Jesteśmy tu tylko przez chwilę...

Słońce zachodziło za horyzont.
Słońce bardziej gorące niż słońce, które dotąd znała.
Fragmenty cudzego krajobrazu migały przed oczami...

Cienki dziecięcy głos powtarzał za tatą:
-Jeeedeeen.
-Jeden!
-Dwaaa!
-Da!
-Trzyyyyy!
-Ci!
Czteeeery.
-Ely!...
Nosy pospiekane.
Ramiona gorące.
W tle, z glośników dochodzą jakże lubiane dźwięki...

Cudowne zmęczenie krążyło wraz z krwią po całym ciele.

Zmęczenie inne, niż zwykle. Zmęczenie dające uczucie rozkoszy.

Oparła głowę z rozczochranym kokiem o zagłówek.

Przed oczyma zaczęły pojawiać się sekundowe ujęcia minionych chwil.

Bose dziecięce stópki na ciepłym piasku...

Całowanie miękkich włosów w słońcu...

Nabieranie wody do różowego wiaderka...

Oni na skałkach...

Dziecię wtulone w ramiona taty...

Ciepłe oczy starego Włocha, który podawał kawę...

-Pięęęć.

-Peć!

-Szeeeść!

-Sieś!...

-Sieeeedem.

-Siesiem!

Cudowne, gęste włosy ciemnookiej kobiety...

Promienie słońca przeciskające się przez konary drzewa...

Kolorowe domy, otoczone milionem kwiatów...

Senny spokój na dziecięcej twarzy wtulonej ściankę wózka...

Dziecko biegnące z otwartymi ramionami w Jej kierunku...

Spojrzała w lewo.

On...

Tak bliski.

Choć czasami daleki.

Ale jednak najbliższy.

Oko zaiskrzyło łzą...

Spojrzała do tyłu.

Mała rączka trzymała duży palec opalonej nóżki.

Ciemne oczy przy lekko ozłoconej buzi wydawały się jeszcze bardziej ciemne...

Piękne...

Ścisnęło ją w środku.

To tylko chwila... - pojawiła się maniakalna myśl.

Jesteśmy tu tylko przez moment...

Za chwilę to wszystko się skończy...

Małe dziecko przestanie być małe...

Młoda skóra przestanie być młoda

Wszystko się skończy...

Nieodwracalnie...

Trzeba będzie się pożegnać...

Dlaczego?!

Ja nie chcę!

Ja nie chcę!!!

Zacisnęła zęby.

Odwróciła głowę w prawo.

-Oooosiem.

-Siosiem!

-Dzieeeewięć

-Dzięć!

-Dzieeesięć.

-Dziesieć!!!!

Po policzku popłynęła łza...

A tak w ogóle, to doszłam do wniosku, że powinnam była urodzić się we Włoszech...

Powinnam być włoską Mammą, grubą, cycatą, trajkoczącą emocjonalnie, z całym tuzinem małych dzieci u spódnicy.

Mieszkałabym w ogromnym, rodzinnym domu i gotowała gigantyczne ilości spagetti.

I byłabym  w tym wszystkim super szczęśliwa!