Nawiedzona matka

Jak się okazuje pewne oczywiste oczywistości nie dla wszystkich są oczywiste.


Tzw. giełda niedzielna, czyli miejskie cotygodniowe targowisko, gdzie pod gołym niebem kupisz niemal wszystko. Ludzi tłumy nadciągają regularnie. Zaraz po galerii handlowej, stadionie żużlowym i kościele jest to miejsce, gdzie w niedzielę bywa największe stężenie człowieka na metr kwadratowy.

A pośród tych tłumów, kolorowych szmat, butów z chin, proszków z niemieckiego importu i truskawek siedzi na stołeczku pewna matka.

Ta sama, co siedziała, kiedy ja matką jeszcze nie byłam. Wtedy siedziała z noworodkiem przy piersi. Było łatwiej...
Brudna jest, ubrana w łachmany i tabliczkę trzyma. I syna na kolanie. Chłopczyk śpi. Duży już. Jak ona to robi, że na oko dwu letni chłopczyk śpi w środku tego całego kołowrotka?! Grzeczny taki. A może specjalnie uspokojony...

Mieszane uczucia budzi taki obrazek w przejściu wychwycony. Z jednej strony dystans się budzi, że naciąga  Taka na dzieciaka, że tani chwyt psychologiczny, że chłopak otumaniony.

Z drugiej - boli gdzieś tam w środku, dusi niemal i oddech głębszy coś każe zebrać. Bo ta buzia dziecięca... Niewinna taka. Na obstrzał wzroku wystawiona. Do wykorzystania. Na pożałowanie. Na wstyd narażona.
No, ale pewnie matka wyjścia już na prawdę nie miała, skoro istotkę swą najdroższą tak poświęca.

Uwielbiam być matką. Kocham każdą czynność związaną z opieką nad moim maleństwem. Kocham go całego. Razem z płaczkami, marudzeniem, gilami, niesfornością, gotowaniem obiadków, karmieniem w nocy, niekończącym się praniem i tak bym mogła jeszcze ze dwa dni i dwie noce wymieniać, a kiedy w końcu wieczorem idę się myć,a w łazience napotykam na małe kapcioszki mego synka równo ustawione na podłodze, czuję... Ehhhhh. Nie da się opisać po prostu.

Udało mi się w końcu znaleźć na tym etapie, że kocham KAŻDY PRZEJAW MACIERZYŃSTWA, a cudowność tej roli jest dla mnie oczywistą oczywistością. Tak samo jak to, że dzieciątko trzeba tulić, całować, głaskać, chwalić, dopingować, rozmawiać z nim, rozśmieszać i dbać aby czuło się bezpieczne.

Rozmawiałam niedawno o tym z moją mamą, która jednym prostym stwierdzeniem, zasmuciła mój mamowy entuzjazm.
Powiedziała, że nie każda kobieta tak ma. Zrozumiałam, że dla wielu wychowywanie dziecka to przykry obowiązek. Że gotowanie obiadu dla dziecka to nie dla wszystkich radocha, że przewijanie małego zasiuranego tyłeczka budzi niesmak. Że usypianie to mordęga. Tak samo jak spacerowanie czy prowadzanie do przedszkola. Że to całe macierzyństwo to tylko stały obowiązek.

W końcu mama stwierdziła, że wiele matek, które czasem nawet przypadkowo czytają mojego bloga, uważa że chyba jestem jakaś nawiedzona. A już na pewno dziwna. W najlepszym przypadku myślą sobie, że na bank ściemniam i dyrdymały tu jakieś wypisuję.

I tym właśnie "mamom z obowiązku" życzę, aby pokochały swe dzieci tak na prawdę. Żeby w czasem swych trudnych a często strasznie trudnych sytuacjach życiowych przypomniały sobie, że DZIECKO JEST NAJWAŻNIEJSZE. Żeby przestały je hodować, a zaczęły wychowywać z pełnym zaangażowaniem i radością.

Bo jestem pewna nie chcą, aby z ich pociech wyrośli kolejni nieszczęśliwi "rodzice z obowiązku".