Z perspektywy.

Ostatnio miałam okazję doświadczyć czegoś genialnego. Uciekłam z domu o poranku.
Spoko, spoko. Uciekłam na legalu, w pełnym porozumieniu z mężem, przygotowując wcześniej:

- picie w kubeczku
- chrupki i ciacha we wskazanym miejscu
- ubranka dla Szusza na bieżący dzień
- bułkę na śniadanko i masło, żeby zmięknąć zdążyło.
- zupkę na obiadek
- rozkład dnia w formie wykładu, ze szczególnym uwzględnieniem godzin karmienia, spania i spaceru, tak aby dwóch poprzednich punktów programu nie zaburzył.
- krople, sól fizjologiczną i wodę morską do noska dziecięcego.
Ufffffffff.

No i uciekłam. Wsiadłam do auta i pojechałam w siną dal.
Bossssssssssssko. 2 godziny drogi. W samotności. Bez jęczenia dziecięcego lub strachu, czy aby się nie obudzi za wcześnie i buntował się nie będzie.
Dobra muzyka - nie Arka Noego. Cuuuudownie.
Potem gorące, serdeczne powitanie z piskami radości i cały dzień z przyjaciółką. Tą jedyną, najcudowniejszą, prawdziwą.
Telefon kontrolny. Zakupki. Telefon. Pyszny obiad.Telefon. Kawka. Nadrabianie gadulcowych zaległości nie do odrobienia. Pożegnanie. Zakłucie w sercu, że już koniec. Koniec bycia tylko sobą.

Wracając dużo myślałam o swoim synku. Samo mi się myśleć zaczęło. Przypominałam sobie jego twarzyczkę, minki - te śmieszne są powalające na kolana. Jego krzyki, bicie brawa i robienie pa pa. Dwa zęby... Uśmiechałam się sama do siebie.

Kiedy wróciłam do domu, Nacio był zajęty zabawą z tatą.
Popatrzyłam tak sobie na niego, zanim mnie zauważył i zobaczyłam go zupełnie inaczej niż dotąd.
Duży taki był z wyglądu - większy niż zawsze. A dzidziuś jeszcze z zachowania. Niezgrabnie usiłował coś sięgnąć. Boże jaki on wydał mi się malutki.
I głosik taki dzidziusiowy nagle się odezwał, dźwięki bliżej niezidentyfikowane wydając.
Jeju jakie to dziwne. Zobaczyłam swojego synka z zupełnie innej perspektywy niż zawsze. Z innej, niż zwykle,kiedy trzymam go na rękach, lub on siedzi na mnie lub blisko, bliziutko. Bo przecież na krok mnie od dłuższego czasu nie odstępuje. Z innej, niż kiedy miungwi, jęczy lub płacze. Uzmysłowiłam sobie, że wtedy traktuję go jak dużego chłopca. Upominam, musztruję, tłumaczę, że jak tak będzie wył, to mamusi będzie smutno.I żeby nie wył już. Że odstawię go na dywanik  tylko na 5 minut, szybko powieszę pranie i znów go będę tulić.

Wtedy właśnie mnie olśniło. Jezuuuuuu, czy ja na łeb do końca upadłam? Przecież on nie wie co to smutno, 5 minut, a co dopiero wieszanie prania! On nie wie nawet co słowo wyć oznacza! A ja tu do niego z takimi mądrościami. I dziwi się baba głupia, że dzieciak nie słucha i nic sobie z tego nie robi wredota jedna.
Z mojej perspektywy Syn mój wył, bo ma mnie i muchy w nosie i taki niegrzeczny jest z założenia, a jęczy bo mnie nie lubi. No i nie słucha się mamy, bo niegrzeczny jest łobuz jeden.

A on słucha, tylko że matka po chińsku gada, więc biedak nie wie o co jej chodzi.
Z jego perspektywy...

Mina na kaczora ;-P