Nie cierpię idealnych mam!

Nie cierpię idealnych mam!
Nie znoszę! Działają na mnie jak płachta na byka i głęboko frustrują.
Gdy słucham lub czytam wywody takowej, mam wielką ochotę sięgnąć po podręczne narzędzie kuchenne.

Idealna mama jest idealna w każdym calu, w każdym aspekcie mamowania i NIGDY, przenigdy nie przyznaje się do tego,  że kiedykolwiek zdarzyło jej się nie być idealną.

Idealna mama biega w ciąży jak sarna, codziennie bez wyjątku cudownie się czuje, a nawet jak się nie czuje, to nikomu o tym nie mówi, żeby nie było, że coś zakłóca jej idealność.

W dziewiątym miesiącu czuje się wyśmienicie, cudownie też wygląda. Z tyłu wcale nie widać, że jest w wysoko w ciąży, bo przez cały ten czas noszenia swego dziecka przytyła najwyżej 8 kilo.

Idealna mama ma idealny poród, który przebiega książkowo, trochę boli, ale i tak ból ten jest cudowny i magiczny. Na drugi dzien, chętnie powtórzyłaby ów wyczyn.

Praktycznie zaraz po porodzie Idealna wraca do formy, a po trzech miesiącach wygląda lepiej niż przed ciążą.

Jej nowo narodzone dzieciątko to anioł. Nie ma kolek, przesypia całe noce, budzi się o dziesiątej rano, a w ciągu dnia ma drzemki po trzy godziny każda.

Idealna mama, dzięki temu ma idealnie wysprzątany dom, ugotowany obiad dla męża, poprane jego skarpetki, wyprasowane ubranka dziecięce i koszule swego ukochanego, przy czym każda wisi na osobnym wieszaku w szafie. ZAWSZE!

Idealna mama opiekuje się swym dzieckiem sama i świetnie daje sobie radę. Uwielbia też kilkugodzinne spacery z wózkiem. Nie rozstaje się ze swym bobasem ani na pół godziny, bo i po co. Przecież jako idealna mama, nie ma żadnych potrzeb, poza potrzebami swego dziecka.

Idealna mama nie myśli nawet o kieliszku czerwonego wina, a już nie mówiąc imprezce z przyjaciółkami. Ciągłe towarzystwo jej uroczego, idealnego bobasa jej wystarcza.

Aaaaaa, zapomniałam dodać jeszcze, że jej idealne dziecko ma idealną wagę, w górnej skali na siatce centylowej, jak i idealny wzrost. Zaczyna siedzieć w trzecim miesiącu, raczkować w czwartym, chodzić w szóstym, a mówić w siódmym. Pierwsze słowo, to oczywiście MAMA, i to wypowiedziane całkowicie świadomie. Zawsze jest uśmiechnięte, a nawet gdy płacze, bo ząbkuje, idealna mama potrafi w sobie znaleźć siłę, aby tulić je w ramionach lub przy cycusiu godzinami. Ba, idealna mama potrafi nawet wcale tegoż cycusia nie chować, aby dzieciątko mogło pociągnąć sobie, kiedy tylko zapragnie.

Idealna mama nigdy na dziecko swe się nie złości, nigdy nie ma go dość, zawsze ma wystarczająco dużo siły i ochoty, aby obdarzać je czułością w każdej sekundzie. Nigdy nie podnosi też na nie głosu. Ba, ona NIGDY nawet PRZY dziecku nie podnosi głosu, np. na swego męża. Nie ma takiej potrzeby, bo jej mąż jest idealny, a nawet jeśli zdarzy mu się nie być, to idealna mama przy dziecku ZAWSZE potrafi opanować soje emocje, aby dziecko nie było świadkiem kłótni.

Ojjj nie cirpię tych idealnych mamusiek! A spotykam je niestety dość często. I może nawet nie ta idealność tak bardzo mnie w nich wkurza, co ten fałsz. Bo gdyby rzeczywiście miały tak prowadzić swoje życie, to albo musiały by jechać na jakichś prochach, albo doba musiałaby mieć 72 godziny, albo w ostateczności po roku takiego funkcjonowania, strzeliłyby sobie w łeb.

Tym się pocieszam w swojej nieidealności ...