Zaczęło się.

W trzydziestym piątym tygodniu dopadło mnie zdziadzienie.
Byłam dzisiaj w naszym małym sklepiku tuż obok domu. Pani ekspedientka zapytała mnie, czy coś się stało.
Tak, stało się. Za tydzień zaczynam dziewiąty miesiąc ciąży i moje ciało postanowiło odmawiać mi współpracy.
Spina mi się brzuch.
To znaczy on się spina od czwartego miesiąca, ale do tej pory udawało mi się skutecznie wyciszać skurcze. Aktualnie pomaga tylko leżenie.
Tak więc od tygodnia leżę.
Bo gdy tylko wstaję - SKURCZ.
Jak leżę - cisza.
Dzieciątko uciska mi na pęcherz. Czasami też na cewkę moczową.
Wtedy mam wrażenie, że posiuram się w majty.
Gdy kicham, a kicham często bo mam przesuszoną śluzówkę, to nawet nie pytajcie jak się to kichanie kończy.
Zaczęłam też puchnąć. Na razie może i nie mocno, ale jednak.
Wszystkie buty za małe. Na długość!
Kupiłam sobie wygodne, złote balerinki na tę okazję, to się kurna zimno zrobiło.
Bolą mnie biodra od tego leżenia. I żebra. I w kroczu mię uwiera. I w ogóle gównianą matką jestem.
Matką hipopotamicą. Leżę i za nic w świecie nie potrafię się zmusić, aby wymyślić cokolwiek bardziej kreatywnego, niż kreskówki, ewentualnie domino z pingwinami, na które Nacio już patrzeć nie może.
W aktualnej sytuacji ugotowanie obiadu, to wyczyn w moim mniemaniu godny alpinisty. Nie mówiąc nawet o innych obowiązkach domowych. Ubranka dzidziusia prasuję na raty, a i tak końca nie ma. Syn mnie wkurza, bo opieszały jest we wszystkim - w jedzeniu, ubieraniu, myciu zębów. We wszystkim! Szału dostaję, gdy siódmy raz powtarzam. I wiedźmą jestem. Krzyczę coraz częściej na niego, a potem umieram z wyrzutów sumienia.
Schylać się nie mogę do tego.
Czy Wy wiecie ile razy w ciąg dnia człowiek musi się schylić? Normalnie człowiek robi to odruchowo i się nie zastanawia. Ja ostatnio zaczynam słownictwem nieeleganckim operować za każdym razem, gdy wspomnianą ewolucję wykonać muszę.
Albo obrażam się na to, co spadło i nie podnoszę wcale. A potem wkurzam się, ilekroć koło tego przechodzę, na przykład. żeby zrobić siku. A te cholery specjalnie spadają jak szalone. Na złość po prostu.
Wszystko z rąk mi leci. Rozsypuje się lub rozlewa.
Albo pies.
Jestem dzisiaj z Naciem sama, bo nasza głowa rodziny wyjechała.
A ten zrzygał się.
SPECJALNIE!
Wiecie co znaczy psi paw dla kobiety w dziewiątym miesiącu ciąży!? Nie napiszę Wam, jak brzmiał mój monolog podczas sprzątania TEGO, bo był mocno nieelegancki.
No co za cham, no!
Chciałabym już być normalna.
Mieć sprawne ciało, które znów będzie nadążać za moją głową. Chcę ćwiczyć skalpel! Schylać się, swobodnie zakładać buty, robić pompki i myć podłogi. Na kolanach! I okna! Chcę wymyślać  stylówki i robić zdjęcia. Chcę, żeby mi się chciało. Chcę być laską i fikać z mężem w sypialni. Chcę być dobrą, miłą mamą z całą górą cierpliwości. Chcę znów być pełnosprawna!

Dzisiaj nawet się nie umalowałam. Nie założyłam kolczyków.Warkocza zaplotłam. I poszłam do tego sklepu.
A pani - czy coś się stało?
No stało się!
Zdziadziałam.