Na przekór stereotypowi kury domowej.

- A czym się teraz zajmujesz? Wróciłaś już do pracy? - po raz setny padło to samo, zadawane regularnie od jakiegoś półtora roku, znienawidzone "po drodze", pytanie.
- Wychowuję syna. - odpowiedziała spokojnym, pewnym tonem Matka, lekko się przy tym uśmiechając.
Odpowiedź po raz pierwszy była inna, niż zwykle. Pewna. Pozbawiona wstydu, zażenowania, poczucia bycia pasożytem.
Dwa proste  słowa.  Po raz pierwszy wypowiedziane z tak silnym poczuciem szczęścia i  spełnienia, że w przeciągu sekundy Pytająca zaczęła żałować swojej ciekawości... ;-) Bo tym razem, to jej przypadło zażenowanie.

Tak. JESTEM SZCZĘŚLIWĄ KURĄ DOMOWĄ, czyli SPEŁNIAJĄCA SIĘ MATKĄ. Uwielbiam być kwoką i dobrze mi z tym. Na reszcie.

Pamiętam doskonale, jeszcze nie tak dawno pisany tutaj wpis o mym niewyżyciu ambicjonalnym.
Myślałam.
Myślałam.
Aż wymyśliłam i niedługo po tym zaczęłam pracować. Sama u siebie. Dla siebie. Cztery, pięć godzin dziennie.
Na początku było fajnie. Rzuciłam się w utęskniony wir. "Tamten" wir sprzed... Pełna zapału, energii, natchnienia.

Wracałam do domu przed 16. Szybki obiad i pędem na spacer z małym, żeby zdążyć przed zmierzchem. Ale ciemność zaczęła nas gonić i wkrótce spacer kończył się po piętnastu minutach, bo jak tu łazić po ciemku...

Wówczas coś zaczęło mnie uwierać...
Zostawiałam swego maluszka tylko na kilka godzin, a i tak:
Mały na spacery nie zabierany, bo ojcu się nie chce na zimno z bobasem, a o 16 już ciemno; paznokcie nie obcięte, bo Mamy w czasie drzemki nie ma; w chacie kipisz, z kosza na brudy wysypuje, sterty wysuszonego-nieposkładanego prania się piętrzą, a mnie szlag jasny trafiać zaczyna, bo nie ogarniam. Nie ogarniam niczego.

Bo wszystko ucieka jakoś między palcami. Ciągle w biegu. Rano ogarnianie w biegu, żeby jeszcze zakupy zdążyć, i spacer zdążyć przed pracą i to pranie cholerne, żeby w pojemniku nogą nie trzeba było ubijać...
Do pracy w biegu, żeby jak najszybciej zdążyć, załatwiając po drodze jeszcze milion spraw, których po południu z bobasem załatwić się nie da. W pracy w biegu, bo czasu za mało. Ciągle za mało, na to co w głowie mam zaplanowane, żeby strategię sprzedażową miesięczną przeprowadzić. Ambitną. Tak jak kiedyś...
Po pracy w biegu, żeby dzieciaka z domu wyrwać, żeby nadrobić, żeby wynagrodzić. No ale do domu też w biegu powrót, bo wieczorem fit dla mamy, żeby całkiem na dekiel jej nie padło.

O nie!
I wtedy coś pękło. Nagle pojaśniało. I w końcu do mnie dotarło.
No bo co jest dla mnie teraz najważniejsze?
MÓJ SYN!
Moje maleństwo słodkie i pachnące.
Bo kiedy, jak nie teraz będę mogła nacieszyć się jego maleńkością? Teraz jest nasz czas.
Mój czas.
Ostatnio odwiedziłam przyjaciółkę, która półtora miesiąca wcześniej powiła syneczka. Kiedy przyjechałam - spał. W końcu, kiedy maluszek się obudził, przyjaciółka zaprosiła mnie do dziecięcego pokoiku. Delikatnie odwinęła zawiniątko. Wyjęła tego malusiego chłopczyka...A we mnie obudziło się coś takiego... Kurcze, nawet nie wiem jak to nazwać...
Wtedy poczułam, że macierzyństwo we mnie kipi, a jego para zacznie buchać za chwilę mymi uszami. ;-)

W tym się teraz spełniam. Tego chcę więcej i więcej. To własnie uwielbiam. Nasze leniwe poranki, wspólne śniadanka, uwielbiam gdy mój mały chłopczyk pomaga mi się umalować. Uwielbiam jego towarzystwo i nasze pogaduchy, z których rozumiem mniej więcej połowę... Uwielbiam jego całego i wszystko, co z nim związane. A gdy pomyślę sobie, że mogłabym mieć tego wszystkiego podwójnie...Potrójnie...

Tak, mam ten komfort, że mój mąż świetnie daje sobie radę w roli jedynego żywiciela rodziny. Dzięki niemu omija mnie problem finansowy, a to bardzo dużo. Chyba najgorsza karą teraz byłby dla mnie przymus pracy,  wynikający z braku pieniędzy. Wiem ile kosztuje to mamy, które po macierzyńskim muszą zostawić swoje maluchy i gnać do roboty, aby nie stracić posady.

A ambicje?
Cóż... Wygląda na to, że moja miłość do dziecka sprawiła, że ta twarda - zawodowa ambicja spadła na dalszy plan.
W końcu poczułam, że nic nie muszę nikomu udowadniać.
Wcale nie muszę właśnie TERAZ robić ambitnej kariery, kosztem mojej więzi z dzieckiem. Wierzę, że i na to przyjdzie czas. Ale nie teraz. Na siłę. Wcale nie muszę się z niczym spieszyć, bo jeśli bardzo tego zapragnę to i za dziesięć lat wymyślę sobie coś fajnego i kreatywnego.
Wierzę, że WSZYSTKO LEŻY W MOJEJ GŁOWIE. Bo nie jestem sfrustrowaną kurą domową w poplamionym podkoszulku, z tłustymi strąkami na głowie. No dobra, czasem się zdarza...;-P
Ani nie jestem służącą mojego męża. Rutynowe czynności domowe wykonuję "bo trzeba", tak samo, jak myje się zęby, czy odprowadza podatki. Momentami tylko czuję to ogromne natchnienie na sprzątanie, ale stanowczo za rzadko ;-P
I choć mocno staram się ogarniać wszystkie tematy, często odpuszczam. Bo kurze domowej też może się nie chcieć...
Wierzę również, że przy okazji wychowywania dziecka, można świetnie, kreatywnie rozwijać swoją osobowość. A także dbać o siebie, aby mąż nie poszukał sobie NOWEJ, nie zhańbionej ścierą do podłogi.

Wierzę w końcu w swój instynkt oraz w to, że kierowanie się nim zapewni mi wewnętrzną równowagę.
I na to właśnie wygląda, bo od czasu mego "olśnienia" przestało prześladować mnie to okropne poczucie rozdarcia. Rozdarcia pomiędzy ambicją, a ukochanym dzieckiem...
Dzięki temu "rozjaśnieniu umysłu", szybko do głowy wpadł pomysł, jak znaleźć złoty środek i tak wszystko poukładać, żeby wilk był syty, owca cała, a i matka czasem z kurnika się wyrwała ;-)