Wyszło trochę inaczej. . .

No właśnie. Wyszło trochę inaczej, niż wyobrażałam sobie w mojej literackiej wizji. . .

Późnym popołudniem objechaliśmy kilkoro znajomych, którzy zostali na Sylwestra w domach. Pośmialiśmy się. Życzyliśmy sobie "szczęśliwego nowego roku". Kiedy przyszło wracać do domu, przez chwilkę pojawiła się nutka żalu, że "musimy" wracać.

W domku wróciła zwykła codzienność. Dwie godziny przez wyczekiwaną przez wszystkich północą, wykąpaliśmy Szuszunia. Nawilżony, wyczesany, przebrany w piżamkę chłopczyk padał ze zmęczenia.

Padał do momentu, kiedy jak co wieczór położyliśmy się do łóżka. I tutaj coś, czego matka w ogóle nie przewidziała. Że też ja dopiero w tym roku zauważyłam tę ludzką niecierpliwość cholerną!  Petardy i fajerwerki nie strzelały w oddali, ale tuż pod naszymi oknami!!! Kurna! I to z częstotliwością światła, przyprawiając Dziecię o bezsenność, a Matkę o rozstrój nerwowy. Po półgodzinnej próbie usypiania, nasza trójka skapitulowała.

I w ten oto sposób wieczór Sylwestrowy spędziliśmy, zabawiając naszego Nicponia, pokładającego się na dywanie.
Kiedy wybiła dwunasta, staliśmy w trójkę z nosami przyklejonymi do szyby okna. Nacio był zachwycony.

A rodzice wzruszeni. . . Bardzo.

Potem moi chłopcy poszli spać. Wystrzały ucichły. Dziecięce marudzenie też.
Mama weszła do sypialni. Było ciemno jak w. . . (rolety zostały wcześniej zasunięte, żeby nie było widać błysków). Potknęła się o psa. Wcisnęła w końcu swój pociążowy tyłek na skrawek łóżka koło Taty. Przytulili się. Mama złapała małą szuszkową nózię, jeszcze szurającą po prześcieradle. Dziecię zasnęło.
A Mama podziękowała Tacie za miniony rok. . .