Bąk.

Jakiś czas temu, czytając książkę Wyznania upiornej mamuśki, opisującą mamowe zmagania, natknęłam się na fragment o efektywnym fotografowaniu małego dziecka.
Autorka opisywała zmagania z uchwyceniem swych jakże energetycznych dzieciaków.
Uchwyceniem tak, aby po pierwsze zdjęcie nie było rozmazane z powodu ruchu, po drugie - dziecięce buzie  ładnie się do mamusi uśmiechały.
W brew pozorom osiągnąć etap pierwszy, wcale nie jest tak trudno.
Natomiast z drugim, które stanowi podstawę cudownego, rozbrajającego zdjęcia, bywa nieco gorzej gorzej.

No bo  jak nakłonić dziecko, zwłaszcza małe, żeby spojrzało w obiektyw i do tego się uśmiechnęło...?

Otóż, bąkiem!
Tak!
Nie ma nic bardziej zabawnego dla dziecięcego umysłu, niż przywołanie bąka! Nie wiem, dlaczego tak jest i skąd się bierze taka radość wrodzona z tej akurat czynności fizjologicznej. W żadnej literaturze "dzieciowej" wątku tego szerzej nie rozwinięto...

Bąk z dupki rodem być musi.
Najłatwiej go udać i odegrać scenę pod tytułem "Kto puścił bąka".
Tutaj matka musi wykazać się talentem aktorskim...
A także odwagą cywilną...
I silnym sfokusowaniem na cel - zdjęcie.
Zwłaszcza gdy takowe powstać ma w miejscu publicznym...

Mnie pierdzenie jakoś poszło...

Gorzej było z zatrzymaniem rumburaka choć na chwilę.

Przez to ostrość poległa...