Miód na moje serce...

"Martuśko Droga! 
Może zauważyłaś, że zostawiłam komentarze gdzieniegdzie na Twoim blogu. Teraz muszę zostawić Ci coś większego. Otóż od zeszłego tygodnia, każdego dnia, czytałam Twoje zapiski. Przeczytałam od samego początku do końca. Zaglądnęłam tu przez przypadek - ktoś z moich znajomych opublikował linka na FB. Zajrzałam i utonęłam. Przyznaję się, że podczytuję ukradkiem w pracy i to godzinami! Z żalem dotarłam do najnowszych wpisów, będę za tym czytaniem tęsknić, jak za dobrą książką kiedy się skończy. Tyle bym Ci chciała powiedzieć, co sobie myślałam i co czułam czytając. I podziw i zazdrość i wspólnotę taką duchową. Czasami wydawało mi się, że wyrywasz myśli i emocje prosto z mojego serca! Mam w głowie Twój obraz - naprawdę dobrej pisarki (uwielbiam Twój styl i język), super babki, wspaniałej żony, uroczej córki i siostry,a przede wszystkim przecudnej mamy. Wrażliwej, ciepłej, troskliwej... Kurczę chciałabym mieć własne wydawnictwo i drukować takie blogi jak Twój, żeby trafiały do innych mam i nie-mam :) 
Być może kiedyś się przypadkiem spotkamy, bo jesteśmy z jednego miasta. Naoglądałam się Waszych pięknych zdjęć, więc na pewno Cię rozpoznam i przysięgam, że podejdę i osobiście Ci tego bloga pogratuluję :) 
Ściskam i pozdrawiam - Również Mamuśka, również Martuśka, też z ZG i także po filologii polskiej ;)"

Takie słowa przelały się na mnie wczoraj z ekranu mojego telefonu, gdy sprawdzałam pocztę...

Przelały się na mnie, oblały mnie całą swoim ciepłem, serdecznością i szczerością...

Gdy skończyłam czytać, wzięłam głęboki oddech, a po głowie kołatała się tylko jedna myśl - co z tym zrobić? Co ze sobą zrobić? Usiąść? Przecież siedzę. Wstać? Pójść gdzieś? Gdzie? Zrobić salto?

Co zrobić z tą lawina emocji, wywołanych przez te słowa?

Po chwili oswoiłam się nieco i pojawiła się radość.

Radość, że dla kogoś jestem fajna.

Tak bardzo fajna jestem dla kogoś! Ja i moje pisanie, że sam, bez żadnego przymusu przeszedł ze mną całą moją drogę przez moje macierzyństwo do dziś...

Czuję się zaszczycona.

Z resztą wielokrotnie  tak się czuję, bo przecież cudownych, ciepłych komentarzy nie brakuje pod żadnym wpisem. Zawsze jestem za nie bardzo wdzięczna. Zawsze lejecie wówczas miód na moje serce i przez moment czuję, że chyba daję radę, że komuś się chce zatrzymać chwilę i kilka ciepłych słów zostawić.

I proszę, nie miejcie do mnie żalu, że Waszych komentarzy nie zmieściłam tutaj, w osobnym wpisie. Cenię je sobie wszystkie baaardzo. Naprawdę!

Ten komentarz chciałam pokazać osobno, po to aby podzielić się z Wami moimi emocjami. 

I ogromną radością, że jednak jestem coś warta. 

Radością z faktu, iż ilość ciepłych słów, komplementów i schlebiania powaliła mnie swoją ilością i zbombardowała totalnie.

Sama-mamo...

Strasznie Ci dziękuję...

Nie wiem, czy Ty sama sobie zdajesz sprawę ile dla takiej postrzelonej trzpiotki - kwoki, jak mnie większość postrzeg,a znaczą TAKIE słowa. Sądzę, że nie sobie zdajesz ;-P

Mam nadzieję, że kiedyś będzie nam dane się spotkać i pogadać przy latte z ogromną pianką...

Z pewnością będziemy miały o czym ;-P