Siła.

Żeby nie było, że teraz to już tylko łaszki nam w głowie;-)

[...]
I weszła w sam środek burzy.
Niechcący.
Ciemno.
Wieje strasznie...
Aż myśli ten wiatr z umysłu zabiera.
I uciekają.
Pędzą.
Jak liście, co je jesień zaczęła już trawić.
I kurz.
Piach w oczy.
Taki, że nie wiadomo, gdzie iść.
Gdzie iść?!
Którędy pójść, żeby dojść?
Strasznie jest.
Ciemno.
Przerażająco.
Chce uciec, ale nie ma jak.
Bo jak uciec od losu?
I miota się w tej burzy.
Wyrywa złej mocy.
Z sił całych.
Jak ptak schwytany w sidła.
Jak ryba w sieć złowiona.
Tchu nie może złapać.
Powietrza!
Powietrza!...

Nacisnęła klamkę.
Weszła.
Klatka stop.
Rzeczywistość zawisła nad jej głową.

Liście zatrzymały się w przestrzeni.

I ziarna piasku też.

W bezruchu.

W powietrzu.

Na samym środku Ona.

Cicho...
Poczuła jak ciepło głaszcze jej ramiona...
- Mama? - zabrzmiał w jej uszach krystaliczny głosik...- Tato! Mama! Choś...Choś...
I chmury rozeszły się.
Ustępując miejsca słońcu, które tak błogo grzeje policzek...
Stoi twardo.
Stabilnie.
Wszystko widać dokładnie.
Przejrzyście.
Jak w krysztale.
Tu jest jej miejsce.
Tu jest jej szczęście.
I nic innego nie jest ważne...
Nigdy nie było.

A burza?
Jaka burza...

Z porannego spaceru zdjęciowego...

Którego owoce już niebawem ;-)