Próba sił.

Ciepły letni wieczór. Przystanek autobusowy. Matka i Syn wracają ze spaceru po deptaku. Deptak latem jest niebywale urokliwy. Ogródki, knajpki, kawiarnie i lodziarnie tętnią życiem. Wszędzie mnóstwo ludzi... Synu lubi ludzi. Matka też...

Ale wróćmy do przystanku. Tak więc. Wracają. Matce nogi włażą w...Ale dzielna jest. Dzielna być musi, bo  i Syn musi. Chodzić!
I chodzić!
I chodzić! Wokół wózka. I za ławką. I obok pani z panem, co sobie gruchają. A że samodzielny jeszcze chłopczyna nie jest, to Matka z sekundy na sekundę garba coraz większego na plecach dostaje. A nogi włażą... Ale cierpliwa jest, bo każda próba usadowienia pierworodnego w wózku kończy się syreną. Prawie że strażacką I nerwowymi spojrzeniami współczekających.

Nagle autobus pojawia się na horyzoncie. Matka prosi. Spokojnie. Cierpliwie.
Nic z tego. Synu chce chodzić. Teraz właśnie! Matka tłumaczyć zaczyna w pośpiechu, licząc na zdrowy Syna rozsądek. Nic z tego.Chłopczyk o twarzyczce przesłodkiej, w grymas ją spina niechcenia i wyć poczyna. Głośno.

Autobus staje. Matkę panika ogarnia, gdyż pierwszy raz w sytuacji takiej ją postawiono. Bo żeby tak Syn jej rodzony, tak publicznie, z impetem takim, przy ludziach tych wszystkich, darł się tak i w łuk wyginał?!

W końcu Matka w garść się wzięła, dziecia za stopy złapała i "haka" swego rodzaju zastosowawszy, krzykacza posadziła. Jedną ręka próby powstania hamując, drugą wózek do autobusu wprowadziła. Wciągnęła raczej. Resztką sił ostatnich.

Jednak  horror na tym wcale się nie zakończył. Wyjec darł się ile sił w płucach małych. Wszyscy podróżnicy na Matkę, jak jeden mąż. Spojrzenia mało przyjazne. Zmęczone. Mówiące - ucisz tego dzieciaka kobieto, bo my zmęczeni. Bo my z roboty. Bo wieczór już.

Ale Syn litości nie znał wcale. A widząc, że ma szerokie audytorium, tym głośniej zawodził.
Matka szukając sposobu jakiegokolwiek, nawet knebel ze skarpetek dziecięcych rozważając w desperacji, olśnienia doznała i ...

Torebkę w pośpiechu przez ramię zdjęła. Zamek rozpięła i dziecięciu wręczyła, zachęcając do "pogrzebania".
Cisza. Cisza nastała upragniona. Matka pot z czoła otarła. Odetchnęła.
Wyjęła drobne z celu biletu zakupienia.  W końcu automat drobnicę połknąwszy, bilet wypluł. Matka  bilet skasowała, na dziecię patrzy i czuje jak płonąć na twarzy zaczyna... Rozgląda się nerwowo po współpodróżnikach. Tak. Patrzą się wszyscy.

A Synu uśmiecha się  radośnie przez łezki jeszcze niedawne, zęby swe bieluchne cztery górne rozkosznie szczerząc. Nos przy tym marszczy zawadiacko. Bo przecież nie ma lepszej zabwaki, niż tampony Matki. Koniecznie OB!