Młodość.

Nie wyobrażam sobie swojej starości.
Temat ten napawa mnie ogromnym stresem.
Temat jakże nieunikniony.
Wyłania się bowiem zza rogu każdego dnia.
Na ulicy, w sklepie, w kościele.

Starość staram się zatem oddalić najbardziej jak to możliwe.
Robię więc co w mojej mocy, aby zachować witalność i jędrność.
Wiem, wiem - nie tędy droga. Powinnam zaakceptować temat, pogodzić się z nieodwracalnym i pokochać z wewnętrznym spokojem każdą kolejną zmarszczkę i dolegliwość.
Zmarszczki pojawiły się już.
Nie cierpię ich!
I nie pokocham nigdy!
Dolegliwość na razie nie ma i nie zamierzam ich powitać.

Staram się regularnie badać.
Zdrowo jem.
Czytam etykiety.
Intensywnie ćwiczę.
Pewnie przed nieuniknionym i tak nie ucieknę, ale nie zamierzam stać bezczynnie i patrzeć, jak mój wróg życiowy numer jeden pożera moje ciało i życie.

No własnie ćwiczę.
O tym już wspominałam nie raz.
I nie raz pewnie jeszcze nadmienię, bo to ogromnie ważna cześć mojego życia.
Ćwiczę więc pasjami.
Oczywiście zapał momentami opada, ale gdy w głowie pojawia się zakodowane uczucie spełnienia po treningu, natychmiast udaje się zebrać resztki energii, ukryte w wieczornym zmęczeniu i ...
Pędzę.

Wpadłam tak pewnego dnia do swojego klubu.
Po całym dniu spędzonym w kołowrotku domowo - pracowo - mamowym.
Zajęcia się  rozpoczynają.
Stoję na swoim miejscu.
Lubię mieć swoje miejsce.
Swoją drogą dziwne to trochę.
Swoje ulubione miejsce na sali do ćwiczeń.
W kościele.
Na parkingu.
No ale tak mam.

Staję zatem w swoim ulubionym miejscu.
Ulubionym, bo w tym miejscu właśnie, uda moje-kompleks dozgonny, wyglądają najszczuplej.
Śmiejecie się.
Tak! Odkryłam jakiś już czas temu, że klubowe, ogromne  tafle luster  mają swe lepsze i gorsze miejsca.
Miejsca poszerzające.
I wyszczuplające.
Długo stałam przed tymi pierwszymi.
Regularnie popadając we frustrację...
No bo ile można ćwiczyć.
No ile?
Rok?
Półtora?
Żeby w końcu te dwie golonki zmieniły się w uda łani.
W uda, których tęsknym okiem oglądam codziennie tyle na ulicy.
No ile można?
Zaczęłam zatem się zastanawiać.
No i doszłam do tego, dlaczego czasami podczas ćwiczeń moje uda wyglądają w sposób akceptowalny.
A czasami w totalnie beznadziejny, zabijając przy tym resztki nadziei, że w ogóle da się z nimi jeszcze cokolwiek zrobić.

Więc dziewczęta, jeśli miewacie podczas ćwiczeń jakiekolwiek zastrzeżenia, do jakiejkolwiek partii swego ciała, to z pewnością wszystko to wina lustra.
Ot co.
W przymierzalniach także lustra przekłamują.
Mówię Wam ;-P


Dobrze.
Stoję zatem przed tą szczupłą częścią lustra i powtarzam, to co pokazuję instruktorka.
Instruktorka, która wygląda tak, że...
Że ja nigdy nie będę tak wyglądać, co napawa mnie identyczną frustracją, jak wspomniane "grube" lustra.
To jednak temat na osobnego posta.
Pot zaczyna pojawiać się na ciele.
Ciężko jest.
Lubię jednak pokonywać ten etap, gdy wydaje się, że więcej już się nie da.
Lubię bo czuję wtedy siłę.
Siłę by walczyć ze starością przecież.

Sapię zatem z radością w duchu, czując każdy mięsień, zerkając w lustro, wierząc głęboko, że rzeczywiste odzwierciedlenie moich ud widnieje właśnie w tej szczupłej, a nie grubej części lustra...
Gdy nagle zauważam Ją w tle.
Dwudziesto - nawyżej letnia piękność.
Drobna. Niewysoka.
Dłuuuuuuuugie piękne włosy, o których ja marzę od paru ładnych lat.
Śliczna buzia.
Śliczna!!!
Duże, czarne oczy.
Długie rzęsy...
Piękny strój do ćwiczeń.
Taki od niechcenia niby.
Zerkam na siebie.
Boże!
Jak ja wyglądam?!
Jak ja mogłam wcześniej tego nie zauważyć?

Ćwiczymy dalej.
Pot leje się strugami.
Dyskretnie zerkam ponownie.
Młoda jest.
Szczupła.
Jaka ona jest szczupła.
Na pewno nie ma dzieci.
Na pewno!
Ma dwadzieścia lat.
Nienaganną figurę.
I ćwiczy!
Żeby jeszcze bardziej jędrną być...
Boże!
I mądra do tego!
No i te jej udaaaaaaaaaaaaaa.
Udka w zasadzie.
Dokładnie takie, o jakich marzę.
Takie udka, które w każdej części lustra wyglądają tak samo fantastycznie!
Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!
Boże!
Gdzie ta sprawiedliwość?

Trening dobiegł końca.
Weszłyśmy do szatni.
A w damskiej szatni jak w kurniku ;-)
Ja milczę.
Zaciskając zęby z rozpaczy.
Zaraz sobie z nią poradzę.
Przetłumaczę sobie.
Na razie rozpaczam.
Ona także przebiera się w milczeniu.
W końcu jestem gotowa do wyjścia.
Zerkam ostatni raz.
A Piękna wyjmuje z szafki torebkę.
Od Michaela Korsa...
Oryginał!
Umarłam...
Z rozpaczy.
Złości.
I zazdrości...

;-P