Brzucha nie oddam.

Siedzę  z tymi moimi gilami z nosa i skurczami brzucha w domu.
Taka piękna dziś pogoda.
Przez otwarty balkon wleciała osa.
I wyleciała.
Przejrzałam facebooka.
Zapłaciłam rachunek za telefon.
Zjadłam jabłko.
Trzy ogórki kiszone.
Kawałek gorzkiej czekolady z chili.
Nasmarowałam brzuch kremem przeciw rozstępom.
Obiad mam z wczoraj.
Ugotowałam gar żurku.
Nacio w przedszkolu.
Jak ja za nim tęsknię!
Wczoraj dziadek zabrał go na całe popołudnie. I całe szczęście, bo dostałam gorączki i spałam.
Dzisiaj jest już dużo lepiej.
Ciążowe dolegliwości też praktycznie w zaniku.
Albo tak już do nich przywykłam, że stały się obojętne.
A im lepiej się czuję, tym bardziej mi żal.
Żal mi tej ciąży.
Brzucha mi żal.
Natanka mi żal, że tak mało teraz z nim mogę.
Kiedy w końcu czasu dużo, to sił brakuje i możliwości ruchowych.
Tęsknię za aktywnym czasem we dwójkę. On i ja.

Ciągle mam takie dziwne przekonanie, że coś mi ucieka. Ten czas ciążowy przesypuje się przez palce jednej ręki. Przez palce drugiej ucieka czas dzieciństwa Natanka.
A za chwilę...
Jejku, coś mi ciągle podpowiada, że za chwilę będzie jeszcze gorzej.
Boję się.
No bo jak to będzie?
Przechodziłam już raz przez to, ale zupełnie nie pamiętam.
Jazdę bez trzymanki pamiętam i permanentne niewyspanie.
Wizja mało zachęcająca w porównaniu z dzisiejszymi ogórkami kiszonymi.
Skończy się.
Spokój.
Możliwość popołudniowej drzemki.
Czekolada gorzka.
Długi prysznic z peelingiem i maską na włosy.
Oglądanie z nudów telewizora.
Nicnierobienie.

Ja chyba nie chcę. Wolę nosić maleństwo w sobie. Czuć pod skórą kolanko i łokieć.
Ja protestuję.
Ja brzucha nie oddam!