Powitanie.

Pod stopą ukochany dotyk piasku...
Słońce przyjemnie łechce poliki...
Głos morza pieści ucho...
Dziecko w symbiozie z tym co matce ukochane...

Sms.
Gdzie jesteś.
W głowie swej była.
A może w sercu na chwilę.
Sama nie wie.
Teraz nie ważne to.
Odruchowo zaczyna zerkać ku zejściu.

Raz...

Drugi...

I choć sama sobie tłumaczy, że za krótki to czas od odpowiedzi, aby On mógł zdążyć być już...
Odmówić tego odruchu tęsknotą dyktowanego, sama sobie nie może.
Dobra.
No już.
Koniec.
W morze patrzeć będzie.

A jednak po chwili słabość znów wygrywa.
Słabość do szczęścia.
Słabość do bezpieczeństwa.
Bo jak słabym nie być wobec drugiej samej siebie połowy.

Nagle jest!
Serce wyrywa się.
Łza natychmiast w oku kręcić się poczyna.
Bo Jest...
Źródło wszystkiego...
Początek Jej i koniec...

I gdyby mogła, to siłą umysłu pewnie na wietrze już by pofrunęła.
Ku Niemu.

Ale dziecko.
Ale dziecko przecież...

I tak rozbita między iść i zostać, ujęła opiaszczoną  rączkę małą i wspólnie pobiegli.

A radość...
Dotyk...
Zapach...
Bliskość...
Smakowały znacznie pyszniej niż zwykle...