Rozłąka

W sobotę pierwszy raz rozstałam się z moim dzidziusiem na tak długo. Tak wiele nas to nauczyło ...

Przede wszystkim po raz kolejny doświadczyłam tego niesamowitego instynktu samiczego, który uwielbiam we wszystkich, nawet przykrych przejawach. No a do tego ta emocjonalna pępowina! Pępowina niewidzialna, a tak silna, że matka jest w stanie przenieść góry. Nawet nie przypuszczałam, że jestem AŻ TAK bardzo, bardzo mocno, najmocniej na świecie złączona z moim niemowlaczkiem, pomimo, że pępowinę przecięli nam przecież pięć miesięcy  temu.
Niesamowite. I chyba nie wierzę, że tak strasznie silna więź, ta lina ze stali nas łącząca zostanie kiedyś zerwana. Ale ja nie wierzę również, że kiedykolwiek przestanę SYNA mego cycem karmić, więc ...No właśnie, hahahaha. Wiem, wiem - pępowinę, nawet tę mentalno-emocjonalną trzeba będzie kiedyś przerwać. Kiedyś . . .
Żeby SYN nie został starym kawalerem pastującym buty - jak w reklamie;-)

Dzidziusia zostawiliśmy pod opieką bliskich, którzy wcześniej już się nim opiekowali, ale nie dłużej niż od karmienia do karmienia. Torba została spakowana. Wszystkie potrzebne medykamenty też. Butla maminego mleka i karton sztucznego przygotowana. Lista wszystkich wytycznych spisana. Dziecię nakarmione. Komórka naładowana.W domu na ich powrót wszystko naszykowane. Kąpiel również. Wody tylko nie nalałam, bo by kurcze wystygła ;-).

Kocia zawieźliśmy do babci i plan był taki, że dołączy tam druga babcia i razem wieczorem przyjadą do naszego domu, żeby bobasa wykąpać i w jego pokoiku spać położyć.
WSZYSTKO zaplanowane, dopatrzone w najmniejszym szczególiku. Problem tylko jeden - bejbi flachy obsługiwać nie umie.
Ale teściówka się zarzekła, że radę da, więc zaufałam.

Tak więc dzidzia dowieziona, w czółko wycałowana, jeszcze raz przytulona, pomachana. My odjechani...

No i zaczęła się masakra!
Najpierw te myśli. Wyobraźnia zaczęła pracować. A w głowie wizja głodnego, zapłakanego Kapelusznika, który DO CYCA CHCE!!!!!!!!!!Chceeeeeeeeeeeeee i to teraz!!!!!Nał!!!
A cyca nie ma...
Potem widzę te oczuszki piękne i uśmiech cudowny bezzębny. . . Cudności moje!
A za chwilę : "Boże!Boże!Boże! On sam tam!!!Jak mogłam!Taki sam, samiuteńki, jak palec!Jak paluszek taki malusi! Bidunio moje! Łzy ciekną . . . Puder spływa.

Potem chwila trzeźwości - przecież z bauszką jest, która taka dobra dla niego, kochana taka i tak świetnie się nim zajmuje przecież i tak po mojemu całkiem....

A za moment znów Kapelusznik się pojawia piszczący radośnie, girkę swą wcinający. Boże, boże jaki on nieświadomy, jaki porzucony taki. Sierotka taka . . . I ryk - mój oczywiście. Mleko nabiera w piersiach. Nigdy więcej. Już nigdy więcej go nigdzie nie zostawię.

A potem wizja najgorsza - a jak wypadek będzie!? I nie wrócimy. Zabijemy się i nie wrócimy. I on będzie do mamusi chciał swojej, do mnie chciał będzie! Potulić się, żeby wycałowała mamusia to ciałeczko kochane . . . A mnie nie będzie! Nie będzie! I co wtedy z nim?! Z kim on?!  Sam taki. Boże, boże, boże!
-"Maciuś mów coś bo zwariuję!!!". No i mąż mój mówić zaczął, a wizje okropne na moment rozwiewać się zaczęły.

Jakoś dojechaliśmy. Po drodze SMS od teściówki, żebym nie ryczała, bo mi makijaż spłynie i jak będę wyglądała. I że Nataszek zadowolony bardzo i grzeczniutki . . .
No dobrze - odetchnęłam. Weszliśmy do kościoła. Usiedliśmy w ławce. A tu nagle czuję jak mleko napływa - KARMIENIE! Strzał prosto w łeb!
Młodzi wchodzą. Pięknie wyglądają. Wzruszam się. KARMIENIE! Młoda Para zasiada przed ołtarzem. Ja SMS do teściowej. Czekam, czekam, czekam. Jest! W końcu jest odpowiedź! Maluszek wypił 40mililitrów. Wypił. Sam wypił. Z butelki. No to dobrze...Ufffff. Chowam telefon. A nie, jeszcze wyciągam. Jeszcze, że ich kocham piszę i że dzielni są wielce. Chowam. Skupiam się na uroczystości.
Jeszcze ze dwa razy zerkam tylko w między czasie, czy połączenia nie ma przypadkiem nieodebranego.

Koniec mszy. Wychodzimy. Dzwonie. Tit, tiiiiiit, tiiiiiiiiiiiiiiit, tiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiit. . . Kurna nikt nie dobiera! Karmią może. Dobra życzenia idę składać. Czego życzę? Dzieciątka szybko życzę...:-)

Idziemy do auta. Dzwonię. Odbiera teściówka. Dziecię wypiło całą butlę, pobekało i jest grzeczniutkie.
Ufffff. Zjadł. O kurcze, nauczył się. Teściowa sposób wymyśliła i udało się! Mój zuch, najmądrzejszy na świecie! Zatrybił o co w butelce chodzi. Będzie dobrze. . . Tęsknie. Tęsknie bardzo.

Potem obiad. Pierwszy taniec. Sto lat. Gorzko. I znajomi moi z pracy od roku niewidziani. Piersi jak kamienie twarde. MMS-y z dzidzią uśmiechniętą od dziadka. Dwa telefony. Wydojenie cyców w samochodzie do butelki po mrożonej kawie.

20 - pora kąpieli. Dzwonię, żeby wytłumaczyć jak, gdzie, czym. A mama moja, że bejbi już wykąpane, że butlę wytrąbił i senny jest. Ja w szoku. No dobra. To my jeszcze godzinkę i wracamy.

21.40 - dzwonię, że zaraz wyjeżdżamy, a mama że mleka dorobiła, że dzidziuś opił się jak bąk, że butelkę trzymał rączkami,  pobekał, popierdział i śpi smacznie. A jak mamy ochotę, to możemy jeszcze zostać. Uffffffffffffffffffffffffffffffff. Odetchnęłam całą piersią. 
I poczułam jak mleko nabiera. Ochotę mieliśmy. Zostaliśmy jeszcze godzinkę.

Pożegnaliśmy się. Żal troszkę było, ale instynkt gnał mnie do domu. Podczas drogi miałam wrażenie, że bufet mój zaraz wybuchnie. Całą drogę gadaliśmy z Tatusiem-Maciusiem. Trzeba nam było tego . . .

Wchodzimy do domu. Cisza. Światełka przygaszone. W dużym pokoju siedzą cichutko moja mama i siostrzyczka (12lat). Uśmiechają się...

A w sypialni na środku naszego łóżka na swojej podusi - klinku śpi na brzuniu nasz Kapelusznik szalony, z rozchylonymi ustkami . . . Boże Ty jeden wiesz jak ja strasznie mocno kocham tego mojego pisklaczka cudownego.


PS. W te pędy dorwałam laktator, który w 2 minuty ściągnął całą butlę mleka. Przy okazji opryskałam sobie jedwabną bluzeczkę i zalałam spodnie ;-)