Pożegnania.

Na początek ma coś dla Was.
Odkryłam niedawno.
Uwielbiam.
Klik ;-)

- Dzień dobry. - rzuciłam około ósmej rano wchodząc do naszego spożywczaka tak, aby na nikogo nie patrzeć. Tak aby nikt nie zauważył zaspanych oczu, odbitej na policzku poduszki i nieumytych zębów.
- Dzień doooobry. Jaaaaka pani opalona! Gdzie Pani była na urlopie? - zapytała śliczna ekspedientka w moim wieku, z radosną ciekawością wpatrując się swymi czarnymi oczami w moją zaspaną twarz. - z tajnego planu przemknięcia niezauważoną po bułki nici.

Kiedy byłam nastolatką mama zaczęła wysyłać mnie i moją młodszą siostrę na kolonie. To były czasy, kiedy zakłady pracy fundowały swoim pracownikom i ich rodzinom wczasy pod gruszą. Mama dopłacała niewielką część, a my dzięki temu z dziką radością jeździłyśmy rok w rok do mojej pełnoletności.
Uwielbiałam te wyjazdy. Człowiek dostawał kieszonkowe, którym mógł dysponować. Własne pieniądze. Niewiele ich było, ale jednak dawały możliwość decydowania o sobie. Pozostawiało się w tyle ciasne mieszkanie, rodziców z ich przykazami, brak przyjaciół, smutki codzienności.
Przede mną była...
Wolność.

Scenariusz powrotu z takiego wyjazdu zawsze następował ten sam.
Jeszcze na miejscu żegnaliśmy grupy z innych miast, sowicie je opłakując. Ściskając w ręku pamiątkowe kartki z wpisami, żegnaliśmy swe wakacyjne przyjaźnie, miłości.
Będziemy pisać.
Dzwonić musimy.
Często.
Jak najczęściej.

Cała podróż zalana była łzami, które wysychały na policzkach tylko wtedy, gdy przysypiałam.
Tak mi było żal.
Że to już koniec.
Beztroski.
Koniec wolności.

Kiedy mijaliśmy tablicę witającą w naszym mieście, w gardle ściskało jeszcze bardziej.
Nienawidziłam jej.

Na parkingu witali nas stęsknieni rodzice.
Cieszyłam się, że ich widzę. Kochałam ich przecież.
Tylko, że ... Oni nic nie rozumieli.
Nie należeli do tamtego świata.
Mama nigdy nie potrafiła pojąć dlaczego jestem taka smutna przez kolejnych kilka dni.
Nie wiedziała, że...
Tak trudno było mi pożegnać te wszystkie cudowne emocje, które przez dwa tygodnie zdążyłam zgromadzić w swoim sercu.

Teraz jestem matką. Dorosłą kobietą z cellulitem na pupie, zwisami tu i ówdzie, kurze łapy też mnie już dosięgnęły. Na urlop wysyłam się sama. Od wielu lat.
Po raz drugi wybrałam się na wyjazd mamowo - dzieciowy. Tym razem było nas czworo.
Dwie mamy.
I dwóch chłopców. Trzyletnich.
A jakby piętnastu.
Wyjazd skrupulatnie zaplanowany już w marcu.
Wybrane miejsce. Z szeroką plażą. Malownicze.
Zarezerwowany apartament.
Wygodny.
Potem odliczanie.
Maile przypominające, że to już tylko miesiąc.
Tydzień...
Tak bardzo na to czekałam.
Tak bardzo tego potrzebowałam.
Żeby zwolnić.
Zatrzymać się.
Przemyśleć swoją rzeczywistość.
Siebie.
Nasycić się swoim dzieckiem.

Kiedy znalazłam się już na miejscu, wpadłam w jakiś dziwny trans.
Łapałam każdy dzień każdą godzinę. Chapałam je jak pies pyskiem wodę chapie z węża ogrodowego. Nawet na chwilę nie opuszczało mnie uczucie uciekającego przez palce czasu.
To już kolejny wieczór.
To już kolejny ranek.
Kolejny obiad.
Kolejny dzień.
Jeszcze tylko dziesięć dni.
Jeszcze tylko pięć.
Dwa...
Mnóstwo fotografowałam.

Mniej więcej w połowie zaczęłam łapać równowagę.
Przestałam myśleć o przyszłości...

Dużo spacerowaliśmy.
Razem robiłyśmy zakupy.
Gotowałyśmy.
Plażowałyśmy z naszymi dzieciakami.
Rozwiązałyśmy chyba z tysiąc chłopięcych sporów.
Wytarłyśmy setki dziecięcych łez i umorusanych buź.
Zjadłyśmy...
Zjadłyśmy duuużo lodów.
I wypiłyśmy mnóstwo wspólnych kaw.
Cały czas rozmawiając.
Temat nigdy się nie kończył.


Niestety nie nasyciłam się.
Nie zdążyłam.
Moją towarzyszkę - cudowną mamę - fantastyczną powierniczkę, z którą jak sądzę zbudowałyśmy eteryczną, ale bardzo silną więź, żegnałam ocierając łzę z policzka.
Już dawno mi się to nie zdarzało.
Ostatnio paręnaście lat temu.

Ona wyjeżdżała pierwsza.
Płakałam jeszcze dłuższą chwilę.
Po kryjomu.
Żeby Syn nie zobaczył.
Bo jak to Matka taka zapłakana.

Kiedy wychodziłam ostatni raz z naszego mieszkania, opłakałam każdy kąt.
Każdy, w którym widziałam nasze beztroskie chwile.
Niby cztery ściany tylko.
Ale jakie wyjątkowe.
To w tych czterech ścianach znów poczułam.
Wolność.
Uwolniona od pośpiechu.
Od toksycznych znajomości.
Od obowiązków.
Od wymykającej się z rąk rzeczywistości.
Maski na twarzy.
Od siebie.

Przekluczając zamek w drzwiach starłam z policzka ostatnią łzę.

Kiedy mijaliśmy tablicę naszego miasta.
Tę samą co niegdyś.
Uśmiechnęłam się do siebie w duchu.
Wariatko.
Weź się w garść szalona.
Przecież masz obok siebie swojego kochanego męża. SYNKA.
Reszta zależy tylko od Ciebie.

Weszłam do naszego mieszkania.
Jakie ono piękne!
Gdy tak człowiek nabierze dystansu.
Może i skromne.
Ale jakie piękne.
Takie moje!
Będzie dobrze.
Będzie dobrze.
Tylko nie daj się znów zwariować.
Nie daj się ponieść rzeczywistości, tylko sama złap za ster.
Przestań żyć w niedoczasie. (zob."Trochę większy poniedziałek" Katarzyny Grocholi)
Będzie dobrze.

I było.
Do momentu, kiedy po parunastu minutach zawisłam nad muszlą klozetową, namiętnie ją szorując, z szaloną wściekłością przeklinając w myślach mego zacnego męża, który wysprzątał na nasz przyjazd przecież CAŁY dom, tylko o łazience zapomniał.

Nie dam się ponieść!
Nie dam się.
Ale brudnych muszli klozetowych nie cierpię.