Poczucie matczynej wartości.

Miarą wartości człowieka jest jego praca.

Coraz częściej mam takie odczucie. Coraz częściej bowiem pada w moim kierunku pytanie - czy wracam do pracy. No bo tak, przecież Mały już nie taki mały, a jak to tak można w domu bez pracy siedzieć. Wnerwia mnie to, bo czuję jakby pytania te padały, żeby mnie przyłapać. Na lenistwie? Nieudolności? "Ha! Mam Cię! W końcu i Ciebie Martuśka - taką cwaną, zorganizowaną i nigdy-bezrobotną - to dopadło!".

A ja odpowiadam wtedy, że nie wracam. Nie wracam, bo moja korporacja - matka skutecznie się mnie pozbyła. Bo komu potrzebny pracownik, który najpierw zajmował wakat, siedząc na zwolnieniu ciążowym, a potem chciała Baba jedna jeszcze pół roku wychowawczego wykorzystać. Więc spadaj Babo...
No i Baba spadła. Z wysokiego konia jak się okazało. . .

No a potem dopowiadam jeszcze, że Natanek za mały jest, żebym go z kimś obcym zostawiła, a do żłobka sobie nie wyobrażam, bo sama swego nie nawidziłam ( tak, tak pamiętam). A kiedy taki nowoczesny jeszcze w ciążyzwiedziłam, to. . . Wcale moje odczucia się nie zmieniły. Choć wiem, wiem wiele z Was z takowych korzysta i  na pewno są super, ale wybaczcie - ja może jestem z choinki urwana, ale w tej kwestii tak akurat mam.

Wracając do rozmowy z "Wypytaczem" to na zakończenie dopowiadam jeszcze, że akurat Tatusiowi Maciusiowi zawodowo wszystko tak fajnie się poukładało, że nie muszę. . .
"Wypytacz " kiwa zwykle głową pobłażliwie, udając, że jasne, że super i w ogóle. I wydaje mu / jej się, że jak na kurę domową przystało, pogardy ukrytej nie czuję.

A ja zawsze po spowiedzi takowej czuję się do d......y. Bo mimo to, że zwykle nie przejmuję się tym, co myślą inni. Mimo, że wiem, że wykonuję teraz mega ważną misję, jaką jest wychowanie mego Synka i zapewnienie mu w tym najmłodszym wieku jak najwięcej miłości. Mimo, że nie chcę iść TERAZ do pracy, to i tak czuję się z tym moim bezrobociem źle. Bardzo źle!

A do tego ta cała sytuacja jest taka skomplikowana. Bo ja bym może i poszła, ale na pół etatu, no może nawet na 6 godzin, tak dla zdrowia psychicznego. . . A w moim zawodzie nie istnieje wyrażenie pół etatu. W moim zawodzie ośmiogodzinny dzień pracy ma godzin jedenaście. Więc jakbym mogła mojego ukochanego Szuszka na tyyyyyle zostawić. To jest prawie pół doby. Sumując dni, miesiące , to prawie pół jego wczesnego dzieciństwa. Nie wyobrażam sobie tego.

Szkoda, że tak to u nas jest. Szkoda, że mama, co by w zasadzie nie wybrała musi z czegoś po części zrezygnować. Albo rezygnuje z dziecka, albo z poczucia własnej wartości. . .

Ja na razie wymyśliłam tyle, że muszę czekać. Czekać i coś wymyślić. Czekać, aby maluszek choć trochę się usamodzielnił. A wymyślić może coś innego, niż dotychczas robiłam. . . W końcu kto nie ryzykuje, ten nie pije szampana ;-)

No i jak tu z połowy takiego Szuszka zrezygnować. . .