Wyśniony pierwszy krok.

Uwaga!
Uwaga!
Uroczyście ogłaszam wszem i wobec, że w dniu dzisiejszym - w piątek trzynastego - mój zacny Syn w wieku miesięcy szesnastu uczynił swój pierwszy, prawdziwy, samodzielny krok.
Tak. Nie przejęzyczyłam się. W wieku miesięcy szesnastu.

Czekałam na dzień ten z upragnieniem wielkim. Po nocach śniło mi się, że Nacio chodzi. Sam.
Nie ukrywam, że ciągłe dopytywania "otoczenia", czy już chodzi doprowadzały mnie do wścieklizny. A biegające koślawo, acz samodzielnie bobasy - do szalonej zazdrości.

I choć tłumaczyłam sobie zdroworozsądkowo, że do miesięcy osiemnastu jest norma, że Nacio raczkować zaczął bardzo szybko, że śmiga na czworaka z szybkością światła, że chodzi przy meblach i za rączki znakomicie, czyli że upośledzony wcale nie jest, i choć intuicja podpowiadała - spokojnie, cierpliwości, to nacisk "innych" doprowadzały mnie do frustracji i strachu.

I tak oto dzisiaj mój Syn pierworodny męki me postanowił spontanicznie całkiem wynagrodzić. W galerii handlowej, za rączki spacerowawszy, przyjął wnet pozę iście startową, poprawił nóżek chwiejących ustawienie i wystartował kroków robiąc trzy od razu - jeden pierwszy i dwa gratis.

Matka Syna wyściskała, wycałowała, taniec dziękczynny odtańczyła, piszcząc przy tym niczym dziki zwierz, nie bacząc wcale na zmieszanie przechodniów i Ojca dziecka swego ;-)