Nie lubię bawić się samochodami.

Nie lubię i już.
Nie cierpię to może za mocne słowo, ale lekko się o nie w swym nielubstwie ocieram.
Klockami bawić się, nie lubię też. Piłka w miarę ujdzie i rysowanie, ale żebym pałała ku nim wielkim entuzjazmem to też nie. Czytać książeczki - o! to tak. Zawsze!

Nie cierpię też babek z piasku. I o ile na plaży jeszcze jakoś w miarę nie sprawiają mi bólu, o tyle piaskownicy i całego tego ławkowego klimatu...No nie lubię i koniec! Wolę spacer i wspólne lody.

Piękny plac zabaw rozpościera się za mym kuchennym oknem. Od lat mieszając w garnku obserwowałam te wszystkie dzieci z ich mamami i szczerze mówiąc doczekać się nie mogłam, kiedy nadejdzie moja piaskownicowa kariera. Fajnie - myślałam. Pogadać można... Promieni słonecznych złapać kilka...Gazetkę poczytać...
Dzisiaj gazetka to moje jedyne wybawienie, które pozwala mi TAM przetrwać.
Hermetyczne grono piaskownicowe posiada swą wewnętrzną hierarchię. Zbudowana jest ona na podstawie piaskownicowego stażu. Najwyżej są te wieloletne ławkowniczki. One czują się na placu najpewniej. Znają większość pozostałego grona, więc zachowują się nad wyraz swobodnie. I bacznie obserwują wszelakie NOWOŚCI...
Wejść w ową wtajemniczoną grupę bardzo trudno.
A mnie i jakoś ochota odeszła już na początku, gdy zdarzyło mi się posłuchać kilku ławkowych dialogów.
Nie dla mnie to...Choć raczej do towarzyskich buraków nie należę, stwierdzam, że to nie dla mnie...
I w milczeniu babki robię...

Ostatnio wyznałyśmy sobie tę zabawowo-piaskownicową niechęć z pewną koleżanką.
Mój zachwyt pomieszany z euforią nie miał końca!
Bo do tej pory byłam przekonana, że jestem jedyną mamą na świecie, która śmie nie lubić zabaw ze swoim dzieckiem. Jedyną i potępioną. Głównie przez samą siebie. Bo jak to tak, żeby matka oddana nie lubiła. To znaczy czyli, że nie oddana wcale. Lubić powinna i koniec!

A moja koleżanka nie lubi i już. I wcale dramatów z tego nie robi. W trakcie rozmowy padło pytanie, czy zabawą klockami, rzeczywiście buduje się więź z dzieckiem?

Po przemyśleniu tematu doszłam do wniosku, że jednak buduje się.
I o ile nie jest to jedyna droga budowania więzi z dzieckiem, o tyle równie ważna, co inne.

Pamiętam swój dziecięcy żal do mamy, gdy nie chciała bawić się ze mną moim nowym warzywniakiem. Chciała, żebym bawiła się sama. Tylko jak bawić się w sklep w pojedynkę...;-)
Teraz rozumiem, że mama, jak to mama, miała milion innych obowiązków i  mogła po prostu tak jak ja, nie lubić się bawić...

Tak czy inaczej, postanowiłam znaleźć złoty środek i od czasu do czasu zmusić się do zabawy z moim synkiem. Będę robić to dla niego. Muszę tylko powymyślać coś nieco bardziej kreatywnego i ciut bardziej dla dziewczynek ;-P