nie lubi, gdzie indziej mity, że jak już się wlezie w te pieluchy, to już koniec, że mając malutkie dziecko, to już się nie da, i tak dalej...

Nie rozumiem. Jak to się nie da?! Wszystko się da! Wszystko można! W zasadzie nie ma rzeczy, której nie mogłabym teraz zrobić. Jeśli tylko chcę - wszystko mogę! Jeśli tylko chcę... Momentami jest może ciut trudniej. Jednak przecież wszystko można sobie mądrze i wygodnie zaplanować, przewidzieć i się przygotować, zabezpieczyć. Wówczas nie ma rzeczy niemożliwych.

Powiem więcej, odkąd jestem mamą, odkąd w mojej drodze zaczął towarzyszyć mi mój uśmiechnięty przecudny mały chłopczyk, wszystko co rzekomo mogłoby dać radość, być przyjemne, jest cudowne podwójnie. Odbiór rzeczywistość, życia, doznań stał się jakiś ostrzejszy, a w tak wyborowym towarzystwie każda boska chwila, dopiero daje prawdziwą radość.

Żal mi tylko, że tyle czasu straciłam. Że tyle życia upłynęło mi w postaci tak przykro bezpłciowej, szarej, byle jakiej. Bo prawdziwa jakość rozpoczęła się w momencie, kiedy poczułam, że w moim brzuchu rośnie moje największe SZCZĘŚCIE.