Kiedy rodzic krzywdzi dziecko.

Oprócz wrażliwca, najpewniej jestem różniej typem obserwatora-analizatora. Syn mój spokojny dość towarzysko, pozwala mi na ten proceder często ;-)

Obserwuję i czasem oczom własnym nie wierzę. I aż samo na język się pcha, żeby tak odezwać się, uwagę zwrócić, a czasem to nawet tak przez kolano rodzica niektórego przełożyć i tyłek ostro przetrzepać.
Temat "niebicia dziecka" wałkowany medialnie ostatnio jest stale. I dobrze, bo mam wrażenie, że nieco zaczyna się zmieniać mentalność wychowawcza. Nie na czasie zaczynają być klapsy po prostu. I jeśliby nawet z mody zjawisko "niebicia" się rodziło, zamiast ze świadomości, to i tak cieszę się bardzo.

Oprócz takiej przemocy wprost widzę jednak i inne rodzicielskie występki. Nawet takie niby niskiej szkodliwości, jak paradowanie z nieosłoniętym noworodkiem o 12 w południe po miejskim targowisku. Widać, że to kluska mała jeszcze taka, ledwo co z brzucha wyjść musiała, bo skórka przeźroczysta i alabastrowa. Leży w nosidle na wpół siedząco, oczęta mruży, a matka w szmatach przebiera. No do jasnej cholery! A gdzie mózg?!

Sama nie raz swojego zapominam. Kiedyś wczesną wiosną mroźną jeszcze z Synkiem mym na spacer się wybrałam. Na to kobieta obok idąca serdecznym (niby) głosem, serdecznie (niby) sugeruje mi tu, że takie zimno, a maluszek całe czoło na wierzchu i że czapeczkę powinnam na czółko mu naciągnąć chyba bardziej, bo zapalenie zatok to w moment można załapać, a cierpienie potem straszne; ona wie, bo sama miała kilkakrotnie i teraz o zasłanianiu zatok pamięta.

Wkurzyła mnie. Baba jedna. Głupio mi się zrobiło. Głupa też chyba udałam i wnerwiona przyspieszyłam kroku.
I idąc tak, po chwili zaczęłam analizować, że rzeczywiście mrozisko jak diabli, wieje jak na uralu, a ja w taką czapkę Syna mego wystroiłam, że ledwo na nasadę włosów naciągnąć ją można . Sama w myślach się w głowę popukałam, dumę urażonej matki, do kieszeni schowałam i czym prędzej do domu z dzieciakiem zwiałam. Na drugi dzień czapę nową zakupiłam. Wiosenną, ale "głęboką". Trochę nawet za, ale lepiej dmuchać na zimne - stwierdziłam. Teraz pamiętam już o zatokach cennych Syna mego, gdy zimnisko nas nawiedza.

Spotkałam tę Panią jeszcze za czas jakiś,  robiąc zakupki osiedlowe. I wiecie co, podziękowałam jej. Że mnie do uruchomienia mózgu wtedy przywołała.Najpierw spojrzała na mnie zdumiona, potem uśmiechnęła się i też podziękowała. Za wyrozumiałość.

Takich sytuacji, jak ta - trywialna, a także nieco mniej przyjemnych, kiedy rodzic dziecko krzywdzi w inny sposób, kiedy w gronie naszej najbliższej rodziny, czy przyjaciół mama, czy tata dziecko swe poniża, ignoruje, kiedy dziecko widzi rodziców swych pijanych, wygłupiających się niby tylko, ale na granicy balansując, obserwuję dookoła mnóstwo. I coraz częściej już prawie wyrywa mi się, na język rzuca nerwowo sprzeciw, ale ciągle odwagi mi braknie. Bo zastanawiam się jaki w tym sent.

 Bo jaki sens ma upominanie rodzica by nie krzywdził, jeśli prawdopodobnie za moment, właśnie na dziecku swym frustracje, za upomnienie owo "wyżyje".