Żeby tak mieć żonę...

Odwiedziłyśmy niedawno z moją siostrą naszą bliską koleżankę.
Cuuudowna jest...
Mama dwójki dzieciaczków, w tym miesięcznego chłopczyka.
Dom pachniał "pieczonym".
Nie zdążyłyśmy usiąść, a już na stole czekały na nas "kieszonki z ciasta francuskiego".
Pyyyyyszne!
Od razu babskie pitu pitu. Z czego, jak, gdzie... A pomidorki suszone, że najlepsze takie i takie... A że sałatka z rukoli taka pyszna. A jaka? A z pestkami dyni i szynką...

I taka była cudna w tym opowiadaniu ta koleżanka.
Taka energetyczna...
No wiecie, taka że słuchasz i od razu też tak chcesz.

I wtedy padło spontaniczne pytanie, czy nie chciałaby być moją żoną?
Buhahahaha, ale się rozchichrałyśmy. Wszystkie trzy.

Wróciłam do domu. Zrobiłam obiad. Mielone. Bo bardzo lubi. Zjedliśmy. Ubrałam Syncia.
Zapakowałam w wózek.
Bożesz, jak ciężko się go pcha jakoś.
Utył tak, czy co?;-)
W trakcie potrajkotałam przez telefon z przyjaciółką.
Ufff, po dwudziestu minutach szybkiego marszu, doszliśmy do marketu.
Zrobiłam zakupy.
Zabachutałam Małego i z powrotem.
Dotarliśmy do domu.
Kurczę, jednak kawałek jest...
Dobra, wszyscy jesteśmy. Synek, zakupy...
I ja.
Rozbieranie.

Kuchnia.
W co tu ręce włożyć. Dobrze, może zacznę od tych klopsików, co planowałam, przy okazji mielonych ugotować.
Klopsiki bulgocą.
No to teraz naczynia.
Sterta urosła potężna.
Chowając coś do lodówki doszłam do wniosku, że chyba najwyższa pora, żeby wyrzucić świąteczne resztki.
Przy tej okazji spadł mi sos pomidorowy i przyjął postać  malowniczej plamy na podłodze.
Trudno, trzeba umyć.
I kiedy tak szorowałam podłogę, znów wróciła ta myśl: jak cudnie byłoby mieć żonę.
Żonę, co o wszystkim pamięta.
Żonę co zrobi pranie, zapanuje nad porannym nieporządkiem.
Żonę co uprzątnie resztki z lodówki.
Żonę, co ugotuje obiadek...
Pyszne kieszonki takie.
Własnie dla mnie.
Żonę co umyje wyciskacz do czosnku, bo przecież nikt tego nie lubi.
Żonę co widzi, więcej niż inni...
Że podłoga już brudna, że pies głodny, że z kosza na pranie się wysypuje, że kwiaty podsychają, że pod komoda też odkurzyć trzeba, że toaleta woła o wyczyszczenie i zlew też, że dziecku koza sucha w nosie furkocze, w uszach miodek się zebrał, a dziecięcy paznokieć co najmniej już nie wyjściowy...

Hehhhhhhhhhh.
Wypłukałam szmatę.
Wykręciłam.
I dalej wycieram.
A myśli płyną...
Że jak żona to i mąż...
A więc, to ja bym tym mężem być miała.
I po bułki świeże rano, przed pracą biegać. I do piwnicy schodzić, żeby znosić i wynosić. I zakupy z auta targać. I z psem kilka razy dziennie, deszcz, czy nie deszcz wychodzić...
I gdy się czegoś ze sklepu zapomni, na jednej nodze lecieć...
I śmieci, przeładowane czasem na maksa wynosić...
I przy przeprowadzkach dźwigać.
I przy remontach domowych tyrać, meble skręcać, kontakty montować i żyrandole, choć taki strach...
I zrzędzenia wysłuchiwać...
I martwić się i kombinować stale skąd tę kaskę do domu przynieść, żeby było na chlebek, szyneczkę, pieluszki, ciuszki i inne niezbędne dziecku memu i żonie rzeczy... I język trzymać za zębami, gdy butów kolejna para się pojawi...

Hehhhhhhhhhh.
Wypłukałam szmatę.
Wykręciłam.
Powiesiłam.
I zabrałam się za te kieszonki z ciasta francuskiego dla mojego kochanego męża...
Na pewno będą mu smakowały ;-P