Po prostu pies.

Kiedy miałam trzy lata, w naszym domu pojawił się pies. Czarny, cudny pudel, najpierw urocza kulka, z czasem stary zrzęda, który wyjadał cukier z cukiernicy, pety z popielniczki i strasznie waliło mu z pyska.

Rokiego kochałam jak kumpla, brata, miśka ukochanego... Był zawsze. Był od zawsze. Zawsze był "przy".
Pamiętam jego miękką sierść usianą loczkami jak u barana. Pamiętam, jak drzwi od naszego pokoiku uchylały się w nocy, gdy rodzice mieli wychodne, a my spałyśmy z siostrą na piętrowym łóżku. Pamiętam jak stał chwilę w tych drzwiach, potem zerkał na górne łóżko, i na dolne, po czym wychodził po cichu i warował w przedpokoju. Pamiętam resztki marchewki na jego wąsach, bo kochał zupy. Pamiętam jego ostatnią noc. W moim łóżku. Tuliłam go mocno, żeby nie płakał już, nie krzyczał z bólu. I głaskałam. Głaskałam mocno do rana. Rozstanie po czternastu latach było straszne.

A teraz patrzę na mojego rocznego Synka i jego najlepszego kumpla - Dolka (Dolara). Dolek jest najlepszy, bo daję się ciągnąć na kitkę, bo zawsze sprzątnie zgubionego biszkopta, a do tego tulić się daje i nigdy nie narzeka, tylko cierpliwy jest. Aaaa, no i jeszcze zawsze  można z nim w oknie posiedzieć i palca do nosa spróbować mu wsadzić.
Dolek jest najlepszy, bo zawsze jest "przy". . .