Świąteczna zmiana warty.

Wygląda na to, że cierpię na chroniczny brak świątecznej atmosfery.

Poczułam ową w listopadzie, kiedy to pojawiły się pierwsze Mikołaje w tv i na wystawach sklepowych.
Atmosfera była.
I się zmyła.

Dzisiaj jednak mnie olśniło. Jechałam tak sobie autem po zakupy, w radiu leciała audycja wspomagana kolędami. Kiedy prowadzący zapowiadał kolejną, wspomniał, że to wszystko po to, aby wprowadzić nas w świąteczny nastrój.

Łał! - pomyślałam - Jakie to proste. No jasne! Przecież świąteczna atmosfera nie bierze się znikąd! Tworzą ją kolędy płynące z radia, zapachy gotowanego bigosu, grzybów, pieczonego makowca; widok choinki, lampek przy domach i na balkonach, generalne - odświętne porządki, pakowanie prezentów, robienie ozdób, stroików, a przede wszystkim ludzie. . .

Mistrzynią świątecznej atmosfery była, jest i będzie moja mama. I wiecie co, jej ta atmosfera zawsze wychodziła jakoś tak sama. Bez większego wysiłku, skupiania się nad tym i analizowania, czy już ją czuć, czy jeszcze nie.
Nasze małe mieszkanko zawsze było pełne. Pełne nas - rodziny, pełne zapachów, dźwięków kolęd . . . Zbliżające się święta czuć było w każdym kącie.

Do dziś pamiętam, jak po kryjomu wyszywałam świąteczne serwetki dla mamy na prezent. Jak z siostrą przyklejałyśmy taśmą klejącą  na oknie w naszym pokoju lampki w kształcie choinki. Za chiny ludowe nie chciały się trzymać.  Pamiętam też szopkę z plastikowych figurek - owieczki, krowę, Jezuska w żłóbku. I małą choineczkę tylko dla mnie i siostry. No i trenowanie kolęd z tatą na kilka tygodni przed wigilią - ja śpiewałam, tata grał - stąd przecież znam je wszystkie. . .

No i właśnie. Teraz chyba na mnie kolej. Tak, tak - i każdej z Was Mamuśki. Trzeba wziąć d . .  ę w troki i niejako przejąć wartę.Przecież atmosfera nie zrobi się sama. Przecież mój syneczek też musi mieć takie wspomnienia. Przecież też musi doświadczyć tej cudownie przyjemnej aury. W tym roku będą jego pierwsze Święta - czyli wyjątkowe . To nic, że jeszcze nie do końca rozumie całe to zamieszanie. . .

Dzisiaj wzięłam go na ręce, stanęliśmy razem w oknie, za którym padał śnieg. Zaczęłam śpiewać mu kolędę. Najpierw patrzył z namaszczeniem na białe podwórko, a potem skierował swoje mądre oczka na mnie i tak patrzył z nieśmiałym uśmiechem na pysiu i zdziwieniem pt. co ta mama?
Po chwili zaczął klaskać w rączki i piszczeć z zadowolenia . . . On zawsze klaszcze kiedy coś mu się bardzo podoba ;-)

Na choinkę też klaskał ;-)