Poród? Nie - dziękuję. Postoję.

Poród?
Nie - dziękuję. Postoję.

Wczoraj urodziła moja koleżanka.
Drugie dziecko.
Całą ciążę "chodziłyśmy razem". Wspierałyśmy się po babsku.
Była bardzo pozytywnie nastawiona do porodu. Nie bała się.
Przedwczoraj wieczorem odeszły jej wody.
Byłam pewna, że rano będzie po sprawie.
Urodziła po dwudziestu czterech godzinach.
Odezwała się dziś rano...
Napisała krótko - TO BYŁA MASAKRA. Opowiem ci jak już urodzisz.


Wiem, ostatnio u mnie cyklicznie już wpisy z rodzaju "jęcząco stękające".
Ale wiecie, że nie owijam w bawełnę i nie udaję. Jak jest źle, to jest źle i tyle.

Zaczęliśmy dziewiąty miesiąc, a ja zapętliłam się w strasznie przykrym stanie psychicznym, który nie daje mi żyć. Zadręcza mnie.
"Jaram się" maksymalnie olbrzymim brzuchem, rozpychającymi ruchami dzidziusia, tym, że zawsze jesteśmy we dwoje, zawsze mam go przy sobie. Wykurowałam się, skurcze macicy ucichły, weszliśmy w bezpieczny okres ciąży, więc teraz nic już nie zagraża dzieciątku. Może w każdej chwili bezpiecznie przyjść na świat. Ufffff. Jaki to daje komfort psychiczny. Poza lekkimi obrzękami i chodem słonia nie mam żadnych dolegliwości ciążowych.
Jest mi tak dobrze.

A przede mną roztacza się wizja koszmaru.
Koszmaru, który przesłania wszystko inne.
Bo ja nie mam ochoty na poród!
Nie! Nie! Nie!
Nie urodzę i już!
Wolałabym nago i boso wejść na Kilimanjaro, niż ponownie przejść przez TO, co za pierwszym razem.
Nie dam rady. Nie i koniec. Nie ma opcji.
Nie mam ochoty na krzywdę, na wielogodzinną torturę, na ból, przez który błagasz, żeby Cię dobili.
Szczerze, poważnie błagasz. Z pełną świadomością.
Za nic w świecie nie mam ochoty na ból, na pocięte, piekąco - palące krocze, na niemal wypchnięte na zewnątrz narządy, na studnię bez dna, na oczyszczanie się i krew cieknącą po nogach.
Nie mam ochoty na trudności z chodzeniem, siedzeniem przez dwa tygodnie.
W ogóle nie mam ochoty na pobyt w szpitalu.
Na brudną, śmierdzącą poduszkę, zakrwawione prześcieradło, na zmierzwione włosy.
Nie mam ochoty tam spać.
Nie mam ochoty tam nie spać, bo trzeba godzinami lulać wrzeszczącego noworodka.
Nie mam ochoty płakać z wyczerpania, patrząc o czwartej nad ranem przez szpitalne okno.
Nie mam ochoty chodzić jak zombi z niewyspania po powrocie ze szpitala.
Nie mam ochoty robić siku w locie, wybierać między prysznicem a umyciem zębów.
Nie mam ochoty godzinami chodzić z wyjącym niemowlakiem od okna do okna w środku nocy.
Nie mam ochoty kłócić się z mężem ze zmęczenia.
Modlić się, żeby ktoś się zlitował i trochę zabrał ode mnie tego mojego, wyjącego ssaka.
Nie mam ochoty nie mieć czasu na ugotowanie garnka zupy, zrobienie prania, choć majtek czystych wszystkim już brakuje.
Nie mam ochoty na strach o moje maleńkie dziecko i rozkminianie,  czy ta wysypka to już skaza białkowa.
Nie mam ochoty na niemowlęce gile, które często kończą się szpitalem.
Ani na ząbkowanie nie mam ochoty. I jęczenie z miungwieniem.
I niemoc.
Nie! Nie! Nie!

Znacie mnie.
Kocham być matką.
Wszystko co związane z dzieckiem, ma dla mnie najwyższa wartość.
W opiece nad dzieckiem czuję się jak ryba w wodzie.
Gdy zdecydowaliśmy się na drugie dziecko, byłam najszczęśliwsza na świecie!
Ciąża, pomijając kilka "incydentów" była absolutnie fantastyczna.
Ale zaszłam w nią nie dla niej samej przecież. Najważniejsze było posiadanie drugiego dziecka.
A teraz...
Gdy jest już tak blisko...
Nie chcę! Boję się! Nie jestem gotowa!
Przypomniało mi się wszystko. Gdzie to było?
Cała przykurzona czasem trauma.
Trauma która przeraża i przysłania wszystko.
Do tego stopnia, że najchętniej uciekłabym stąd.
Gdzieś nieśmiało pojawiają się obrazy pierwszego spojrzenia maleństwu w oczy, przywitania go, uczucia zalewania euforią, karmienia piersią, tulenia, wąchania miękkich włosków, całowania delikatnej jak jedwab skóry na brzuszku, wpatrywania się godzinami w ten cud i zachwycania się milion razy dziennie.

Ale obrazy te zupełnie schodzą na drugi plan.
Tak bardzo się boję.
Tak bardzo nie chcę bólu i cierpienia.

Wiem, że zawsze mogę na Was liczyć.
Dziś liczę na pocieszenie i zmotywowanie...