Samotna kura.

Jestem samotną kurą.
To znaczy nie, że do wzięcia ;-)
Męża to ja jeszcze mam;-P
I dwie przyjaciółki, każda w innym mieście ;-(
Jestem samotną kurą, spragnioną kobiecego towarzystwa.
Spragnioną kawki z duuuuuużą pianką, którą można popijać, wlepiając oczy w drugą babską twarz.
Spragnioną słuchania ciekawych opowieści...
Spragnioną zwracania uwagi na Jej szczegóły; "o, ale fajny ma ten lakier szary...też sobie taki...", "no na prawdę ładnie jej w tych malutkich srebrnych kolczykach, też muszę sobie takie...", "nieeee, no czadową ma tą koszulę, ta krateczka mnie rozbraja, nie wytrzymam zaraz...Też muszę taką sobie..." - Słuchaj, a gdzie kupiłaś tę koszulę...?"
Spragnioną pozytywnej, babskiej energii...
Spragnioną pocieszenia, że Ona też przez zimę ze dwa kilo przytyła, no ale nie dało się inaczej, samo przyszło normalnie...Dokładnie tak samo,jak u mnie...;-)
Spragnioną wzajemnego usprawiedliwiania się, że ten serniczek wcale tyle kalorii przecież nie ma, no i oczywiście stanowczo nam się należy na poprawę humoru w ten ponury dzień...
Spragnioną bycia "z".

Kiedyś to było inaczej.
Moja mama miała mnóstwo koleżanek dookoła. Rano był telefon, szybka odpowiedź "Nie, nie śpię, jasne że wpadaj" i za moment już sąsiadeczki siorbały poranną wspólną kawkę. Dzieciaki jeszcze w betach, chata nieogarnięta, ale kawka była. Cudnie.
Czasami po południu się umawiały. Dzieciaki się bawiły, a babki jarały papieroski po babsku w kuchni i plotkowały w najlepsze. Czasami strzelały na siebie focha. "Bo ta powiedziała tej, że tamta...a tamta wcale nie, a do tego prosiła, żeby nie mówić...", no i foch! Ale i to było na krótko, bo nie mogły bez siebie żyć. Bo razem było łatwiej, przyjemniej.

A tymczasem...
Tymczasem głupio mi jest stale się narzucać...Proponować...Namawiać...Smsy słać.
Nie wiem o co w tym chodzi... Wiem, że zabrzmi to nieskromnie, ale czasem mam wrażenie, że baby chyba mnie nie lubią, bo wszelkie moje próby nawiązania kontaktu "na żywo" spełzają na niczym. Mimo, że ja je wszystkie i każdą z osobna,  tak strasznie lubię . I tak bardzo bym chciała...
Może to przez moje gadulstwo. Tak. Za dużo gadam. Stanowczo.
A może to dziecko odstrasza...
Latem...Latem to jest inaczej. Piaskownica jest...Tłumy różnych mam na ławeczkach, wystarczy trochę odwagi i już można do kogoś gębę otworzyć i po babsku pobajdurzyć.

I dlatego, gdy mieszając tę cholerną pomidorówkę, zerkam na plac zabaw, który mam tuż przed oknem, wzdycham żałośnie i dni w myślach odliczam... Jeszcze tylko miesiąc...Hehhhhh...

Dzisiaj tak własnie sobie rozmyślałam o tym moim napraszaniu się, co stale z odmową się spotyka. Dół mnie złapał...I stwierdziłam, że chyba do galerii handlowej się z maluszkiem przejdę, bo tam to chociaż na ludzi sobie popatrzę i kawę zaparzoną przez kogoś innego, niż ja sama, wypiję. Lepszy rydz, niż nic;-)
A tymczasem całkiem spontanicznie i przypadkowo spotkałam znajomą, też mamę małego chłopca, która podobnie jak ja samotnie łaziła.
No i cudnie było. Bo ona cudna...Strasznie pozytywna...
Kawka była i ciuchów oglądanie i pogaduchy i odwiedziny w drogerii też.
Jak na dwie baby przystało ;-)

A tutaj taka mała pozytywna drobnostka dla Was ;-)

I druga ;-)