Dzieciaci.

Siedzę dzisiaj przed salą w klubie fitness. Wchodzi dziewczyna. Idzie w kierunku szatni. Uśmiecha się od ucha do ucha. Znam ją - myślę. - Skądś ją przecież znam, no...
- Cześć.
- Cześć. - odpowiadam wyjątkowo serdecznie, aby ukryć upośledzenie pamięci.
- Nie znasz mnie ? - odpowiada dziewczyna z radością.
- Znam - odpowiadam szybko i energicznie. - Tylko nie wiem skąd...- psia kość, ale wstyd. Demencja w tym wieku?!
- To się zastanów, ja zaraz wracam. Może Ci się przypomni.

Nie przypomniało się. Czułam tylko, że musiałam w przeszłości ją lubić. Tyle. To był jedyny trop. Reszta to trójkąt bermudzki w pamięci. Rozmyślałam, jakby tu się zachować, żeby w miarę wyszło. Nagle drzwi szatni otwierają się. Dziewczę wychodzi. Z tym samym uśmiechem namber łan.
- I co? To znasz mnie?- zapytała nader rozbawiona całą sytuacją.

I wtedy mnie olśniło.Głowa się otworzyła. Spadły kajdany niewiedzy. Przypomniałam sobie!
- Kasia Kaczmarek! - wykrzyknęłam niemalże, dumna ze swego olśnienia.
- Noooooo;-)

Z Kaśką chodziłam do liceum. Lubiłam ją, ale nie byłyśmy bardzo bliskimi przyjaciółkami.
Po paru zamienionych słowach, dostrzegłam co mnie zmyliło i zasiało przy tym ziarno zwątpienia.
Włosy! Kaśka zawsze miała burzę sprężyn na głowie. A tu nic. Ani jednego loka. Włosy prościutkie, krótkie, grzecznie uczesane.

- Kasia, a co się stało z Twoimi włosami?!Że tak zapytam.
- Aaaa, po ciąży mi się rozprostowały, wiesz. Bo ja dwóch synków mam.
- Ja mam jednego. - odparłam z dumą. Z dumą, że też jestem "swój" człowiek, że w klubie wtajemniczonych jestem.
W ciągu pięciu minut dowiedziałam się gdzie kto z naszej klasy mieszka, kto wyjechał, kto wziął już ślub i ile kto ma dzieci. Byłam w szoku. Nie mogłam się nadziwić ile tych dzieci się porodziło. Nie mogłam też uwierzyć, że niektóre osoby w ogóle mają dzieci, bo jakoś strasznie ciężko mi to sobie wyobrazić.

Wracając autem z treningu, rozmyślałam o tej całej sytuacji. I nagle dopadła mnie konsternacja. No bo dlaczego właściwie tak mnie dziwi ten  "dzieciowy wysyp". Przecież my już mamy po trzydzieści lat...