Dzisiaj będę się chwalić!

Tak, dzisiaj będę się chwalić!
Obrzydliwie i bezwstydnie.
Żeby całkowicie egoistycznie zrobić sobie dobrze, ale i zupełnie altruistycznie, podłamanym matkom z pociążowym bagażem tu i ówdzie, przynieść nadzieję.

Wczoraj zakończyłam mój System Naprawczy. W końcu ujrzałam na wadze upragnioną cyfrę.
Cel został osiągnięty. Schudłam 12 kilo - równo od pierwszego stycznia 2012r. Razem 24 kilo w ciągu roku. I jestem z siebie przeokrutnie dumna!

Aż tyle przytyłam?!Ano, aż tyle.
Moja ciąża rozpoczęła się, kiedy już miałam sześć kilo na plusie. Do tego osiemnaście z ciąży, a dodam, że oszczędzałam się bardzo i nie folgowałam sobie prawie;-P wcale.
Po prostu przyszło te osiemnaście i koniec.

Na początku, zaraz po porodzie chudło się samo. Stopniowo, z tygodnia na tydzień wyświetlacz wagi pokazywał coraz mniej. Aż stanęło. I d......a!
Stało tak i stało, a frustracja moja rosła sukcesywnie. Momentami wydawało mi się, że to już koniec. Koniec kobiecości, atrakcyjności, pewności siebie. Że teraz to już został tylko tłuszcz, rozciągnięta skóra, rozstępy na tyłku i cycki do pasa. Bo przecież "po ciąży to już nigdy nie będzie się taką samą".

Z drugiej jednak strony, czytałam na blogach koleżanek, jak to po trzech miesiącach, osiągają wagę niższą, niż "przed", jak to "samo im się chudnie, bo przy karmieniu piersią to już tak jest" itd. Wtedy trafiał mnie szlag, rwałam włosy i wyłam do księżyca "łaaaaaaaaaaaajjjj?!"

Aż w końcu, kiedy Syn mój cycem maminym wzgardził, powiedziałam sobie, że koniec tej rozlazłości. Sztuka kamuflowania znużyła mnie już straszliwie. Brzuchol pociążowy mnie znużył. A widok cielska swego zniekształconego, to już w ogóle znużył mnie na maksa. Cały czas miałam przed oczami dawną koleżankę, która w rok po porodzie wyglądał tysiąc razy lepiej niż przed. Bosko wyglądała! Szczuplutka. Płaściutka. No i ta Ania Mucha. . .
Wtedy zebrałam to całe niezadowolenie z siebie, tą całą złość i frustrację, ten wstyd za swoje brzuszysko i grube dupsko i stwierdziłam, że teraz to się z "nimi" rozprawię. Bo skoro Cichopkowa dała radę i wróciła do formy po ciąży, to i ja na bank sobie poradzę!

Gruntownie i zdroworozsądkowo opracowałam swój system naprawczy. Postawiłam sobie cel - waga idealna. I obiecałam sobie, że do pierwszych urodzin mojego Synka schudnę przynajmniej tyle, ile przytyłam w ciąży.

Sposób? Ultra prosty i przyjemny. Nie ściemniam ;-)
Ograniczyłam do minimum węglowodany i tłuszcze. Jadłam tylko warzywa, chude mięso drobiowe i wołowe oraz chudy nabiał. Jadłam minimum co 3 godziny. Jeśli tylko byłam głodna, to także częściej. Ale TYLKO to, co było mi wolno. Diametralnie zmieniłam też sposób przyrządzania potraw. Do tego otręby, dużo wody i oczywiście sport.

Sport, który stał się moją trzecią, zaraz po Synu i blogowaniu, pasją. Zaczęłam od dwóch treningów w tygodniu. Po pierwszym, przez trzy dni przemieszczałam się po domu, szurając niczym dziewięćdziesięcioletnia babcia ;-)
Teraz ćwiczę cztery razy w tygodniu. Uwielbiam moje trenerki. Uwielbiam ten "mój czas" poza domem. Uwielbiam ten lekki ból mięśni, bo wtedy czuję, że porządnie ćwiczyłam i jestem z siebie dumna. Uwielbiam swoje nowe ciało. . .

Nowe, bo takiego nie miałam jeszcze NIGDY. Jędrnego, bez cellulitu, z widocznie wyrzeźbionymi mięśniami. Z płaskim brzuchem. . .
Tak, mój wiszący przez ładnych kilka miesięcy pociążowy fałd zniknął! Został jeszcze lekki nadmiar skóry, ale liczę, że i z tym z czasem się uporam. Najważniejsze, że mogę z dumą ubrać dopasowany t-shirt i być dumną ze swojego umięśnionego brzucha!

Plusy tego mojego małego zwycięstwa mogłabym mnożyć w nieskończoność i wyliczać przez całą noc, ale nie o to chodzi. Tym moim chwaleniem się, chciałam po prostu pokazać, że da się!
Na prawdę da się ogarnąć z tego armagedonu zwanego ciążą! Wystarczy tylko trochę samozaparcia i wysiłku, bo wszystko leży w naszej głowie. I proszę nie wierzcie w takie bzdury, że "po ciąży to już trochę zostanie ten brzuch" no i "po ciąży to już nie ma co się spodziewać, że będzie się miało ciało dwudziestolatki". BZDURA!

Bo ja Wam tutaj właśnie mówię i poświadczam sobą samą, że można się spodziewać! A nawet trzeba!