Jak cudnie, że możemy się rozmnażać.

Boże!
Dzięki Ci!
Dzięki Ci, że obdarzyłeś nas możliwością rozmnażania!
Dzięki Ci, że możemy się kochać, pieścić, a do tego otrzymujemy najcudowniejszy gratis na świecie.
Dziecię!
Za darmo! Z nas dwojga do tego stworzone. IDEALNE! W każdym calu.

A tak serio, to chyba ostatnio przeżywam jakieś apogeum macierzyństwa. Przyjemność mamowania rosła u mnie z czasem. Początki były bardzo trudne. Teraz kwitnie.

Kiedy tak sobie ostatnio jechałam autem, nagle wpadła do mojej głowy niczym piorun olśniewająca myśl: Jak cudnie, że możemy się rozmnażać! Że mamy tę możliwość, zupełnie za darmo, stworzenia sobie największego w życiu szczęścia.
Mało tego. W każdej chwili możemy sobie stworzyć następne. I to kiedy tylko się nam zachce. Wówczas tego szczęścia będziemy doznawać jeszcze więcej! I więcej!

Dzisiaj dotarło do mnie, że tak strasznie wkręciłam się w mamowanie, że w zasadzie mogłabym chodzić w ciąży i wydawać na świat nowe maleństwo co dwa lata ;-)
Tak, co dwa było by okej. Pierwszy rok po porodzie harówa i dochodzenie do siebie. Drugi rok - przygotowanie się na następny cud świata. Jedno dzieciątko w brzuchu - drugie już na zewnątrz - to byłoby mistrzostwo świata.
Hamuje mnie jedynie to, że dwuletni bobas ciągle jest strasznie malutki i ciężko by było. Ale powiem Wam  w sekrecie, że gdyby się owe dziecię jednak przydarzyło - byłabym ogromnie szczęśliwa.

Choćby dlatego, że już teraz każdego dnia rano, kiedy otwieram oczy, niezmiennie od czternastu miesięcy, dociera do mnie, jak wielkie szczęście posiadam. To uczucie euforii budzi się razem ze mną codziennie. I choć dzisiaj od rana mnie nie opuszcza, nie mogę się już doczekać, kiedy jutro o poranku dotrze do mnie na nowo, w momencie gdy poczuję jak małe pachnące snem stópki, miętolą mnie po twarzy.