Jak dobrze mieć mamę pisarkę...

"Widzisz Nacio jak dobrze mieć mamę pisarkę? Można dostawać nowe buty..."- powiedziała moja młodsza o siedemnaście lat siostra do swojego młodszego o dwanaście lat siostrzeńca, przy okazji pakowania go do fotelika samochodowego, zanim ruszyliśmy w drogę.

Strasznie mnie to rozbawiło, ale też rozrzewniło. Nigdy mi przez myśl nie przeszło nawet, żeby siebie postrzegać w kategorii pisarki. Marzenie o byciu nią, nie opuszcza mnie ani na krok.
Ale do bycia jeszcze lata świetlne mi brakuje, a  tu taka nobilitacja z ust jakże wymagającej i wybrednej w tych czasach NASTOLATKI ;-)

Rzeczywiście, skorzystałam z propozycji marki BARTEK i zgodziłam się na sprezentowanie nam pary bucików.
Kurier przyniósł je w piątek. Nacio mając wprawę, po przebytych treningach bożonarodzeniowych, w przyjmowaniu niespodzianek zapakowanych w kartoniki, piszczał z radości. A gdy ujrzał swoje nowe obuwie, w oczkach jego zapaliły się iskierki zachwytu. Tak, może to nie męskie, ale Synu mój wraz z mlekiem matki wyssał umiłowanie do butów.
Natychmiast kazał sobie przyodziać ów prezent. Następnie wykonał w nich szaleńczy, popisowy kłus przez mieszkanie. Butki suuuper! Pełna akceptacja.

W terenie też...
Do tego stopnia, że stały się inspiracją do wykonania ryzykownej czynności, nigdy przedtem jeszcze nie wykonywanej...
Jakiej? Ehghmmmm.
Powiem tak, musielibyście widzieć moja minę, gdy odwróciwszy się w aucie do tyłu, do Syna swego pierworodnego, odkryłam, że chłopina ów zjada zwinnie wkładając sobie rączką do ustek swych niewinnych... Śnieg z podeszwy z piachem zmieszany! Mrucząc przy tym cyt. "Mmmmmmm".
Mina Matki - bezcenna.
Syna z resztą też...