Brzuchy, brzuchy, brzuchy...

Rozświeciło się słonko szalone. Zazielenieło się. Ptaki rozśpiewały się po wiosennemu. Ciepły wiatr muska rozgrzany promykami polik. Ehhhhh. Cudnie!

Podwójnie cudnie, że jestem mamą i mogę tę nową wiosnę dzielić z moim ukochanym Synkiem, Synuśkiem, Syniuleńkiem matuli swej cudownym maluśkim i ślicznym.

Potrójnie cudnie, że nie muszę pracować, stresować się szefem, wrednymi klientami, planem do wykonania.
Dzisiaj jedynym planem, jaki sobie założyłam było kupienie wiosennych butków. A tak! Tak właśnie mam dobrze, że mogę sobie zrobić dobrze po babsku, beztrosko buszując w środku dnia po sklepach. I nie wstyd mi wcale, bezwstydnie do tego się  przyznać;-P

Jednak nie o butach miało być a o brzuchach.
Porozbierały się kobietki, kurtachy pozdejmowały i brzuchy powychodziły na wierzch. A ja choć tak niedawno fałdu mego tłuszczowego się wyzbyłam, brzucholków tych zazdroszczę wielce. Bo to brzuchy ciążowe widzę wszędzie od dni paru. Duże i mniejsze, niskie, sterczące, piłkowate i rozlane. A w każdym maluśkie szczęście beztrosko sobie pływa.

Uśmiecham się wtedy do mam  tych przyszłych ciepło. Bo przecież wiem, jakiej magii teraz doświadczają. Bo ciągle pamiętam te ruchy w łonie ukochane, to brzuszka głaskanie i jemu opowiadanie ile cudowności go na zewnątrz czeka. Ja wiem. . .

Tylko one nie zawsze wiedzą, że to, co teraz przed sobą dźwigają, stan ten niezwykły i cudowny, to dopiero początek. Bo przecież prawdziwy kosmos to dopiero się zacznie ;-)